ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΡΙΝΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΣΟΥ

Άλλο πια δεν έμεινε στη μνήμη μου,
μονάχα εκείνες οι ακτές.
Νύχτες πανσέληνες·

Τα κύματα ψιθύριζαν στα αυτιά μου
μια μελωδία μυστική, μεθυστική.
δική μου και δική τους.
Έτσι έμειναν στη μνήμη
-σαν συνωμοσία της φύσης, μαγική.


                   ***

Κανείς δεν μιλάει πλέον για εκείνον τον απαλό παφλασμό.
Οι ζωές τους φαντάζουν πολύ σημαντικές
για να αναλώνονται σε αρχαίες μαγείες της φύσης.
Κανείς δεν ακούει πια το τραγούδι της.
Κανείς δεν υμνεί το μεγαλείο της.
Κανένας δεν μιλάει πια για μακρινές ακτές...


                   ***

Σαν όνειρο,
σαν οπτασία,
σχηματίζεται η μορφή σου ακόμη στον αφρό.
Ο ρομαντικός χορός του νερού και της άμμου
μιλά για σένα, μόνο για σένα.
Κι ένα "γιατί;" πλανάται στον αέρα.

Τα ψαροπούλια σε ψάχνουν
και φάλτσα για σένα τραγουδούν
μα εσύ δεν εφάνης ποτέ.
Και τούτες οι ακτές έχουνε γίνει για σένα
χώρες ξένες, μακρινές.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα·
με νύχτες πανσέληνες, στίχους και κύματα...