Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2012

The summer that never was..(part 2)

Η Συνάντηση Η μοίρα.. Η μοίρα μπορεί πραγματικά να παίξει πολύ άσχημα παιχνίδια. Μπορεί ν' αργήσει πολύ, μπορεί να στείλει τα πιο ασυνήθιστα σημάδια, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο ˑ το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σ' ένα καλοκαίρι. Ένα βράδυ, μια συνάντηση, μια γνωριμία, είναι αρκετά για ν' αλλάξει μια ολόκληρη ζωή. Εκείνο το καλοκαίρι που η Κ. γνώρισε τον Α. ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή της. Μέσα σε τρεις μήνες έζησε τον απόλυτο, τον υπέρτατο έρωτα στην αγκαλιά του. Μέσα σε τρεις μήνες ανακάλυψε όλες εκείνες της πτυχές του εαυτού της που επιμελώς έκρυβε τόσα χρόνια. Μαζί του γνώρισε την αγάπη, την ελπίδα, τη δίψα για ζωή. Τη μέρα που ο Α. έφυγε για την επόμενη περιπέτειά του, διαλυμένη έθαψε τ' απομεινάρια της σχέσης κι όσα κομμάτια του εαυτού της της έμαθε αυτός. Δύο ακόμη μήνες πέρασαν μέχρι που έλαβε το “γράμμα” του, το άρθρο με την ιστορία του έρωτά τους. Εκείνη τη μέρα επέλεξε ν' ακολουθήσει επιτέλο

PARADISO PERDUTO

PARADISO PERDUTO Σ' ένα παράδεισο χαμένων ονείρων ξαγρυπνώ αγκαλιά μ' ένα πνιγμένο λυγμό κι ένα χαμόγελο πικρό. Ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος το καθαρτήριο, μια ατέρμονη λίστα αναμονής. Να περιμένεις εκεί και να καίγεσαι αδιάκοπα, δίχως πώς, τι, αν και γιατί. Εδώ δεν άλλαξαν πολλά, μαντεύω ούτε κι εκεί. Σαν ραγίσει δεν ξανακολλάει το γυαλί. Το νιώθεις αυτό; είναι η καρδιά μου, κι είναι ραγισμένη. Ο αδύναμος χτύπος, ένα κονσέρτο για μοναχικές ψυχές.. Ένας αγώνας δίχως σκοπό δίχως ελπίδα δίχως γυρισμό και τι κερδίζεις; Να καίγεσαι...

The summer that never was..

Once upon a summer... Ένα ακόμη καλοκαίρι σαν όλα τ' άλλα.. Ή μήπως όχι? Όλα άρχισαν μ' ένα φιλί.. Ένα αστείο συμβάν κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Οι φίλοι της της είπαν ότι δεν τολμά να φιλήσει τον άγνωστο στο μπαρ που την κοιτούσε, αυτή επέμενε για το αντίθετο. Ήταν ένα από εκείνα τα στιγμιότυπα που αλλάζουν τη ζωή σου. Ένα δίλημμα δίχως νόημα, ένα στοίχημα με τον εαυτό σου. Κι όμως, ένα μικρό ρίσκο αρκεί για ν' αλλάξει όλη σου η πορεία.. Ένα μικρό ναι μπορεί να σκοτώσει δέκα τεράστια όχι μέσα σου. Γιατί αυτή η σύντομη στιγμή θάρρους μπορεί να σου δώσει την ώθηση να ξεπεράσεις τα όριά σου, να υπερπηδήσεις όλα τα εμπόδια που στέκονται ανάμεσα σε σένα και το μέλλον σου. Η Κ. πάντα ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας, να γυρίσει τον κόσμο και να γράψει για τις εμπειρίες τα όνειρα και τις προσδοκίες της. Προσδοκίες.. Μία λέξη, δέκα γράμματα, δέκα τεράστια ΟΧΙ στο δρόμο της. Αυτή η λέξη της άλλαξε κατεύθυνση, στράφηκε σε όσα με τόση αυτοθυσία θέλησαν να της

In the still of the night..

