Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΝΥΚΤΟΣ

14 Ιουνίου 2014
Ώρα 23:12

Μια ακόμη βαρετή ημέρα πλησίαζε στο τέλος της...
Ενώ καθόμουν μόνη, προσπαθώντας να σκοτώσω την τελευταία ώρα μέχρι την πολυπόθητη αναχώρησή μου απ' τη δουλειά, αποφάσισα να γεμίσω τη σιγή του άδειου γραφείου με τις μουσικές περιπέτειες της Lana Del Rey. Κι όπως έπαιζε αργά, απαλά, ίσως μελαγχολικά, το Blue Jeans άθελα μου συλλογίστηκα πως αν ποτέ ερωτευόμουν κάποιον με την πρώτη ματιά, μια αόρατη ορχήστρα θα εκτελούσε αυτό το τραγούδι μέσα στο μυαλό μου.
Τότε σήκωσα το βλέμμα. Εμπρός μπροστά μου, πάνω από τα φυτά που κοσμούσαν το σιδερένιο φράχτη, διαγραφόταν ολόγιομο το φεγγάρι. Και καθώς η ολόχρυση πανσέληνος -τόσο κοντά μα τόσο μακριά- έλουσε με το φως της τα μάτια μου, ενώ η μουσική εκείνη υπόκρουση του κεραυνοβόλου έρωτα χάιδευε τα αυτιά μου. Ερωτεύτηκα εκείνη τη στιγμή -σαν να 'ταν η πρώτη φορά. Ερωτεύτηκα ξανά το φεγγάρι και μ' ερωτεύτηκε κι εκείνο, λούζοντας με με λίγο παραπάνω φως. Έμοιαζε σαν να ανέβηκε λίγα εκατοστά πιο ψηλά στον ουρανό, μόνο και μόνο για να με κοιτάει κατάματα.
Στη μοναξιά εκείνης της πανσελήνου, η πρόζα του επόμενου τραγουδιού χαράχτηκε στην καρδιά μου "I was going to be the other woman. Who belonged to no one. Who belonged to everyone". Ίσως και να 'ναι έτσι. Τα πλάσματα της νύχτας να ανήκουν μόνο στο φεγγάρι...

Σχόλια

  1. " Ίσως και να 'ναι έτσι. Τα πλάσματα της νύχτας να ανήκουν μόνο στο φεγγάρι..."
    Πόσο δίκιο έχεις...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι φεγγαρογητεμένοι δεν αλλάζουν φαίνεται...!

      Διαγραφή
    2. Όχι....Όσο υπάρχει φεγγάρι θα μας επηρεάζει

      Διαγραφή
    3. Όσο γη και σελήνη παραμένουν στην ίδια τροχιά, θα σεληνιαζόμαστε κι εμείς...

      Διαγραφή
  2. ποσο πιο υπεροχη μπορεις να γινεις? βασικα ειναι σαν να εισαι μεσα στο μυαλο μου και τρομαζω με το τι μπορει να βρεις εκει :3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι τα σκοτεινά μυαλά...σαν υγρά κελιά σε όλως διόλου διαφορετικές φυλακές, κι όμως μοιάζουν πολύ μεταξύ τους...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