Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λήθης ποιήματα


Λήθης ποιήματα

Άφησα το χέρι που ελεύθερο να γράψει μία ιστορία,
μα εκείνο έγραψε έξι λέξεις μοναχά.
πειρασμός
κόκκινα χείλη
πόνος
λήθη
ευτυχία
Με την πρώτη ματιά δεν βγάζουν νόημα.
Με μία δεύτερη τα λένε όλα.
Μια ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου.
Όλα αρχίζουν με τον πειρασμό.
Κόκκινα χείλη -γεμάτα επιθυμία- που ενώνονται.
Κι ύστερα·
Πόνος -του αποχωρισμού.
Κρατάει πολύ ο πόνος.
Όλοι θέλουν την ελευθερία, μα κανείς δεν ξέρει τι να την κάνει όταν την αποκτήσει.
Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται η λήθη.
Αργά ή γρήγορα
κάποια στιγμή θα έρθει.
Εκείνη η στιγμή που θα θυμάσαι τα πάντα και δε θα θυμάσαι τίποτα.
Γιατί δε θα σε νοιάζει τίποτα.
Και τότε -για μια στιγμή- νιώθεις πραγματική ευτυχία.
Σε αντίθεση με τον πόνο, κρατάει ελάχιστα.
Αν όμως βρεις τον τρόπο να κρατήσει, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
Λήθη σημαίνει ευτυχία.

Σχόλια

  1. "Εκείνη η στιγμή που θα θυμάσαι τα πάντα και δε θα θυμάσαι τίποτα."
    Αυτό τα λέει όλα... Αλλά... Λήθη σημαίνει ευτυχία; Νομίζω πως η στιγμή πριν τον πόνο είναι η μεγαλύτερη ευτυχία..
    Σε φιλώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν δεν ξεχάσεις γλυκιά μου, αν δεν αφήσεις πίσω σου το παρελθόν, δε θα μπορέσεις ποτέ να πιάσεις το μέλλον. Και η ευτυχία βρίσκεται στο μέλλον.
      Ευτυχία είναι να σηκωθείς μετά την πτώση σου και να χαράξεις ευθεία μπροστά.

      Διαγραφή
    2. ...Πράγματι... Μα δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις!

      Διαγραφή
    3. Να ξεχάσεις εντελώς είναι πολύ δύσκολο.. Αν όμως καταφέρεις να ξεχάσεις αρκετά ώστε να μη σ' επηρεάζει πια, νομίζω μπορείς να χαράξεις νέα πορεία :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΡΑΥΓΗΣ

[ Page 1 ] 6 του Σεπτέμβρη 2019. Ώρα 10 και 31 πρώτα λεπτά. Χτυπάει το τηλέφωνο. Φέρει τα νέα που ήξερα, που περίμενα, που έτρεμα. Ώρα να φύγω. Σηκώνομαι, μα η θολούρα μου με οδηγεί στο νεροχύτη. Αντί να ψάχνω εισιτήρια, πλένω πιάτα. Σκέψη αδιανόητη να φύγω τρεις μέρες και να αφήσω τα πιάτα λερωμένα. Θυμάμαι τα εσώρουχα που από χθες είχα βάλει να μουλιάζουν. Θα φύγω και θα τους αφήσω πλυμένα βρακιά στην απλώστρα. Κάτι να με θυμούνται τις 3 ημέρες που θα λείψω. Κοιτάω τη βαλίτσα μου. Έτοιμη αποβραδίς. Σαν να το ήξερα. Σαν να περίμενα αυτή την πρωινή κλήση. Ο χθεσινός πυρετός έπεσε σήμερα το πρωί, τόσο ξαφνικά όσο ανέβηκε. Σαν να ένιωθα ότι κάτι ερχόταν, αλλά το σώμα μου δε μπορούσε να αναγνωρίσει τον εχθρό, πολεμώντας τον με το μόνο τρόπο που ήξερε: τον πυρετό. Η ώρα έχει πάει 12. Τα εισιτήρια κλείστηκαν, η λάντζα πλύθηκε, τα βρακιά απλώθηκαν. Έχω κάνει μπάνιο. Για κάποιο λόγο αδιανόητο το μυαλό μου απασχολεί μια κρέμα σώματος. Γιατί μου είναι απαραίτητο να