Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Ο έρωτας και ο θάνατος έγιναν ένα. Η τρυφερή στιγμή χάθηκε · για πάντα. Ποτέ ξανά. Κανείς. Τίποτα δεν θα 'ταν ίδιο. Το τέλος εκεί · κοιτώντας επίμονα. Το σκοτάδι καραδοκεί · μετρώντας θύματα. Ο Σκοτεινός Παράδεισος δεν έχει χώρο για δυο. Εσύ, εσύ, εσύ. Άλλος κανείς. Ψέμα και αλήθεια έγιναν ένα. Τίποτα δεν έχει μείνει. Κανείς δεν σε περιμένει πια. Τώρα ή ποτέ... * Ο μικρός κρότος έσκισε  την υπέροχη σιγή στα δύο και τα νυκτόβια πουλιά  -μόνοι μάρτυρες του κακού- σκορπίστηκαν άτακτα στον ουρανό.  Τίποτε δεν ήταν ίδιο πια... *

Ατελείωτα καλοκαίρια οι μέρες του έρωτα. Ερωτικοί ψίθυροι ηχούν παντού. Στον παφλασμό των κυμάτων. Στο θρόισμα των φύλλων. Στη βοή του ανέμου. Στο βάθος, να το · Το ερωτικό μυστικό άπλωσε αρχαία μαγεία στην πλάση. Εσύ. Μόνο εσύ. Παντού και πουθενά. Σαν μελωδία. Επίμονη. Μεθυστική. Κονσέρτο για έναν απόψε...

14 Ιουνίου 2014 Ώρα 23:12 Μια ακόμη βαρετή ημέρα πλησίαζε στο τέλος της... Ενώ καθόμουν μόνη, προσπαθώντας να σκοτώσω την τελευταία ώρα μέχρι την πολυπόθητη αναχώρησή μου απ' τη δουλειά, αποφάσισα να γεμίσω τη σιγή του άδειου γραφείου με τις μουσικές περιπέτειες της Lana Del Rey. Κι όπως έπαιζε αργά, απαλά, ίσως μελαγχολικά, το Blue Jeans άθελα μου συλλογίστηκα πως αν ποτέ ερωτευόμουν κάποιον με την πρώτη ματιά, μια αόρατη ορχήστρα θα εκτελούσε αυτό το τραγούδι μέσα στο μυαλό μου. Τότε σήκωσα το βλέμμα. Εμπρός μπροστά μου, πάνω από τα φυτά που κοσμούσαν το σιδερένιο φράχτη, διαγραφόταν ολόγιομο το φεγγάρι. Και καθώς η ολόχρυση πανσέληνος -τόσο κοντά μα τόσο μακριά- έλουσε με το φως της τα μάτια μου, ενώ η μουσική εκείνη υπόκρουση του κεραυνοβόλου έρωτα χάιδευε τα αυτιά μου. Ερωτεύτηκα εκείνη τη στιγμή -σαν να 'ταν η πρώτη φορά. Ερωτεύτηκα ξανά το φεγγάρι και μ' ερωτεύτηκε κι εκείνο, λούζοντας με με λίγο παραπάνω φως. Έμοιαζε σαν να ανέβηκε λίγα εκατοστά πιο ψηλά ...

Ποιητικό Έρεβος Ψάχνοντας παρηγοριά στους στίχους άθελα μου οδηγήθηκα στην ομοιοκαταληξία. Ενώ μου έλειψε, δε μπόρεσα να τη μεταχειριστώ. Έμοιαζε ξένη, ρούχο δανεικό. Οι στίχοι μου είχαν χάσει τη χάρη τους. Σκληροί και αδυσώπητοι -σαν εμένα. Το κάλλος φαντάζει για εκείνους αταίριαστο. Η σκοτεινή μου ψυχή σαν σκιά αγκαλιάζει το κείμενο. Το χέρι απλώς εκτελεί εντολές. Ούτε φεγγάρι, ούτε μουσική. Τίποτα δε μπορεί να μαλακώσει μια αποξενωμένη ψυχή. Αυτή είναι η μετάβαση στη μαύρη ποίηση στον καταραμένο ποιητή. Ο καταραμένος ποιητής έγινα εγώ...

