Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2012

Το παραμύθι της ομοιοκαταληξίας...

Ξαφνικά σε βλέπω παντού θάλασσα εσύ του μυαλού γέφυρα του στεναγμού στο απέραντο μπλε τ' ουρανού Γελάω μα ο ήχος δε βγαίνει κλαίω και το δάκρυ με καίει αγάπη μου εσύ θλιμμένη πόσα χρόνια χαμένη Δέντρα, λουλούδια και θάμνοι στο κεφάλι σμαραγδένιο στεφάνι μια νύχτα που αυτός δεν εφάνη όλα για μένα έχουν πεθάνει Το κεφάλι στον τοίχω χτυπάω την καρδιά απελπισμένα ρωτάω μια θλίψη στα χείλη φοράω ένας πόνος παντού... Πονάω, πονάω, πονάω... Κόκκινα μάτια καρδιά κομμάτια άδεια κρεβάτια γκρεμισμένα παλάτια Το τηλέφωνο σιωπηλό έτσι κι αλλιώς δε θέλω, δε μπορώ να μιλώ στιγμές που σε φιλώ ένα όνειρο απατηλό Μαχαίρι σφιχτά κρατώ ένα τέλος απελπισμένα ζητώ ένα θάνατο για ποιητές ιδεατό για αυτό που δεν ήταν γραφτό...

Ο εξόριστος πρίγκιπας...

Ο εξόριστος πρίγκιπας... Θυμάσαι τα παραμύθια που μου 'λεγες γιαγιά; θυμάσαι το δράκο που φυλάκισε την όμορφη πριγκίπισσα; θυμάσαι τον πρίγκιπα που την έσωσε; ή έστω τον ιππότη που σκότωσε το δράκο? Ποτέ δεν κατάλαβα... γιατί η πριγκίπισσα περίμενε από άλλους; γιατί δεν “περιποιήθηκε” η ίδια τον δράκο; τι παραπάνω είχαν οι άλλοι δηλαδή; Σκέφτομαι... όλα αυτά τα κορίτσια που ονειρεύονταν τον πρίγκιπα καβάλα στο άσπρο του άτι να τις ελευθερώσει από τη βαρετή ρουτίνα της ήσυχης ζωής τους Νόμιζαν ότι ο κίνδυνος ήταν η ασφάλεια του σπιτιού τους η απέραντη, ανιδιοτελής και δίχως όρους αγάπη που δέχονταν οι προσπάθειες των γονιών να προστατέψουν τις πολύτιμές τους πριγκίπισσες ήταν πολύ αργά όταν έμαθαν ότι ο κίνδυνος είναι ο ίδιος ο πρίγκιπας Γιατί οι σκοποί του κρύβουν πάντα μια ιδιοτέλεια Ποιος νοιάζεται για το κορίτσι; Είναι απασχολημένος με τα δικά του όνειρα Ο πρίγκιπας θέλει να γίνει βασιλιάς και ο ιππότης πρίγκιπας Πιστεύουν ότι της αρκεί ένα στέμμα, για να λάμψει ότι τα όμο