Πρέπει να ομολογήσω ότι μου αρέσει να γράφω μεγαλεπίβολα, πομπώδη λόγια στα έργα μου. Λόγια που, υπό άλλες συνθήκες, δε θα πίστευα ούτε εγώ η ίδια. Είναι η ένοχη απόλαυση μου. Άλλωστε, σ' έναν κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν, κανείς δε θα με κατηγορήσει αν θέλω να διακοσμήσω τη βαρετή πραγματικότητα με μια δόση λαμπυρίζουσας μαγείας...
Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020
Όχι Λιζάκι, κανείς δεν θα σε κατηγορήσει... Αγαπάμε τις δημιουργίες σου <3
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχαχα αφού δε με κατηγορείτε, όλα καλά! <3
ΔιαγραφήΧαχαχαχα <3
Διαγραφή