Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2015

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Ξημερώνει Όχι ρε φίλε, πάλι Δευτέρα, έχει καταντήσει αηδία... Φεύγουνε οι μέρες, πετούν και χάνονται κι εσύ κολλημένος, θαρρείς, στην ίδια θέση, ακινητοποιημένος από ένα ξόρκι -ή κατάρα;- να παρατηρείς τη ζωή να τρέχει. Να κυλάει σαν χείμαρρος· πηγαίος, ασταμάτητος, σαρωτικός. Για όλους εκτός από σένα. Εσύ. Υπόδουλος της φενάκης του γυαλιού. Ανίκανος να κάνεις βήμα μπρος ή πίσω. Αειθαλής ηδονοβλεψίας παγιδευμένος σ' έναν αντικατοπτρισμό ζωής, να παρακολουθείς το "εκεί" γιατί το "εδώ" δεν έχει πια κανένα ενδιαφέρον. Σαν τη γριά στο παράθυρο ένα πράγμα.  Έχει και τη γοητεία του το γυαλί. Οι άνθρωποι μοιάζουν ποιητικά απόμακροι και όμορφοι, σαν τους κοιτάς κρυμμένος πίσω από τη διάφανη ασπίδα σου. Χαμένοι στις σκέψεις τους, δε σε βλέπουν. Κι ούτε θες. Σου αρέσει απλώς να τους παρατηρείς· να σκαρφίζεσαι ιστορίες για εξαθλιωμένες πριγκίπισσες, δράκους που έχουν στερέψει από φωτιά και ιππότες σε μεταλλικά άλογα. Πριγκίπισσες γυμνές, μακριά από το σπίτι του

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

A selfish giver Έπρεπε να επιβιώσω. Και για να το καταφέρω αυτό έπρεπε να σκληρύνω. Να γίνει το περίβλημα μου συμπαγές και αδιάτρητο. Ήταν καιρός ν' αρχίσω πια να σκέφτομαι κι εμένα. Από αυτό εξαρτιόταν ολόκληρη η ύπαρξη μου. Έτσι έγινα ο δοτικός εγωιστής. Ένα πλάσμα αξιοπερίεργο και σπάνιο. Ένα τρομαγμένο αγρίμι, που κρύβεται όταν οι προβολείς πέσουν επάνω του. Ήμουν πάντοτε εγώ, μα τώρα αγαπούσα τον εαυτό μου. Ή έστω προσπαθούσα. Έπρεπε. Θα ήμουν νεκρή αλλιώς. Έκρυψα τις ευαισθησίες μου πίσω από μια ατσάλινη ασπίδα και φόρεσα το προσωπείο της ευτυχίας. Ύψωσα τείχη γύρω μου, να κρατούν τον κόσμο μακριά μου. Ή εμένα μακριά τους; Δεν έπρεπε να τους αφήσω να δουν τους δαίμονες μου. Καιρός ήταν να φροντίσω και λίγο τον εαυτό μου. Δεν τους επέτρεπα πια να με πληγώσουν. Όσο κι αν προσπάθησα, ήταν αδύνατον να αφήσω πίσω όλες τις συνήθειες μου. Πώς μπορεί κάποιος να πάψει να νοιάζεται τους ανθρώπους; Έγινα μια ιδιόμορφη οντότητα, ένας χθόνιος θεός με χίλια πρ

Κύκνειο άσμα

Προτού το νήμα κόψω Το στερνό Κι αντίο ζωγραφίσει Στα νέφη Η πνοή μου. Παγωμένη και ιπτάμενη Το δημιουργό της να βρει γυρεύει Σε θρόνους και θρήνους Στο τέλος της ζωής μου Σαν θα φτάσω Αναπόδραστα Ηττημένη Απ'τη τη θνητή μου σάρκα Και τον βασιλιά θάνατο. Πριν εξαϋλωθώ -Χους εις χουν- Και σκορπιστω στον άνεμο.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Σκέψεις εν ώρα σιωπής Πέντε αισθήσεις ατελείς και περιορισμένες. Σου δίνουν το μέσο να γνωρίσεις όλο τον κόσμο και ταυτόχρονα σε δένουν με νοερά σχοινιά στο φθαρτό σου σώμα. Απελπιστικά θνητό και μονοδιάστατο. Γέφυρα και τείχος την ίδια στιγμή. Ανυπότακτη φαντασία· τέμνεται και ταξιδεύει. Ρευστή κοιλάδα συγκινήσεων. Και ο νους, η λογική, ο ψυχρός τοκογλύφος που επιτοκίζει επιθυμίες και συναισθήματα μεταμορφώνεται σε άκαμπτη τροχοπέδη που ξαφνικά χάνει τη δύναμή της. Το συμπαγές σώμα διαλύεται κι εκατοντάδες μόρια πετούν στο άπειρο, στο αιώνιο, το αειθαλές, το ατέλειωτο. (25 Αυγούστου 2015)

