Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Στιγμιότυπα στοργής και τρυφερότητας διαβρώνονται στην όψη του συντελεσμένου αύριο.

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

[ Page 5 ] Ώρα 15:28 Μια αγκαλιά από το πουθενά. Κάποιος εισέβαλε στο κάστρο της μοναξιάς μου. Ήταν εκείνος. Δεν περίμενα ότι θα τον έβλεπα . Πίστευα ότι τέτοια ώρα θα ήμουν ασφαλής. Απομονωμένη, με τάφρους ψυχρότητας για ασπίδα. Δεν κατάφερα να κρατήσω το προσωπείο. Το ήθελα. Μα δεν μπορούσα. Σου τα είπα όλα με μια ανάσα. Προδόθηκα. Την είχα ανάγκη τελικά αυτήν την αγκαλιά. Κι εσύ μου την έδωσες απλόχερα. Είδες πίσω από τη μάσκα. Κατάλαβες πως ήμουν στα χαμένα. Κι ύστερα με "μάλωσες" για το πιάτο που πρόδιδε το κενό μου. Όσο γεμάτο είναι το πιάτο, τόσο άδεια είμαι εγώ. Από τροφή και από συναισθήματα.  [...]

Σε ξέρω τόσο καλά  ̶   κι όμως  έχω ήδη ξεχάσει τα μάτια σου.

[ Page 1 ] 6 του Σεπτέμβρη 2019. Ώρα 10 και 31 πρώτα λεπτά. Χτυπάει το τηλέφωνο. Φέρει τα νέα που ήξερα, που περίμενα, που έτρεμα. Ώρα να φύγω. Σηκώνομαι, μα η θολούρα μου με οδηγεί στο νεροχύτη. Αντί να ψάχνω εισιτήρια, πλένω πιάτα. Σκέψη αδιανόητη να φύγω τρεις μέρες και να αφήσω τα πιάτα λερωμένα. Θυμάμαι τα εσώρουχα που από χθες είχα βάλει να μουλιάζουν. Θα φύγω και θα τους αφήσω πλυμένα βρακιά στην απλώστρα. Κάτι να με θυμούνται τις 3 ημέρες που θα λείψω. Κοιτάω τη βαλίτσα μου. Έτοιμη αποβραδίς. Σαν να το ήξερα. Σαν να περίμενα αυτή την πρωινή κλήση. Ο χθεσινός πυρετός έπεσε σήμερα το πρωί, τόσο ξαφνικά όσο ανέβηκε. Σαν να ένιωθα ότι κάτι ερχόταν, αλλά το σώμα μου δε μπορούσε να αναγνωρίσει τον εχθρό, πολεμώντας τον με το μόνο τρόπο που ήξερε: τον πυρετό. Η ώρα έχει πάει 12. Τα εισιτήρια κλείστηκαν, η λάντζα πλύθηκε, τα βρακιά απλώθηκαν. Έχω κάνει μπάνιο. Για κάποιο λόγο αδιανόητο το μυαλό μου απασχολεί μια κρέμα σώματος. Γιατί μου είναι απαραίτητο να

Στα τελευταία σου βήματα, το μυαλό μου φωτίστηκε. Rewind. Ώρα μηδέν. Επιστροφή στην αρχή. Τη στιγμή που άρχισαν όλα. *** Μία φορά κι έναν καιρό, γράφτηκαν όλα τα παραμύθια... Οι ζωές των ηρώων σημαδεύονται από ένα απροσδόκητο γεγονός, και μια αλληλουχία συμπτώσεων τους φέρνει αντίκρυ στο τρανό πεπρωμένο τους. Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του ένα μύθο. Ένα μύθο ολέθριο και τραγικό, όπως καθετί εξαίρετο. Η αθανασία κοστίζει ακριβά. Και στο βωμό της ρίχνονται εθελοντές, θύματα της εποποιίας του έρωτα. Ο πρωταγωνιστής έχει να διαβεί ένα συμβολικό μονοπάτι, να περάσει τις δοκιμασίες της μοίρας, για να βρεθεί στον προορισμό του. Ο Ηρακλής πρέπει να επιτύχει στους δώδεκα άθλους, ώστε να του χαριστεί η αθανασία. Το ίδιο του το δώρο είναι και η τιμωρία του. Και η κατάρα του είναι να επιθυμεί την πηγή της δυστυχίας του σφόδρα. *** Θα ήταν ψέμα εάν σου έλεγα ότι θυμάμαι τη μέρα που σε γνώρισα. Εάν σου έλεγα ότι θυμάμαι αν ήταν πρωί, μεσημέρι, ή απόγευμα. Οι στιγμές μοιάζουν

Πέρασες από τη ζωή μου σαν κομήτης κι εγώ σε καλωσόρισα σαν καλοκαίρι στο χειμώνα μου. Το αυγουστιάτικο φεγγάρι σου ολόγιομο φώτισε τους ορίζοντές μου και μέσα στο σκοτάδι είδα ξανά την ξαστεριά. Βροχή αστεριών τα φιλιά σου κεντούν στο μαύρο μου ψηφιδωτό στην άδεια μου ζωή και γίνεται ταυτότητά μου η δερματοστιξία του έρωτα. Τα στιβαρά σου χέρια κύματα στη θαλασσοδαρμένη μου ακτή. Διηγούνται ιστορίες για φευγαλέες απολαύσεις και για τα δευτερόλεπτα που ξεγλιστρούν · Άμμος χρυσή που τη σαρώνει ο άνεμος, ακρογιαλιές νέες να δημιουργήσει. Χάδι επιδέξιου βιολονίστα συνθέτει στο κορμί που αναρριγεί και πάλλεται νότες ηδονικές και ασυγκράτητες. Το καρδιοχτύπι - Μια συμφωνία σε Φα Μείζονα. μελοποιεί τη σονάτα της μοναξιάς μου. 14/10/2019 Ώρα 00:17