Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λήθης ποιήματα


Λήθης ποιήματα

Άφησα το χέρι που ελεύθερο να γράψει μία ιστορία,
μα εκείνο έγραψε έξι λέξεις μοναχά.
πειρασμός
κόκκινα χείλη
πόνος
λήθη
ευτυχία
Με την πρώτη ματιά δεν βγάζουν νόημα.
Με μία δεύτερη τα λένε όλα.
Μια ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου.
Όλα αρχίζουν με τον πειρασμό.
Κόκκινα χείλη -γεμάτα επιθυμία- που ενώνονται.
Κι ύστερα·
Πόνος -του αποχωρισμού.
Κρατάει πολύ ο πόνος.
Όλοι θέλουν την ελευθερία, μα κανείς δεν ξέρει τι να την κάνει όταν την αποκτήσει.
Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται η λήθη.
Αργά ή γρήγορα
κάποια στιγμή θα έρθει.
Εκείνη η στιγμή που θα θυμάσαι τα πάντα και δε θα θυμάσαι τίποτα.
Γιατί δε θα σε νοιάζει τίποτα.
Και τότε -για μια στιγμή- νιώθεις πραγματική ευτυχία.
Σε αντίθεση με τον πόνο, κρατάει ελάχιστα.
Αν όμως βρεις τον τρόπο να κρατήσει, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
Λήθη σημαίνει ευτυχία.

Σχόλια

  1. "Εκείνη η στιγμή που θα θυμάσαι τα πάντα και δε θα θυμάσαι τίποτα."
    Αυτό τα λέει όλα... Αλλά... Λήθη σημαίνει ευτυχία; Νομίζω πως η στιγμή πριν τον πόνο είναι η μεγαλύτερη ευτυχία..
    Σε φιλώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν δεν ξεχάσεις γλυκιά μου, αν δεν αφήσεις πίσω σου το παρελθόν, δε θα μπορέσεις ποτέ να πιάσεις το μέλλον. Και η ευτυχία βρίσκεται στο μέλλον.
      Ευτυχία είναι να σηκωθείς μετά την πτώση σου και να χαράξεις ευθεία μπροστά.

      Διαγραφή
    2. ...Πράγματι... Μα δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις!

      Διαγραφή
    3. Να ξεχάσεις εντελώς είναι πολύ δύσκολο.. Αν όμως καταφέρεις να ξεχάσεις αρκετά ώστε να μη σ' επηρεάζει πια, νομίζω μπορείς να χαράξεις νέα πορεία :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

The summer that never was..

Once upon a summer... Ένα ακόμη καλοκαίρι σαν όλα τ' άλλα.. Ή μήπως όχι? Όλα άρχισαν μ' ένα φιλί.. Ένα αστείο συμβάν κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Οι φίλοι της της είπαν ότι δεν τολμά να φιλήσει τον άγνωστο στο μπαρ που την κοιτούσε, αυτή επέμενε για το αντίθετο. Ήταν ένα από εκείνα τα στιγμιότυπα που αλλάζουν τη ζωή σου. Ένα δίλημμα δίχως νόημα, ένα στοίχημα με τον εαυτό σου. Κι όμως, ένα μικρό ρίσκο αρκεί για ν' αλλάξει όλη σου η πορεία.. Ένα μικρό ναι μπορεί να σκοτώσει δέκα τεράστια όχι μέσα σου. Γιατί αυτή η σύντομη στιγμή θάρρους μπορεί να σου δώσει την ώθηση να ξεπεράσεις τα όριά σου, να υπερπηδήσεις όλα τα εμπόδια που στέκονται ανάμεσα σε σένα και το μέλλον σου. Η Κ. πάντα ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας, να γυρίσει τον κόσμο και να γράψει για τις εμπειρίες τα όνειρα και τις προσδοκίες της. Προσδοκίες.. Μία λέξη, δέκα γράμματα, δέκα τεράστια ΟΧΙ στο δρόμο της. Αυτή η λέξη της άλλαξε κατεύθυνση, στράφηκε σε όσα με τόση αυτοθυσία θέλησαν να της...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...