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ

Στις νύχτες, στους άδειους ουρανούς, σε φεγγαρόλουστες ακτές. Πρώτη φορά και τελευταία. Σαν από πάντοτε οικεία. Ψέμα γλυκό σαν δηλητήριο το πίνω. Ιουλιέτες κι άλλες για να συναντήσω. Μικρή καρδιά άδεια αγκαλιά ναυαγισμένο πλοίο. Νύχτα γραφής νύχτα σιωπής μοναχικές οι νύχτες. Πόθοι και μυστικά ανομολόγητες σκέψεις. Άστρα δίχως όνομα ήλιοι δίχως φως στόμα χωρίς φωνή σώμα δίχως πνοή. Σκοτάδι . (25 Αυγούστου 2015)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

25 Αυγούστου 2015 Έρεβος ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ. Κάτι με εμποδίζει να συνθέσω ένα κολλάζ χαρούμενων λέξεων. Δεν μου ταιριάζει το happy end. Τα γραπτά μου είναι σκοτεινά και επώδυνα. Η ευτυχία δεν τους πρέπει. Μα εγώ δεν ήμουν πάντοτε καταραμένος ποιητής. Τι άλλαξε; Νιώθω δυστυχισμένη; Όχι ιδιαίτερα. Όχι περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο. Νιώθω ευτυχισμένη; Ναι, κάποιες στιγμές τη ζωή μου χρωματίζει ειλικρινής ευτυχία. Όπως όλοι. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με συνηθισμένες στιγμές, συνηθισμένες λέξεις και πράξεις. Συνήθεια... Οκτώ γράμματα, τέσσερις συλλαβές, τονισμένη στην προπαραλήγουσα. Σύνθετη λέξη. Ένα "συν" που υπερτονίζει και πολλαπλασιάζει το έθος. Ένας υπέρ του δέοντος εθισμός σε μια πραγματικότητα άδεια. Κενό. Προ δύο και κάτι χιλιετιών, ο Αριστοτέλης έγραψε  ότι αρετή είναι το μέσον ανάμεσα σε δύο υπερβολές. Τότε γιατί το ενδιάμεσο μεταξύ ευτυχίας και δυστυχίας φαντάζει τόσο άσκοπο και θλιβερό; Γιατί φαντάζει υπερβολή και όχ

(Απόσπασμα)

« Να 'μαστε πάλι εδώ. Στο ίδιο μπαλκόνι, μόνοι οι δυο μας, μετά από τόσα χρόνια. Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά... Είμαστε εμείς, αλλά δεν είμαστε πια οι οι ίδιοι. Όπως αυτό το τσιγάρο.  Είναι εκείνο το τσιγάρο που άναψα πριν από λίγο. Αποτελείται ακόμη από καπνό κι ένα φιλτράκι και τα τυλίγει το ίδιο τσιγαρόχαρτο. Αλλά δεν είναι το ίδιο τσιγάρο.  Κάποιος πήρε έναν αναπτήρα και του έβαλε φωτιά. Κάποιος το κάπνισε και το άφησε μισό. Και αυτός ο κάποιος σε λίγο θα το σβήσει και θα το πετάξει μέσα σ' ένα τασάκι γεμάτο γόπες και αποτσίγαρα. Κι όμως, αυτό μισοκαμένο περιμένει στωικά την επικείμενη καταστροφή του. Ήμουν κι εγώ κάποτε ένα τσιγάρο, το δικό σου τσιγάρο. Μ' έφερες στα χείλη σου και σαν αναπτήρας έβαλες φωτιά στη ζωή μου. Κι εγώ σε άφησα να με καπνίσεις και να με πετάξεις. Γιατί πίστεψα ότι μου άξιζε. Γιατί πίστεψα ότι σκοπός μου σε αυτό τον κόσμο ήταν να σου δοθώ για να με καπνίσεις. Νόμιζα ότι τα τσιγάρα ανήκουν δικαιωματικά στ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ανέκφραστη Μαριονέτα Εκείνη τη μέρα μου μίλησε ο καθρέφτης.  Κοίταξα το μαύρο ρυάκι που αυλάκωνε το μάγουλό μου. «Πρέπει να βγάλουν επιτέλους μια μάσκαρα 'όχι πια δάκρυα'», σκέφτηκα, και με μια αποφασιστική κίνηση έσβησα από το πρόσωπό μου το θρασύ δάκρυ, το κρυφό συναίσθημα που δεν κατάφερα να συγκρατήσω. Φόρεσα τη μάσκα μου ξανά. Έγινα πάλι εκείνη η ανέκφραστη μαριονέτα.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που κλείνουν τις κουρτίνες κι εκείνοι που τις αφήνουν ανοιχτές. Η απλή αυτή κίνηση μπορεί να φανερώσει πολλά για το χαρακτήρα κάποιου.  Γιατί είναι τόσο διαφορετικός αυτός που σπεύδει να κλείσει τις κουρτίνες του; Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα -δεν έχει καμία σχέση με την ατιμία, την ανηθικότητα ή το ψέμα.  Η διαφορά έγκειται στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον έξω κόσμο.  Οι άνθρωποι δεν κλείνουν τις κουρτίνες για να κρύψουν κάτι επαίσχυντο από τη δημόσια θέα. Τις κλείνουν για να κρυφτούν οι ίδιοι. Να μην βλέπουν κανέναν και να μην τους βλέπει κανείς. Να μην αντικρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.  Η κουρτίνα είναι μια μεταφορά. Είναι ένα τείχος. Κρατάει μακριά τον πόνο, τα τέρατα της αστικής ζούγκλας. Όλα όσα φοβάσαι να αντιμετωπίσεις. Όπως δεν αποκαλύπτεις σε κανέναν το τι σε βασανίζε, έτσι αποκρύπτεις και τη βασανισμένη σου φιγούρα. Νιώθεις ασφάλεια.  Είσαι μόνο εσύ και η κουρτίνα σου.  Κι οι δαίμονες σου -γνωρίζεστε καλ

Γένος Ανυπεράσπιστο

Γεννήθηκα χωρίς να με ρωτήσουν. Επάγγελμα, γυναίκα· μητέρα, ζωή. Μαλλιά και μάτια καστανά κι ένα σώμα που δεν μου άνηκε ποτέ. Σε αυτήν την ύπαρξη χρέωσαν αμαρτία και ψευτιά. Καταδικασμένη να σέρνω το φορτίο της μοίρας. Με βήματα βαριά να παραδώσω τη σκυτάλη στην επόμενη σαν φτάσω στο τέλος της ζωής μου. Αιχμάλωτη σε μια ζωή που δεν διάλεξα. Αδικημένη· πάντα και παντού. Αόρατη στο πλήθος. Μόνη στη ζωή. Βυθίζομαι... Ατελέσφορες προσπάθειες να αναδυθώ από το έρεβος της γυναικείας ύπαρξης. να αναστηθώ από τις στάχτες μου. να εισπνεύσω τον άνεμο της αλλαγής. Ικμάδες ζωής γλιστρούν από τα χέρια μου· και χάνονται... Περνώ στη λήθη. Η αιωνιότητα θέλησε να γίνω αυτό που πάντα μισούσα: γένος ανυπεράσπιστο.

Αγάπης Συνθήματα

Επειδή σ' αγαπώ θα γράψω γράμμα στο φεγγάρι. Επειδή σ' αγαπώ θα το ψιθυρίσω στα άστρα. Θα στείλω πουλιά, αγγελιοφόρους της αγάπης μου, να στο κελαηδήσουν γλυκά την ώρα που ο ήλιος θα χρωματίζει την πλάση κόκκινη.     *** Επειδή μ' αγαπάς θα το φωνάξω στα κύματα. Επειδή μ' αγαπάς θα το μαρτυρήσω στον άνεμο. Σε γαλάζιες ακρογιαλιές θα ζωγραφίσω τα μάτια σου. Να τα παρασύρει η θάλασσα και να σε ταξιδεύει εκεί που πάντα θα σε περιμένω.     *** Μα η στιγμή τελειώνει κι εμείς, αγάπη μου, δεν θα είμαστε για πάντα μαζί. Ρυάκια και δρόμοι θα γίνουν σύνορα γεμάτα αγκάθια να μας κρατούν μακριά τον ένα από τον άλλον.     *** Σώπασε· κοίταξε δίπλα σου. Δεν θα 'σαι μόνος ποτέ. Μια σκιά, η σκέψη μου, θα σε ακολουθεί. Θα γίνει το ζωντανό σου όνειρο γιατί θα 'σαι κι εσύ το δικό της.

