Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκοτεινός Παράδεισος

Ο έρωτας και ο θάνατος
έγιναν ένα.
Η τρυφερή στιγμή χάθηκε·
για πάντα.
Ποτέ ξανά.
Κανείς.
Τίποτα δεν θα 'ταν ίδιο.
Το τέλος εκεί·
κοιτώντας επίμονα.
Το σκοτάδι καραδοκεί·
μετρώντας θύματα.
Ο Σκοτεινός Παράδεισος δεν έχει χώρο για δυο.
Εσύ, εσύ, εσύ.
Άλλος κανείς.
Ψέμα και αλήθεια
έγιναν ένα.
Τίποτα δεν έχει μείνει.
Κανείς δεν σε περιμένει πια.
Τώρα ή ποτέ...


*Ο μικρός κρότος έσκισε την υπέροχη σιγή στα δύο
και τα νυκτόβια πουλιά -μόνοι μάρτυρες του κακού-
σκορπίστηκαν άτακτα στον ουρανό. 
Τίποτε δεν ήταν ίδιο πια...*

Σχόλια

  1. Αφιερωμένο σε όσους δεν τέλεσαν το απονενοημένο διάβημα, όσους κατάλαβαν ότι το νόημα είναι να κατακτήσεις τη ζωή, όσους κατάλαβαν ότι δεν έχουν θέση στο Σκοτεινό Παράδεισο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Τίποτα δεν έχει μείνει.
    Κανείς δεν σε περιμένει πια.
    Τώρα ή ποτέ..."
    Υπέροχο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Α καλα! Εισαι κι εσυ σε σουπερ καλη διαθεση! Τι στο καλο αυτη η Πανσεληνος μας εκανε ανω κατω! Η εμεις τα καναμε θαλασσα;
    Παντως, εγω σε καθε περιπτωση, οσο κι αν αγαπω το χαρτι, τους ανθρωπους θα διαλεγα κοντα μου την υστατη στιγμη! Χωρις δευτερη σκεψη!
    Χαλια ειμαι αποψε...
    Φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γενικώς δεν περνάω και την καλύτερη φάση της ζωής μου και πάντα η Πανσέληνος ξυπνάει σκοτεινά συγγραφικά συναισθήματα...και συλλογισμούς για τον κόσμο γύρω μου, που βαδίζουν στα όρια της τραγωδίας...

      Διαγραφή
  4. Δύσκολες μέρες... Από όσο βλέπω και από την πεταλούδα από πάνω, κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο!
    Το αγάπησα όπως όλα τα ποιήματά σου! Και αυτό το σπαρακτικό "εσύ, εσύ, εσύ" πόσα πολλά λέει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου...όντως, βλέπω ότι το σκοτάδι έχει αγγίξει ακόμη περισσότερο κόσμο τώρα τελευταία...

      Διαγραφή
  5. Δεν ξερω αν φταιει η πανσεληνος, οπως λενε απο πανω, ξερω πως ολοι λιγο πολυ ειμαστε στο ιδιο πεσμενο mood. το ποιημα σου οπως ολα αλλωστε μ'αρεσει πολυ :') Ελατε ομως να ζωηρεψουμε λιγο, σκορπιστε το χαμογελο γυρω σας και θα ανταμοιφθειτε :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως, οι άνθρωποι με τα πιο λαμπρά χαμόγελα είναι οι ίδιοι που έχουν τις πιο σκοτεινές σκέψεις τα βράδια...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