"Faces in the night" Ήθελα ν' ανεβάσω κάτι διαφορετικό και μου ήρθε η έμπνευση πριν λίγες μέρες... Αυτή είναι μια συλλογή φωτογραφιών, ένα αφιέρωμα στα άγνωστα πρόσωπα που εμφανίζονται πίσω μας στις φωτογραφίες μας.. Στο συγκεκριμένο "κολλάζ" έκανα απλά μια μικρή επεξεργασία στις φωτογραφίες(χρώμα, σκίαση, περικοπή) σε όλους τους άγνωστους πίσω μου..  Enjoy

Κι έβλεπα τα τρένα να περνάνε..

Και παρασύρθηκα σε μια δίνη αναμνήσεων, ένα στροβιλισμό συναισθημάτων, μια άξαφνη αναπόληση των "κεραυνών" στη ζωή μου.. Ένα πρόσωπο που πέρασε τόσες καταιγίδες δε θα 'πρεπε να 'χει παράπονο. Έζησα πολλά, μα θέλω ακόμη περισσότερα, ένα ανικανοποίητο αίσθημα έλλειψης με αναλώνει. Τι έχω κάνει, τι δεν έκανα.. Τι έπρεπε να κάνω και πώς. Κολυμπώ σ' έναν άδειο ωκεανό και μόνο το παγόβουνο με συντροφεύει. Μια φιλική εικόνα περνά από μπροστά μου ξαφνικά και ζωγραφίζεται το πρόσωπό σου στο κενό. Μήπως δε ζω? Μήπως κοιμάμαι? Μήπως οφθαλμαπάτη είναι αυτό? Σε ψάχνω στο λαβύρινθο, εκεί που μου 'πες να σε περιμένω, αλλά δε φάνηκες ποτέ... Μια πόρτα κλειδώθηκε ερμητικά και άλλη μια μπροστά μου, να κολυμπήσω ή στο γκρεμό να πέσω? Η μόνη επιλογή είναι να γίνουν τα πράγματα με το δικό μου τρόπο. Όχι δεν περιμένω να νικήσω, αλλά να πέσω όπως θα το διαλέξω εγώ. Κι ύστερα θα σηκωθώ και μ' όλη μου τη δύναμη ή θα τα παίξω όλα ή θα ακολουθήσω το δικό μου δρόμο. Το βλέμμα μου

Η αγάπη....και τα άλλα δεινά (ή τα άλλα δεινά σκέτο!)

  Την επόμενη μέρα ξύπνησα γεμάτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Ήξερα ότι το σχέδιο μου δούλευε ρολόι. Η μοναδική μου επιθυμία, η ευχή που έκανα τα βράδια, είχε αρχίσει να εκπληρώνεται. Ίσως να μην ήταν όπως τη φανταζόμουν, αλλά στην θεωρία το είχε πιάσει το νόημα. Σιγά-σιγά γινόμουν η γυναίκα της ζωής του. Αυτή που θ' αγαπούσε πιο πολύ απ' όλες. Η κοπέλα που θα της χάριζαν την αγάπη τους τα γαλάζια του μάτια. Η μόνη που θα εμπιστευόταν. Η μόνη... Έτσι με αποκάλεσε την προηγούμενη μέρα. Ήμουν πλέον σίγουρη. Το τρελό μου σχέδιο πήγαινε καλά. Αυτή που ίσως δεν πήγαινε καλά ήμουν εγώ, αλλά δεν με ενδιέφερε ούτε στο ελάχιστο. Ναι, επισήμως είχα ανοίξει την πόρτα της παράνοιας και είχα αρχίσει να βαδίζω προς τα μέσα...    Στο σχολείο ήμασταν καλύτερα από ποτέ. Ο Άγγελος ήταν πιο άνετος, πιο χαλαρός, πιο ανοιχτός μαζί μου. Έμοιαζε ανακουφισμένος από ένα τεράστιο βάρος που κουβαλούσε στις πλάτες του από καιρό. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο ευτυχισμένο. Ήμουν εγώ αλήθεια η αιτία της