(Απόσπασμα)

« Είναι εύκολο να γοητεύσεις κάποιον αγγίζοντας τον.   Η πρώτη επαφή έχει μια ανεξήγητη μαγεία. Ρίγη κατακλύζουν το κορμί σου, καθώς τα ερωτικά μηνύματα ταξιδεύουν μέσα από τους νευρώνες με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τρέχουν να κατακτήσουν το μυαλό σου, την καρδιά σου.    Πλημμυρίζεις από επιθυμία. Το δέρμα σου και το δέρμα του ερωτοτροπούν και πριν το καταλάβεις η σαρκική έλξη είναι ισχυρότερη από τη βαρύτητα.    Όχι, όχι έτσι. Δε θέλω τα εύκολα.    Το μεγάλο στοίχημα είναι να τον κερδίσω από εδώ που κάθομαι. Ανέπαφα. Χωρίς να τον σφραγίσω με τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. » Το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν μια έμπνευση της στιγμής, που με συνεπήρε ένα ψυχρό απόγευμα του φετινού χειμώνα. Είναι ένα από τα πολλά αποσπάσματα που γράφω έτσι, χωρίς να γνωρίζω σε ποια απ' τις πολλές ιστορίες -με τις οποίες καταπιάνομαι ανά διαστήματα- θα μπορούσε να "κουμπώσει". Το ταίριασμα γίνεται μονάχα πολύ αργότερα, όταν μια άλλη έμπνευση γεννά μια ανάγκη για κάποιο μονόλογο ή κάποια

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΝΥΚΤΟΣ

Τα πρώτα πέντε λεπτά Η ζωή αξίζει για πέντε λεπτά μονάχα... Για εκείνο το μαγικό πεντάλεπτο, μόλις ξυπνάς μετά από ένα όμορφο όνειρο. Εκείνες τις πολύτιμες στιγμές που δεν έχεις ξεχωρίσει ακόμη τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία. Αγαπώ ιδιαίτερα τις νύχτες όταν στον ύπνο μου με επισκέπτονται άνθρωποι που δεν βρίσκονται στη ζωή μου πια. Λατρεύω εκείνο το πρωινό ξύπνημα με θρησκευτική ευλάβεια. Εκείνα τα πρώτα πέντε λεπτά, την ουτοπία του αγουροξυπνημένου νου. Τη μακαριότητα της άγνοιας. Το μαγικό μεταίχμιο ανάμεσα στον κόσμο των ονείρων και τη ζοφερή πραγματικότητα, την πικρή αλήθεια που πρέπει ν' αντιμετωπίσεις. Εκείνο το πεντάλεπτο που όλα ακόμη φαντάζουν πιθανά.  Το στιγμιότυπο κατά το οποίο νιώθεις την παρουσία τους ακόμη στη ζωή σου. «Είναι ακόμη εδώ, όλα καλά, δεν είμαι δυστυχισμένη, όχι...» Μα μέχρι να σκεφτείς τις λιγοστές τούτες λέξεις είναι αργά. Η λογική έχει μπει σε λειτουργία ξανά. Η αλήθεια χαρακώνει το νου σου πάλι αλύπητα· είναι το καθημερινό σα

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Με τον καιρό κατάλαβα γιατί οι γυναίκες αφήνουμε -μαζοχιστικά σχεδόν- τα ψηλοτάκουνα παπούτσια να μας βασανίζουν ανελέητα.  Δεν είναι εκείνοι οι λίγοι πόντοι ύψους που κερδίζεις, όχι.  Είναι κάτι πιο βαθύ.  Είναι εκείνο το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει μόλις σκαρφαλώσεις στα ψηλοτάκουνα σου. Η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου, ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.  Σε αλλάζει ολοκληρωτικά.  Πολύ περισσότερο από το κορμί σου, τα ψηλοτάκουνα ανυψώνουν το ηθικό σου.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΝΥΚΤΟΣ

