Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Λευκά τα κρίνα και τα γιασεμιά, σαν όνειρα της νιότης μου· χαμένα. Στης θλίψης τα στενά αιώνιος συνεργός κι εχθρός θανάσιμος ο εαυτός μου. Σχέδια και πλάνα αδειανά και γίγνεσθαι ματαιωμένα. Σε μυστικά σοκάκια σιωπηλά μ' ελπίδες ψεύτικες δεσμεύτηκα. Λόγος οργής, λόγος σιωπής λέξεις κενές, προτάσεις άδειες. Και συμπληγάδες προσδοκίας που συνθλίβουν πάντα· εμένα. 30.06.2018

Σαν γλύπτη αρχαίου καλλιτέχνημα Διαγράφεται η πλάτη σου Καθώς ξαπλώνεις δίπλα μου γυμνός Η σκέψη σου ανέφελη Και τα πολύχρωμα σου όνειρα Ζωγραφίζουν στο πρόσωπό σου Χαμόγελο μικρού παιδιού Το αγόρι που έκανε σκανταλιά Ξυπνάει Όταν εσύ βυθίζεσαι Σε ύπνο γαλήνιο -Πόσο όμορφος γίνεται όταν παύεις να αντιστέκεσαι στον εαυτό σου!- Για να φωτίσει η παρουσία σου τα σκοτάδια μου Και η σιγανή ανάσα σου να γίνει σονέτο της νυκτός Σε ξενύχτι επουράνιο Λύτρωση να χαρίσει Στην ψυχή Του καταραμένου ποιητή.