Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ


Είναι βραδιές που -σαν μικρό παιδί που κάνει αταξία- γλιστρώ αθόρυβα στο μπαλκόνι μου. Κάθομαι ήσυχα και “παραμονεύω”. Με εγκαρτέρηση περιμένω εκείνους τους λιγοστούς περαστικούς του δρόμου. Κι όταν -ω τι χαρά!- εμφανιστούν(για να εξαφανιστούν λίγα λεπτά αργότερα σε μια στροφή), η φαντασία μου ξυπνά. Και -σαν να έγινα πάλι για λίγο παιδί- σκαρφίζομαι ιστορίες: για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους. Ζυγίζω το περπάτημα τους, αφουγκράζομαι τα λόγια τους, παρατηρώ τα ρούχα τους. Σκέφτομαι πως έγιναν έτσι όπως είναι τώρα, τι ακριβώς σχημάτισε το είναι τους. Ζωγραφίζω στο μυαλό μου την ψυχοσύνθεση τους. Αφήνω την φαντασία μου να καλπάσει. Σε άλλους δίνω σούπερ δυνάμεις, σ' άλλους τραγωδίες. Κάποιους τους φαντάζομαι απατημένους, άλλους άπιστους. Οι περισσότεροι θα πάθαιναν σοκ αν ήξεραν τι σκέφτομαι γι' αυτούς. Αλλά αυτό είναι το παιχνίδι μου. Και πρέπει να ομολογήσω ότι μου αρέσει να διηγούμαι λυπητερές ιστορίες. Μικρές τραγωδίες ζωής. Πολλές φορές ακόμη κι εγώ γελάω με τα τραβηγμένα σενάρια που σκαρφίζομαι. Δεν μου δίνουν έμπνευση όλοι οι περαστικοί. Πολλοί μου προκαλούν μια ανία, μια αποστροφή, και δεν θέλω καν να ασχοληθώ μαζί τους. Οι αγαπημένοι μου είναι τα ζευγαράκια. Προσπαθώ να μαντέψω σε ποιο ραντεβού βρίσκονται, αν έχουν κάνει σεξ, αν είναι η σχέση σοβαρή, αν είναι και οι δύο πιστοί. Στη φαντασία μου έχω χωρίσει πολλά ζευγάρια -κι αν πέφτω έξω τους ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη. Οι πιο ενδιαφέροντες είναι τα ρεμάλια της κοινωνίας, οι απόκληροι. Χαίρε στους μεθυσμένους, τους τρελούς, τους απροσάρμοστους. Τους κατατρεγμένους απ' τη μοίρα. Αυτούς τους συναντάς πιο σπάνια. Αυτοί είναι οι ζωντανές ιστορίες του δρόμου. Αυτούς διστάζω να τους αγγίξω με τη φαντασία μου. Θες που φοβάμαι μην πέσω μέσα, θες που η εικόνα είναι πιο εύγλωττη από χίλιες λέξεις που μπορώ να πω εγώ.. Είναι και μία τελευταία κατηγορία περαστικών. Αυτοί που έχουν μια αδιόρατη λάμψη. Αυτοί που στην κίνηση τους αποπνέουν μεγάλα ιδανικά. Αυτοί που μου εξάπτουν τη φαντασία περισσότερο. Άνθρωποι ελάχιστοι. Ήρωες του καιρού μας. . .

Σχόλια

  1. Τελικά δεν είμαι η μόνη που το κάνω αυτό. Πάντα μου άρεσε και εμένα να δημιουργώ ιστορίες για τους ανθρώπους γύρω μου...Από πολύ μικρή ηλικία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας. Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...