06/08/14 22:40 Άδειες σκέψεις, άδειες στιγμές... Γράφοντας απλά για να γράψω. Σύντροφός μου η καταιγίδα, γι' ακόμη μία φορά. Σε λίγες ώρες ξημερώνουν τα γενέθλια δυο αγαπημένων μου προσώπων -ειρωνεία της τύχης ότι μοιράζονται και το ίδιο όνομα. Ένα γλυκόπικρο χαμόγελο χαράσσει τα χείλη μου. Για κάποιο -ανεξήγητο; όχι και τόσο- λόγο μοιάζουν με απειλή τα γενέθλια αυτήν την περίοδο, την περίοδο που η δική μου ζωή απέμεινε παγωμένη, στην αναμονή ενός ατελείωτου τηλεφωνήματος με το Μέλλον. Και τα γενέθλια εκεί, φτάνουν πάντα έγκαιρα στο ραντεβού τους, να μου φωνάζουν την έλλειψη, να μου υπενθυμίζουν ότι ο χρόνος κυλά ασταμάτητα, απρόσκοπτα, ανελέητα... Ότι μόνη, εγώ, είμαι παγωμένη, εγκλωβισμένη στην ακινησία της δικής μου ζωής. Ότι οι άλλοι μοναχά -κι όχι εγώ- κινούνται μπροστά, αγγίζουν το Πεπρωμένο, όσο εγώ παλεύω να ξεφύγω απ' την κινούμενη άμμο. Το φεγγάρι πάντα εκεί· δεν το βλέπω, το νιώθω. Κρυμμένο πίσω από το ηλεκτρισμένο νέφος της καταιγίδας, με παρατηρεί σκ

La vie en rose...

Ζωή σαν τριαντάφυλλο θα έπρεπε να ήταν το όνομα της αγάπης. Σε χαϊδεύει με το άνθος της. Σε ραπίζει με αγκάθια. Γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα. Όνειρο απατηλό. Οπτασία για λίγους. Φως· και σκοτάδι συχνά... Μα η στιγμή εκείνη η μαγική· η στιγμή που η αγάπη σε ραίνει με ροδοπέταλα. Εκείνη μονάχα η στιγμή αξίζει για όλα όσα πέρασες. Ξεχνάς τα πάντα. Μοιάζει εκείνη η στιγμή σαν να διαρκεί μία αιωνιότητα. Αφήνεσαι να σε τυλίξει η γλυκιά ευωδία του ρόδου. Ξεχνάς ότι θα περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου στα αγκάθια...

Ρέκβιεμ για έναν έρωτα

Στις νύχτες με τη μαγική θέα και στα άδεια μπαλκόνια. Στις σκιές του δρόμου και σ' εκείνο το ραγισμένο μάρμαρο. Στα φύλλα που χορεύουν απαλά με το άγγιγμα του ανέμου. Και στο φεγγάρι· το λάβαρο του ανυπεράσπιστου έρωτα.     *** Μισή αλήθεια κερνάει η νύχτα απόψε... Ίσως και να 'ναι ο έρωτας. Κατατρεγμένος, αποδιωγμένος, ερημωμένος.     *** Κρύο στην ψυχή και στο σώμα. Μεγάλες ώρες και μεγάλες στιγμές -πού χάθηκε το όνειρο απόψε;     *** Ρυάκι κόκκινο βαμμένο με αίμα ενός έρωτα που ξεψύχησε από το δηλητηριασμένο, εκείνο, βέλος...

Πες μου ένα παραμύθι πριν φύγεις...

Πες μου ένα παραμύθι πριν φύγεις... Θυμάσαι τότε που ξαπλώσαμε στο ίδιο κρεβάτι; Χωρίς σεξ, χωρίς παθιασμένα φιλιά, κλέβοντας πεταχτά βλέμματα ο ένας μέσα απ' τα μάτια του άλλου. Μερικές φορές είναι ωραίο απλά να ξαπλώνεις, χωρίς λόγια, χωρίς πράξεις, χωρίς προσδοκίες. Να πλαγιάζεις δίπλα σ' ένα ζεστό κορμί και να ονειρεύεστε μαζί. Απλά να απολαμβάνεις την οικειότητα της στιγμής. Όλοι αναζητούμε ρανίδες συντροφικότητας, κανείς δεν το παραδέχεται. Ποτέ. Καρτερούμε στις σκιές, αθέατοι, περιμένοντας τον επόμενο διαβάτη που θα περάσει για λίγο από τη ζωή μας. Δε ζητάμε και δεν δινόμαστε. Αντικατοπτρισμοί ύπαρξης, άπιαστα αερικά. Καπνός. Άνθρωποι μόνοι. Ξαπλώναμε ο ένας δίπλα στον άλλον σιωπηλοί, λες και οι λέξεις ήταν μάγια σκοτεινά, που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας απειλώντας να μιάνουν τη μέθεξη που συντελούνταν στις ψυχές μας. Ο χτύπος του ρολογιού έκοβε την αιθέρια σιγή στα δύο, υπενθυμίζοντάς μας το χρόνο που τρέχει, τρέχει συνεχώς, δεν περιμένει κανέναν