Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άλλο ένα απόσπασμα απ' το "Η Αγάπη.....και τα άλλα δεινά"

Όμως η αίσθησή του δίπλα μου, όσο με αναστάτωνε, τόσο με καθησύχαζε. Τα μάτια του, αυτά τα υπέροχα μάτια του, που ήταν πότε σαν δυο γαλάζιες λίμνες και πότε σαν δυο μπλε ανταριασμένες θάλασσες, με ηρεμούσαν. Όταν κοιτούσα αυτά τα μάτια, δεν μπορούσα να του αντισταθώ. Ήμουν ανυπεράσπιστη... Δεν μπορούσα να θυμώσω μαζί του. Δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία. Ακόμη και τώρα που είχα δίκιο, δεν μπορούσα να μαλώσω μαζί του. Τον αγαπούσα, τον καταλάβαινα, του τα είχα συγχωρήσει όλα. Το βλέμμα του μόνο, εκείνο το ανήσυχο και συνάμα γεμάτο στοργή βλέμμα του, έφτανε, δεν ήθελα πια να τον κατηγορήσω για τίποτα, δεν ήθελα τη συγγνώμη του, δεν ήθελα καν εξηγήσεις. Μ' έκανε να νιώσω ότι θα είναι πάντα δίπλα μου, έστω και σαν φίλος μόνο. Μέσα στην αγκαλιά του ένιωθα ασφάλεια. Με κρατούσε σαν να ήμουν η μικρή του αδερφή, σαν να με προστάτευε αγκαλιάζοντάς με. Το είχα αποφασίσει, δεν θα τον έχανα από διπλα μου. Θα μιλούσαμε ειλικρινά, θα τα ξεκαθάριζε όλα κι εμείς θα μέναμε 2 καλοί φίλοι, ο ένας δίπλα στον άλλον για μια ζωή. Ήταν το τέλειο σχέδιο. Δεν θα μπορούσε να μας χωρίσει κανένας. Θα τον είχα μια ζωή δίπλα μου, δεν θα τον έχανα... Εκείνη τη στιγμή κοίταξα τον Άγγελο και με όση δύναμη μου είχε απομείνει του χαμογέλασα. Και μετά το χάος...

Απ' ότι φαίνεται είχα χάσει τις αισθήσεις μου για δεύτερη φορά, μόνο που αυτή τη φορά ήμουν στην αγκαλιά του. Εκεί μόνο ένιωθα ασφαλής. Δεν με ένοιαζε ο,τι κι αν συνέβαινε, αρκεί κρατούσε στα χέρια του ο Άγγελος. Ο έρωτας μου και ο καλύτερός μου φίλος συνάμα. Ο “φύλακας-Άγγελος” μου και η αμαρτία μου ταυτόχρονα. Η κόλαση και ο παράδεισος μαζί. Είχα αρχίσει να τα χάνω, αλλά αυτή η παράνοια στην οποία βυθιζόμουν, αντί να με τρομάζει, με έλκυε ολοένα και περισσότερο. Πίστευα ότι όταν θα συνερχόμουν θα εγκατέλειπα αυτό το τρελό και επίπονο ψυχικά σχέδιο, αλλά ήμουν τόσο ερωτευμένη που μου φαινόταν αβάσταχτο να τον χάσω εντελώς απ' τη ζωή μου και με τον καιρό φαινόταν λογικό να μείνω δίπλα του έστω και ως φίλη. Δεν θα ήμουν όμως η οποιαδήποτε φίλη του. Θα ήμουν η κολλητή του. Το άτομο που θα εμπιστευόταν πιο πολύ απ' όλα. Αυτή στην οποία θα έτρεχε στην πρώτη δυσκολία. Ο δικός του “φύλακας-άγγελος”...

