Όμως η αίσθησή του δίπλα μου, όσο με αναστάτωνε, τόσο με καθησύχαζε. Τα μάτια του, αυτά τα υπέροχα μάτια του, που ήταν πότε σαν δυο γαλάζιες λίμνες και πότε σαν δυο μπλε ανταριασμένες θάλασσες, με ηρεμούσαν. Όταν κοιτούσα αυτά τα μάτια, δεν μπορούσα να του αντισταθώ. Ήμουν ανυπεράσπιστη... Δεν μπορούσα να θυμώσω μαζί του. Δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία. Ακόμη και τώρα που είχα δίκιο, δεν μπορούσα να μαλώσω μαζί του. Τον αγαπούσα, τον καταλάβαινα, του τα είχα συγχωρήσει όλα. Το βλέμμα του μόνο, εκείνο το ανήσυχο και συνάμα γεμάτο στοργή βλέμμα του, έφτανε, δεν ήθελα πια να τον κατηγορήσω για τίποτα, δεν ήθελα τη συγγνώμη του, δεν ήθελα καν εξηγήσεις. Μ' έκανε να νιώσω ότι θα είναι πάντα δίπλα μου, έστω και σαν φίλος μόνο. Μέσα στην αγκαλιά του ένιωθα ασφάλεια. Με κρατούσε σαν να ήμουν η μικρή του αδερφή, σαν να με προστάτευε αγκαλιάζοντάς με. Το είχα αποφασίσει, δεν θα τον έχανα από διπλα μου. Θα μιλούσαμε ειλικρινά, θα τα ξεκαθάριζε όλα κι εμείς θα μέναμε 2 καλοί φίλοι, ο ένας δίπλα στον άλλον για μια ζωή. Ήταν το τέλειο σχέδιο. Δεν θα μπορούσε να μας χωρίσει κανένας. Θα τον είχα μια ζωή δίπλα μου, δεν θα τον έχανα... Εκείνη τη στιγμή κοίταξα τον Άγγελο και με όση δύναμη μου είχε απομείνει του χαμογέλασα. Και μετά το χάος...
Απ' ότι φαίνεται είχα χάσει τις αισθήσεις μου για δεύτερη φορά, μόνο που αυτή τη φορά ήμουν στην αγκαλιά του. Εκεί μόνο ένιωθα ασφαλής. Δεν με ένοιαζε ο,τι κι αν συνέβαινε, αρκεί κρατούσε στα χέρια του ο Άγγελος. Ο έρωτας μου και ο καλύτερός μου φίλος συνάμα. Ο “φύλακας-Άγγελος” μου και η αμαρτία μου ταυτόχρονα. Η κόλαση και ο παράδεισος μαζί. Είχα αρχίσει να τα χάνω, αλλά αυτή η παράνοια στην οποία βυθιζόμουν, αντί να με τρομάζει, με έλκυε ολοένα και περισσότερο. Πίστευα ότι όταν θα συνερχόμουν θα εγκατέλειπα αυτό το τρελό και επίπονο ψυχικά σχέδιο, αλλά ήμουν τόσο ερωτευμένη που μου φαινόταν αβάσταχτο να τον χάσω εντελώς απ' τη ζωή μου και με τον καιρό φαινόταν λογικό να μείνω δίπλα του έστω και ως φίλη. Δεν θα ήμουν όμως η οποιαδήποτε φίλη του. Θα ήμουν η κολλητή του. Το άτομο που θα εμπιστευόταν πιο πολύ απ' όλα. Αυτή στην οποία θα έτρεχε στην πρώτη δυσκολία. Ο δικός του “φύλακας-άγγελος”...
ο δικος μου φυλακας αγγελος! οταν ειναι μαζι μου το νιωθω... νιωθω πως θα ειναι για παντα εδω και θα με προσεχει! σαν φυλακας αγγελος! δεν φοβαμαι! σαν να υπαρχει μια ασπιδα γυρω απο μενα! ξερω πως δνε θα τον χασω! ομως οταν χωριζουμε... οταν ο καθενας παιρνει τον δρομο του... για το σπιτι του... καθε τετοια στιγμη με τρομαζει! νομιζω πως εχει φυγει για παντα! κι ομως μου εχει πει πως δεν θα φυγει ποτε! πως θα ειναι εδω για μενα! "ΜΗΝ φοβασαι" μου λεει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι πώς νιώθεις(φαντάζομαι γιατί, δεν έχω βρεθεί στη θέση σου), αλλά προσπάθησε να νιώθεις δυνατή, να μην εξαρτάσαι απ' αυτόν.. Η εξάρτησή σου αυτή μόνο κακό μπορεί να κάνει αν γίνει πιο βαθιά.. Σίγουρα δεν είσαι σε φάση "Ηλέκτρας" -ούτε λέω ότι θα φτάσεις- απλά προσπάθησε λίγο να "απαγκιστρωθείς".. Θα σε βοηθήσει.. ;)
Διαγραφήτο εχω σκεφτει κι εγω... πως οσο πιο πολυ δενομαι μαζι του τοσο πιο δυσκολος θα ειναι ενας μελλοντικος αποχωρισμος (αν υπαρξει-γιατι ειληκρινα δεν θα τον αφησω να φυγει ετσι ευκολα :Ρ)! φιλακια ομορφια!
ΔιαγραφήΆκου...απ' τη ζωή μας φεύγουν πολλά άτομα, όχι επειδή μας βαρέθηκαν, αλλά γιατί είναι έτσι οι συνθήκες... Σε λίγα χρόνια(σου λέω 5, που θα σαι στην ηλικία που είμαι τώρα) θα κάθεσαι να σκεφτείς πόσοι πέρασαν απ' τη ζωή σου και θα ανακαλύψεις ότι πολλοί φίλοι χάνονται χωρίς να το καταλάβεις... γι' αυτό σε περιπτώσεις σαν τη δική σου πρέπει να είσαι αρκετά δυνατή ώστε να μπορέσεις να το ξεπεράσεις.. ;)
Διαγραφή