Το τέλος του κόσμου Κι αν οι μέρες τελειώσουν και ο κόσμος οδεύει στην καταστροφή. Αν οι εποχές χαθούν και μείνει μία μονάχα, λειψή. Τι άραγε θα μείνει στον κόσμο; Όταν τα υλικά αγαθά εκλείψουν οι άνθρωποι πού θα στραφούν; Ίσως εγκαταλείψουν  τις απολαύσεις για να αφιερωθούν στα θεία. Ίσως στραφούν στο άπειρο πολεμώντας να απαντήσουν άλυτα ερωτήματα. Ίσως επιδοθούν σε ερωτικές περιπτύξεις παραδομένοι στη λαγνεία ξεχνώντας το τέλος και ζώντας τη στιγμή. Εγώ τι θα έκανα; Ποιο θα ήταν το καταφύγιο μου; Τη δύσκολη στιγμή θα επέλεγα το χαρτί ή τους ανθρώπους; Θα μετάνιωνα, άραγε, την απόφαση μου; Και αν ναι, ποια απ' τις δύο θα ήταν εν τέλει η σωστή; Ποια θα με λύτρωνε; Πώς θα προετοίμαζα καλύτερα την ψυχή μου για την αιωνιότητα;

Δε θέλω άλλο, παρά να μου επιτραπεί να γράψω· να πετάξω τη φωτιά, που σιγοκαίει τα σωθικά μου, σ' ένα λευκό χαρτί και να τη θάψω μέσα στο μελάνι. Να μου δοθεί, μονάχα, η ευκαιρία...

Πρέπει να ομολογήσω ότι μου αρέσει να γράφω μεγαλεπίβολα, πομπώδη λόγια στα έργα μου. Λόγια που, υπό άλλες συνθήκες, δε θα πίστευα ούτε εγώ η ίδια. Είναι η ένοχη απόλαυση μου. Άλλωστε, σ' έναν κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν, κανείς δε θα με κατηγορήσει αν θέλω να διακοσμήσω τη βαρετή πραγματικότητα με μια δόση λαμπυρίζουσας μαγείας...

Κάποτε μου έφτανε να γεμίσω σελίδες με έρωτες, ίντριγκες και μαγικές περιπέτειες. Όσο έρχομαι, όμως, σε επαφή με αυτή την αγνή δύναμη του μυαλού μου, που κινητοποιεί το χέρι μου -σχεδόν ψυχαναγκαστικά- να γεμίσει σελίδες, τόσο πιο έντονα νιώθω την ανάγκη να βγάλω ένα βαθύτερο νόημα, ένα -όχι ηθικό, μα διανοούμενο- μήνυμα. Αυτή μου η παρόρμηση με σπρώχνει να αφιερώνω προτάσεις και λέξεις στην κινητήριο δύναμη της ψυχής μου. Να γράφω ποιήματα για την ποίηση και συγγράμματα για τη συγγραφή. Να εξυμνώ το δώρο που μου δόθηκε, το ζωογόνο μου χάρισμα: την ικανότητα να αδειάζω το είναι μου στο χαρτί και να δημιουργώ εικόνες, κόσμους και ανθρώπους· ζωές που κινούνται στο ρυθμό της συγγραφικής μου πένας, καθώς αυτή χαράσσει μηνύματα στο χαρτί. Ζωές που κρέμονται από τις διαθέσεις των δαχτύλων μου, η καταστροφή ή η λύτρωση των οποίων εξαρτάται από μένα και μόνο. Το στυλό μού χαρίζει μια πρωτόγνωρη δύναμη, η οποία ορίζει τον κόσμο που δημιούργησα, ως παντοκράτορας. Έτσι, καθώς γεμίζω σελίδες, ...