Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λήθης ποιήματα


Λήθης ποιήματα

Άφησα το χέρι που ελεύθερο να γράψει μία ιστορία,
μα εκείνο έγραψε έξι λέξεις μοναχά.
πειρασμός
κόκκινα χείλη
πόνος
λήθη
ευτυχία
Με την πρώτη ματιά δεν βγάζουν νόημα.
Με μία δεύτερη τα λένε όλα.
Μια ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου.
Όλα αρχίζουν με τον πειρασμό.
Κόκκινα χείλη -γεμάτα επιθυμία- που ενώνονται.
Κι ύστερα·
Πόνος -του αποχωρισμού.
Κρατάει πολύ ο πόνος.
Όλοι θέλουν την ελευθερία, μα κανείς δεν ξέρει τι να την κάνει όταν την αποκτήσει.
Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται η λήθη.
Αργά ή γρήγορα
κάποια στιγμή θα έρθει.
Εκείνη η στιγμή που θα θυμάσαι τα πάντα και δε θα θυμάσαι τίποτα.
Γιατί δε θα σε νοιάζει τίποτα.
Και τότε -για μια στιγμή- νιώθεις πραγματική ευτυχία.
Σε αντίθεση με τον πόνο, κρατάει ελάχιστα.
Αν όμως βρεις τον τρόπο να κρατήσει, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
Λήθη σημαίνει ευτυχία.

Σχόλια

  1. "Εκείνη η στιγμή που θα θυμάσαι τα πάντα και δε θα θυμάσαι τίποτα."
    Αυτό τα λέει όλα... Αλλά... Λήθη σημαίνει ευτυχία; Νομίζω πως η στιγμή πριν τον πόνο είναι η μεγαλύτερη ευτυχία..
    Σε φιλώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν δεν ξεχάσεις γλυκιά μου, αν δεν αφήσεις πίσω σου το παρελθόν, δε θα μπορέσεις ποτέ να πιάσεις το μέλλον. Και η ευτυχία βρίσκεται στο μέλλον.
      Ευτυχία είναι να σηκωθείς μετά την πτώση σου και να χαράξεις ευθεία μπροστά.

      Διαγραφή
    2. ...Πράγματι... Μα δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις!

      Διαγραφή
    3. Να ξεχάσεις εντελώς είναι πολύ δύσκολο.. Αν όμως καταφέρεις να ξεχάσεις αρκετά ώστε να μη σ' επηρεάζει πια, νομίζω μπορείς να χαράξεις νέα πορεία :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