Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

(Απόσπασμα)

« Να 'μαστε πάλι εδώ. Στο ίδιο μπαλκόνι, μόνοι οι δυο μας, μετά από τόσα χρόνια. Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά... Είμαστε εμείς, αλλά δεν είμαστε πια οι οι ίδιοι.

Όπως αυτό το τσιγάρο. 
Είναι εκείνο το τσιγάρο που άναψα πριν από λίγο. Αποτελείται ακόμη από καπνό κι ένα φιλτράκι και τα τυλίγει το ίδιο τσιγαρόχαρτο. Αλλά δεν είναι το ίδιο τσιγάρο. 
Κάποιος πήρε έναν αναπτήρα και του έβαλε φωτιά. Κάποιος το κάπνισε και το άφησε μισό. Και αυτός ο κάποιος σε λίγο θα το σβήσει και θα το πετάξει μέσα σ' ένα τασάκι γεμάτο γόπες και αποτσίγαρα. Κι όμως, αυτό μισοκαμένο περιμένει στωικά την επικείμενη καταστροφή του.

Ήμουν κι εγώ κάποτε ένα τσιγάρο, το δικό σου τσιγάρο. Μ' έφερες στα χείλη σου και σαν αναπτήρας έβαλες φωτιά στη ζωή μου. Κι εγώ σε άφησα να με καπνίσεις και να με πετάξεις. Γιατί πίστεψα ότι μου άξιζε. Γιατί πίστεψα ότι σκοπός μου σε αυτό τον κόσμο ήταν να σου δοθώ για να με καπνίσεις. Νόμιζα ότι τα τσιγάρα ανήκουν δικαιωματικά στους αναπτήρες που τα ανάβουν.


Μη με παρεξηγείς. Η φωτιά σου μ' έκανε να νιώσω πιο ζωντανή από ποτέ. Χαίρομαι που με κάπνισες. Μόνο που, να... 
Εσύ κάποια στιγμή βαρέθηκες το συγκεκριμένο τσιγάρο και το παράτησες μέσα στο τασάκι. Το άφησες να σβήσει από μόνο του. Κι εγώ απόμεινα μισοκαμένη να περιμένω εναγωνίως πότε θα με ξαναπιάσεις.

Πάλεψα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με χρησιμοποίησες. Ότι δε με πέταξες αβασάνιστα μόλις τελείωσες μαζί μου. Ότι δεν ήμουν ένα τσιγάρο δανεικό όταν δινόμουν σε άλλους. Πάλεψα να τους πείσω ότι δεν κάπνιζαν ένα μεταχειρισμένο τσιγάρο.
Τα κατάφερα. Ελάχιστοι μόνο διέκριναν το καψάλισμενο μου φίλτρο. Σχεδόν πίστεψα ότι ήμουν ολοκαίνουργια, ανέπαφη.


Μα έλα που στέκομαι ξανά δίπλα σου και μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Είμαι ακόμη εκείνο το καμένο τσιγάρο. Είμαι μισή και η έλλειψη μου είσαι εσύ. 
Περιμένω ακόμη να μου ανάψεις φωτιά και να τελειώσεις αυτό που άρχισες τότε. Από τη μια ποθώ τη λύτρωση κι από την άλλη τρέμω στην ιδέα πως θα με σβήσεις κι εμένα άτσαλα στο τασάκι. Θέλω τα πάντα και τίποτα. Και τα θέλω μαζί σου. 

Αυτός ο πόλεμος που εκτυλίσσεται στο μυαλό μου με αποσυντονίζει. Με μπερδεύει.
Δεν ξέρω πώς να σε κοιτάξω, τι να σου πω. Νιώθω ότι δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος που με κάπνισε πριν από χρόνια. Ούτε εγώ είμαι η ίδια. 
Γιατί, όμως, όλα τα νιώθω τόσο οικεία και απαράλλαχτα; »

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας. Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...