Σχόλια

  1. ο δικος μου φυλακας αγγελος! οταν ειναι μαζι μου το νιωθω... νιωθω πως θα ειναι για παντα εδω και θα με προσεχει! σαν φυλακας αγγελος! δεν φοβαμαι! σαν να υπαρχει μια ασπιδα γυρω απο μενα! ξερω πως δνε θα τον χασω! ομως οταν χωριζουμε... οταν ο καθενας παιρνει τον δρομο του... για το σπιτι του... καθε τετοια στιγμη με τρομαζει! νομιζω πως εχει φυγει για παντα! κι ομως μου εχει πει πως δεν θα φυγει ποτε! πως θα ειναι εδω για μενα! "ΜΗΝ φοβασαι" μου λεει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαντάζομαι πώς νιώθεις(φαντάζομαι γιατί, δεν έχω βρεθεί στη θέση σου), αλλά προσπάθησε να νιώθεις δυνατή, να μην εξαρτάσαι απ' αυτόν.. Η εξάρτησή σου αυτή μόνο κακό μπορεί να κάνει αν γίνει πιο βαθιά.. Σίγουρα δεν είσαι σε φάση "Ηλέκτρας" -ούτε λέω ότι θα φτάσεις- απλά προσπάθησε λίγο να "απαγκιστρωθείς".. Θα σε βοηθήσει.. ;)

      Διαγραφή
    2. το εχω σκεφτει κι εγω... πως οσο πιο πολυ δενομαι μαζι του τοσο πιο δυσκολος θα ειναι ενας μελλοντικος αποχωρισμος (αν υπαρξει-γιατι ειληκρινα δεν θα τον αφησω να φυγει ετσι ευκολα :Ρ)! φιλακια ομορφια!

      Διαγραφή
    3. Άκου...απ' τη ζωή μας φεύγουν πολλά άτομα, όχι επειδή μας βαρέθηκαν, αλλά γιατί είναι έτσι οι συνθήκες... Σε λίγα χρόνια(σου λέω 5, που θα σαι στην ηλικία που είμαι τώρα) θα κάθεσαι να σκεφτείς πόσοι πέρασαν απ' τη ζωή σου και θα ανακαλύψεις ότι πολλοί φίλοι χάνονται χωρίς να το καταλάβεις... γι' αυτό σε περιπτώσεις σαν τη δική σου πρέπει να είσαι αρκετά δυνατή ώστε να μπορέσεις να το ξεπεράσεις.. ;)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

The summer that never was..

Once upon a summer... Ένα ακόμη καλοκαίρι σαν όλα τ' άλλα.. Ή μήπως όχι? Όλα άρχισαν μ' ένα φιλί.. Ένα αστείο συμβάν κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Οι φίλοι της της είπαν ότι δεν τολμά να φιλήσει τον άγνωστο στο μπαρ που την κοιτούσε, αυτή επέμενε για το αντίθετο. Ήταν ένα από εκείνα τα στιγμιότυπα που αλλάζουν τη ζωή σου. Ένα δίλημμα δίχως νόημα, ένα στοίχημα με τον εαυτό σου. Κι όμως, ένα μικρό ρίσκο αρκεί για ν' αλλάξει όλη σου η πορεία.. Ένα μικρό ναι μπορεί να σκοτώσει δέκα τεράστια όχι μέσα σου. Γιατί αυτή η σύντομη στιγμή θάρρους μπορεί να σου δώσει την ώθηση να ξεπεράσεις τα όριά σου, να υπερπηδήσεις όλα τα εμπόδια που στέκονται ανάμεσα σε σένα και το μέλλον σου. Η Κ. πάντα ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας, να γυρίσει τον κόσμο και να γράψει για τις εμπειρίες τα όνειρα και τις προσδοκίες της. Προσδοκίες.. Μία λέξη, δέκα γράμματα, δέκα τεράστια ΟΧΙ στο δρόμο της. Αυτή η λέξη της άλλαξε κατεύθυνση, στράφηκε σε όσα με τόση αυτοθυσία θέλησαν να της...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...