Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Για πολλούς η καθημερινότητα είναι άσχημη. Όχι για μένα. Έχω μάθει να τη βλέπω σαν λευκό καμβά. Την ομορφαίνω με ιδέες και όνειρα. Όνειρα από μετάξι...
Ονειροπολώ μέρα και νύχτα. Στη μοναξιά του σπιτιού και στην πληθώρα του κόσμου έξω. Είναι στιγμές που ονειροπολώ ενώ βρίσκομαι με παρέα. Στιγμιαία, μονάχα, αφαιρούμαι, μα η φωνή των φίλων με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ζοφερή ή όχι, δεν ξέρω να σας πω. Στο νου μου τη ζούσα πάντα σαν drama queen. Δεν το έμαθε κανείς, ποτέ. Μόνο εσείς το ξέρετε.
Τα όνειρα μου παίρνουν συχνά μορφή -έχω το συνήθειο να τα φυλακίζω σε λέξεις ή στίχους. Τις πιο πολλές φορές το έργο μένει μετέωρο, δίχως τέλος· μια άλλη ονειροπόληση έχει τρυπώσει στο μυαλό μου. Δεν τις πετώ ποτέ στον κάλαθο των αχρήστων τις μισοτελειωμένες σκέψεις. Μόνο τις αναβάλλω επ' αόριστον, μέχρι το όνειρο να μου χτυπήσει ξανά την πόρτα. Ίσως αύριο ολοκληρώσω τη σκέψη που ξεκίνησα πριν δέκα χρόνια. Μπορεί, δεν ξέρω. Ίσως να καταπιαστώ με μια καινούρια. Ίσως να δώσω μια ολότελα απρόσμενη τροπή σε μια τωρινή. Κανείς δεν ξέρει.
Το υπερκινητικό μου μυαλό παίζει παιχνίδια αξιοπερίεργα. Θέτει δικούς του κανόνες. Δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από αυτό που θέλει. Φταίει που συμβαδίζει τόσο καιρό με μεγάλες ιδέες και εξαίρετα ιδανικά. Μόνιμος κάτοικος στη χώρα της λογοτεχνίας. Αεικίνητο στη σφαίρα της φαντασίας.  Γι' αλλού ξεκινώ κι αλλού με πάει. Και τώρα δα, δεν ήθελα να γράψω αυτά, εκείνο μου τα υπαγόρευσε. Ο νους μου έχει την τάση να συνθέτει αναρχικά. Να ζει στο δικό του κόσμο. Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω να σας πω. Εγώ ό,τι μου είπε γράφω.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