Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που κλείνουν τις κουρτίνες κι εκείνοι που τις αφήνουν ανοιχτές. Η απλή αυτή κίνηση μπορεί να φανερώσει πολλά για το χαρακτήρα κάποιου. 

Γιατί είναι τόσο διαφορετικός αυτός που σπεύδει να κλείσει τις κουρτίνες του; Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα -δεν έχει καμία σχέση με την ατιμία, την ανηθικότητα ή το ψέμα. 

Η διαφορά έγκειται στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον έξω κόσμο. 

Οι άνθρωποι δεν κλείνουν τις κουρτίνες για να κρύψουν κάτι επαίσχυντο από τη δημόσια θέα. Τις κλείνουν για να κρυφτούν οι ίδιοι. Να μην βλέπουν κανέναν και να μην τους βλέπει κανείς. Να μην αντικρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα. 

Η κουρτίνα είναι μια μεταφορά.
Είναι ένα τείχος. Κρατάει μακριά τον πόνο, τα τέρατα της αστικής ζούγκλας. Όλα όσα φοβάσαι να αντιμετωπίσεις. Όπως δεν αποκαλύπτεις σε κανέναν το τι σε βασανίζε, έτσι αποκρύπτεις και τη βασανισμένη σου φιγούρα. Νιώθεις ασφάλεια. 
Είσαι μόνο εσύ και η κουρτίνα σου. 

Κι οι δαίμονες σου -γνωρίζεστε καλά πλέον. Έχεις μάθει να μην τους φοβάσαι, τους έχεις αποδεχτεί. Αλλά ο έξω κόσμος; Όχι. Δεν μπορείς να τους αφήσεις να δουν τους δαίμονές σου. Δεν θα καταλάβουν. Μπορεί να κατηγορήσουν εσένα που έφερες αυτά τα τέρατα στον κόσμο τους. Που έγινες κι εσύ ένα από αυτά. 
Καλύτερα να μην βλέπουν. Να μην μολυνθεί η δική τους ευτυχία. Είσαστε όλοι πιο ασφαλείς έτσι. 

Μόνο που καμιά φορά ξεγελιέσαι από την ασφάλεια που σου προσφέρει η κουρτίνα σου και ξεχνάς ότι είσαι φυλακισμένος του ίδιου του εαυτού σου...

Σχόλια

  1. " Κι οι δαίμονες σου -γνωρίζεστε καλά πλέον. Έχεις μάθει να μην τους φοβάσαι, τους έχεις αποδεχτεί. Αλλά ο έξω κόσμος; Όχι. Δεν μπορείς να τους αφήσεις να δουν τους δαίμονές σου. Δεν θα καταλάβουν. Μπορεί να κατηγορήσουν εσένα που έφερες αυτά τα τέρατα στον κόσμο τους. Που έγινες κι εσύ ένα από αυτά.
    Καλύτερα να μην βλέπουν. Να μην μολυνθεί η δική τους ευτυχία. Είσαστε όλοι πιο ασφαλείς έτσι. "

    Ντάξει, το λάτρεψα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας. Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...