Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ


Έπρεπε να επιβιώσω. Και για να το καταφέρω αυτό έπρεπε να σκληρύνω. Να γίνει το περίβλημα μου συμπαγές και αδιάτρητο. Ήταν καιρός ν' αρχίσω πια να σκέφτομαι κι εμένα. Από αυτό εξαρτιόταν ολόκληρη η ύπαρξη μου.

Έτσι έγινα ο δοτικός εγωιστής.

Ένα πλάσμα αξιοπερίεργο και σπάνιο. Ένα τρομαγμένο αγρίμι, που κρύβεται όταν οι προβολείς πέσουν επάνω του. Ήμουν πάντοτε εγώ, μα τώρα αγαπούσα τον εαυτό μου. Ή έστω προσπαθούσα.

Έπρεπε. Θα ήμουν νεκρή αλλιώς.

Έκρυψα τις ευαισθησίες μου πίσω από μια ατσάλινη ασπίδα και φόρεσα το προσωπείο της ευτυχίας. Ύψωσα τείχη γύρω μου, να κρατούν τον κόσμο μακριά μου. Ή εμένα μακριά τους; Δεν έπρεπε να τους αφήσω να δουν τους δαίμονες μου.

Καιρός ήταν να φροντίσω και λίγο τον εαυτό μου. Δεν τους επέτρεπα πια να με πληγώσουν.

Όσο κι αν προσπάθησα, ήταν αδύνατον να αφήσω πίσω όλες τις συνήθειες μου. Πώς μπορεί κάποιος να πάψει να νοιάζεται τους ανθρώπους; Έγινα μια ιδιόμορφη οντότητα, ένας χθόνιος θεός με χίλια πρόσωπα.

Έγινα ο δοτικός εγωιστής.

Περιέθαλπα όλα τα σπουργίτια με σπασμένες φτερούγες που έβρισκα στο δρόμο μου. Μα προτεραιότητα ήμουν πάντοτε εγώ και η επιβίωση μου.

Έπρεπε να συνεχίσω να μάχομαι. Να συνεχίσω να αναπνέω.

Μίσησα τους ανθρώπους, μα δεν κατάφερα να σταματήσω να τους αγαπώ.

Στο βασίλειο των Σκιών, που πλέον διαφεντεύω, θα βρεις κάθε λογής τραυματισμένο πλάσμα. Ακρωτηριασμένες ψυχές, έκπτωτους αγγέλους, αποκαΐδια ύπαρξης..

Όλοι προσπαθούμε να σκοτώσουμε τον άνθρωπο, για να ζήσει ο ίσκιος μας. Η ανθρωπιά είναι δηλητήριο, αλλά εμείς είμαστε αμετάκλητα εθισμένοι σε αυτή. Τρεφόμαστε από τον ίδιο μας τον πόνο.

Μάθαμε να ζούμε στο σκοτάδι και τώρα πονάνε τα μάτια μας στο φως.

Αν κάποτε ο δρόμος σου σε βγάλει κατά εδώ, να ξέρεις θα σε διώξω. Δε θέλω να σε μολύνω με τη δυστυχία μου. Δε θέλω να προσθέσεις συντρίμμια και μπάζα στο φορτίο μου.

Είμαι εγωιστής κατά αυτόν τρόπο, να προφυλάσσω εμένα κρατώντας κι εσένα ασφαλή.

Αν προσπαθήσεις να με πληγώσεις, θα βρεις μπροστά σου ένα τέρας. Θα αντικρίσεις τη ζοφερή ψυχή του δαίμονα. Έναν εγωιστή ψυχρό, σκληρό και άκαμπτο. Ήταν λάθος σου να ανοίξεις την πόρτα του βασιλείου των Σκιών.

Σαν, όμως, σε ξεβράσουν τα κύματα μισοπνιγμένο εμπρός μου, να είσαι σίγουρος ότι θα θέσω την καραβοτσακισμένη σου καρδιά υπό την προστασία μου.

Δεν έμαθα ποτέ πώς να γίνω εγωιστής. Ήξερα μόνο να κόβω κομμάτια από τη σάρκα μου και να τα χαρίζω απλόχερα. Ώσπου έμεινα μισή. Σκόρπισα τα κομμάτια μου σε παραλήπτες αχάριστους που δεν μου έδωσαν τίποτε σε αντάλλαγμα. Αντίθετα, βρήκαν την ακρωτηριασμένη μου ύπαρξη αποκρουστική και την εγκατέλειψαν να αργοπεθαίνει στις σκιές.

Οι ίδιοι μου οι δαίμονες με έσωσαν. Ήμασταν όλοι τέρατα στο βασίλειο των Σκιών. Κι ήμασταν όλοι φίλοι.

Κι εκείνοι μου έμαθαν να αναπνέω πάλι. Μόνο που δεν εισέπνευσα οξυγόνο ξανά. Ζούσα πλέον με σκοτάδι και νύχτα.

Μα έστω κι έτσι ανέπνευσα. Αποφάσισα να ζήσω.

Τότε έγινα ο δοτικός εγωιστής.
Ήταν ζήτημα επιβίωσης.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής