Όνειρα από μετάξι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε κόσμους ονειρικά πλασμένους.
Όχι γιατί γεννήθηκαν εκεί,
μα επειδή το επέλεξαν.
Ο αληθινός κόσμος ήταν πολύ σκληρός και άχρωμος για εκείνους.
Σ' εκείνον τον τόπο άνηκαν.
Περιτριγυρισμένοι από όνειρα.
Όνειρα από μετάξι...

Κάποτε έμαθα κι εγώ
ότι ο έρωτας δεν είναι για τους ονειροπόλους.

Πέρασα πρώτα μαζί σου
30 λευκές νύχτες.
Δική σου.
Μόνο.

Σου έδωσα ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό
και ίσως κάτι παραπάνω.
Σου χάρισα το κλειδί που άνοιγε την πόρτα των ονείρων μου.
Για να γνωρίσεις την αλήθεια μου.
Μα εσύ δε θέλησες αυτό το δώρο.
Ζήτησες κάτι ρεαλιστικό, γήινο.
Θέλησα τόσο να στο χαρίσω..
Δεν τα κατάφερα. Δεν ήξερα πώς.
Βλέπεις.. Δεν ήμουν κομμάτι του δικού σου κόσμου.
Ήμουν πάντα κάτι άπιαστο, ένα αερικό που κατοικεί στη χώρα του ονείρου.
Προσπάθησα όμως.

Σου χάρισα στίχους και πολυσέλιδα γράμματα.
Δεν τα εκτίμησες.
Σου χάρισα αναμνήσεις και καλά κρυμμένα μυστικά.
Τα περιφρόνησες. Κοιτούσες μόνο το μέλλον.
Σου χάρισα συναισθήματα.
Θέλησες κάτι απτό.
Τέλος σου χάρισα τα δάκρυα μου.
Ήταν πλέον αργά.. Είχες προχωρήσει πια.

Δεν κατάλαβες ποτέ...
Εγώ είχα μόνο να σου δώσω όνειρα από μετάξι.