Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το ταγκό του φοίνικα...


Η καρδιά μου πίνακας ζωγραφικής
και η αγάπη σου μελάνι
άφησες τα σημάδια σου κι εξαφανίστηκες κι εσύ
όπως κι οι άλλοι

Η καρδιά μου δέντρο
και τα συναισθήματά μου τα φύλλα του
σ' όποιον ανοίγω τα φύλλα της καρδιάς, την καίει ολοσχερώς
και φεύγει κι εκείνος αφήνοντας πίσω του στάχτες

Η καρδιά μου φοίνικας
αναγεννάται από τις στάχτες της
σηκώνεται απ' την άβυσσο
ξεκινά απ' το μηδέν

Η καρδιά μου έρημος
και η αγάπη όαση
μα όσο φτάνω, τόσο μακραίνει
ένα βήμα μπρος, 4 πίσω

Η καρδιά μου κύκνος
η καρδιά σου η λίμνη του
γιατί τον διώχνεις τάχα μακριά;
γιατί η λίμνη σου γέμισε αποδημητικά πουλιά;

Η καρδιά μου φοίνικας
αναγεννάται από τις στάχτες της
σηκώνεται απ' την άβυσσο
ξεκινά απ' το μηδέν

Η καρδιά μου στη μέση
ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο
δεν είναι εκεί, είναι εδώ..
αριστερά και δεξιά, κάτω και γύρω και επάνω

Η καρδιά μου φωτιά
αλλά χωρίς τα ξύλα της αγάπης σβήνει...
δεν είναι αστείο, θέλει δουλειά
δεν είναι τραγουδάκι ντο σολ ντο μι ντο λα

Η καρδιά μου φοίνικας
αναγεννάται από τις στάχτες της
σηκώνεται απ' την άβυσσο
ξεκινά απ' το μηδέν

Η καρδιά μου φοίνικας...

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ...