Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΑΛΚΟΟΛ

Υποθέτω πως πάντα ήμουν ανθεκτική στο ποτό... Πάντα έψαχνα έναν τρόπο να ζαλιστώ -να έρθω στο κέφι, έχοντας ωστόσο συνείδηση του τι γίνεται γύρω μου. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν δύσκολο για μένα.. Έπρεπε να πιω πολύ και τις περισσότερες φορές χωρίς να τηρήσω τους "κανόνες". Αυτή τη φορά επέλεξα ένα πιο "δραστικό" τρόπο να μουδιάσω το νου και τα συναισθήματα μου. Επέλεξα να δοκιμάσω το περίφημο υποβρύχιο - σφηνάκι ουίσκι βυθισμένο μέσα σε ποτήρι γεμάτο μπύρα, το οποίο πίνεις σαν σφηνάκι: μονορούφι. Πριν λίγες μέρες δοκίμασα πειραματικά το πρώτο μου, να διαπιστώσω αν το "σηκώνω". Σήμερα τα διπλασίασα, συνεχίζοντας με λίγα ποτήρια ουίσκι με σόδα. Τελικά το "έχω" ακόμη, κι ας πέρασε καιρός απ' την τελευταία φορά που ήπια. Σύντομα επέλεξα να συντροφέψουν αυτή μου την εμπειρία λαϊκά τραγούδια - πάντα θεωρούσα ότι αυτή η μουσική έχει φτιαχτεί για να συνοδεύει το πιώμα.. Βλέπετε -πείτε το γονίδια, πείτε το συνήθεια, δεν ξέρω- μοιάζει αταίριαστο να ακούς αγγλόφωνες μπαλάντες ή κλασικό ροκ ενώ πίνεις. Θα μου πείτε η πλειοψηφία των ροκ σταρ ήταν αλκοολικοί. Ίσως να φταίνε τα γονίδια μου.. Ίσως να φταίει η μητρική μου γλώσσα.. Ίσως με τη συνοδεία του αλκοόλ νιώθω πιο κοντά στο πρωτότυπο απ' το οποίο προήλθα, την κλασική φιγούρα της ελληνικής γης, γενετικά συνδεδεμένη με μπουζούκια, νταούλια και κεμεντζέδες. Ίσως να φταίει ο ελληνικός στίχος που με τη συνοδεία αλκοόλ φαντάζει πιο κοντά μου από ποτέ. Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί εκείνη την ώρα που το οινόπνευμα ταξιδεύει στις φλέβες μου νιώθω την ανάγκη να ακούω ελληνικό λαϊκό τραγούδι -κι ούτε πρόκειται. Μα καθώς "αποσυντίθεμαι" πετώντας την πανοπλία της διανόησης και κρατώντας μονάχα τα ανθρώπινα, πρωτόπλαστα κομμάτια μου -στενά συνδεδεμένα προφανώς με την ελληνική ύπαιθρο- έρχομαι πιο κοντά σ' εκείνα τα πρότυπα, και μόνο εκείνα μοιάζουν να με εκφράζουν από ένα σημείο και μετά... Ένα ακόμη ποτήρι ουίσκι -προσπαθώ να πνίξω τις συγγραφικές μου παρορμήσεις και να έρθω σε επαφή με τον άνθρωπο μέσα μου. Τα γράμματα του πληκτρολογίου ξαφνικά πιέζονται με λάθος σειρά. Κόκκινες γραμμές εμφανίζονται κάτω από μερικές λέξεις.. Άραγε τις έγραψα βιαστικά ή μήπως απλά τις απορρίπτει ο ορθογραφικός έλεγχος; Οι λέξεις μοιάζουν να χάνουν τη σημασία τους.. Όπως και κάθε τι  γύρω μου. Όπως ξεθωριάζουν οι έννοιες, αφήνω να ξεθωριάσουν κι οι λέξεις... Διώχνω κάθε παρεμπίπτουσα έμπνευση μακριά. Δεν ταιριάζει σε τέτοιες βραδιές -βραδιές πόνου, αυτολύπησης, μαζοχισμού. Βραδιές που το "είναι" συζητά πιο φανερά με το "φαίνεσθαι". Βραδιές που αλήθεια και πλάνη μοιάζουν το ένα και τ' αυτό.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