Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Ανέκφραστη Μαριονέτα Εκείνη τη μέρα μου μίλησε ο καθρέφτης.  Κοίταξα το μαύρο ρυάκι που αυλάκωνε το μάγουλό μου. «Πρέπει να βγάλουν επιτέλους μια μάσκαρα 'όχι πια δάκρυα'», σκέφτηκα, και με μια αποφασιστική κίνηση έσβησα από το πρόσωπό μου το θρασύ δάκρυ, το κρυφό συναίσθημα που δεν κατάφερα να συγκρατήσω. Φόρεσα τη μάσκα μου ξανά. Έγινα πάλι εκείνη η ανέκφραστη μαριονέτα.

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που κλείνουν τις κουρτίνες κι εκείνοι που τις αφήνουν ανοιχτές. Η απλή αυτή κίνηση μπορεί να φανερώσει πολλά για το χαρακτήρα κάποιου.  Γιατί είναι τόσο διαφορετικός αυτός που σπεύδει να κλείσει τις κουρτίνες του; Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα -δεν έχει καμία σχέση με την ατιμία, την ανηθικότητα ή το ψέμα.  Η διαφορά έγκειται στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον έξω κόσμο.  Οι άνθρωποι δεν κλείνουν τις κουρτίνες για να κρύψουν κάτι επαίσχυντο από τη δημόσια θέα. Τις κλείνουν για να κρυφτούν οι ίδιοι. Να μην βλέπουν κανέναν και να μην τους βλέπει κανείς. Να μην αντικρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.  Η κουρτίνα είναι μια μεταφορά. Είναι ένα τείχος. Κρατάει μακριά τον πόνο, τα τέρατα της αστικής ζούγκλας. Όλα όσα φοβάσαι να αντιμετωπίσεις. Όπως δεν αποκαλύπτεις σε κανέναν το τι σε βασανίζε, έτσι αποκρύπτεις και τη βασανισμένη σου φιγούρα. Νιώθεις ασφάλεια.  Είσαι μόνο εσύ και η κουρτίνα σου.  Κι οι...

Γεννήθηκα χωρίς να με ρωτήσουν. Επάγγελμα, γυναίκα· μητέρα, ζωή. Μαλλιά και μάτια καστανά κι ένα σώμα που δεν μου άνηκε ποτέ. Σε αυτήν την ύπαρξη χρέωσαν αμαρτία και ψευτιά. Καταδικασμένη να σέρνω το φορτίο της μοίρας. Με βήματα βαριά να παραδώσω τη σκυτάλη στην επόμενη σαν φτάσω στο τέλος της ζωής μου. Αιχμάλωτη σε μια ζωή που δεν διάλεξα. Αδικημένη· πάντα και παντού. Αόρατη στο πλήθος. Μόνη στη ζωή. Βυθίζομαι... Ατελέσφορες προσπάθειες να αναδυθώ από το έρεβος της γυναικείας ύπαρξης. να αναστηθώ από τις στάχτες μου. να εισπνεύσω τον άνεμο της αλλαγής. Ικμάδες ζωής γλιστρούν από τα χέρια μου· και χάνονται... Περνώ στη λήθη. Η αιωνιότητα θέλησε να γίνω αυτό που πάντα μισούσα: γένος ανυπεράσπιστο.

Επειδή σ' αγαπώ θα γράψω γράμμα στο φεγγάρι. Επειδή σ' αγαπώ θα το ψιθυρίσω στα άστρα. Θα στείλω πουλιά, αγγελιοφόρους της αγάπης μου, να στο κελαηδήσουν γλυκά την ώρα που ο ήλιος θα χρωματίζει την πλάση κόκκινη.     *** Επειδή μ' αγαπάς θα το φωνάξω στα κύματα. Επειδή μ' αγαπάς θα το μαρτυρήσω στον άνεμο. Σε γαλάζιες ακρογιαλιές θα ζωγραφίσω τα μάτια σου. Να τα παρασύρει η θάλασσα και να σε ταξιδεύει εκεί που πάντα θα σε περιμένω.     *** Μα η στιγμή τελειώνει κι εμείς, αγάπη μου, δεν θα είμαστε για πάντα μαζί. Ρυάκια και δρόμοι θα γίνουν σύνορα γεμάτα αγκάθια να μας κρατούν μακριά τον ένα από τον άλλον.     *** Σώπασε· κοίταξε δίπλα σου. Δεν θα 'σαι μόνος ποτέ. Μια σκιά, η σκέψη μου, θα σε ακολουθεί. Θα γίνει το ζωντανό σου όνειρο γιατί θα 'σαι κι εσύ το δικό της.

« Είναι εύκολο να γοητεύσεις κάποιον αγγίζοντας τον.   Η πρώτη επαφή έχει μια ανεξήγητη μαγεία. Ρίγη κατακλύζουν το κορμί σου, καθώς τα ερωτικά μηνύματα ταξιδεύουν μέσα από τους νευρώνες με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τρέχουν να κατακτήσουν το μυαλό σου, την καρδιά σου.    Πλημμυρίζεις από επιθυμία. Το δέρμα σου και το δέρμα του ερωτοτροπούν και πριν το καταλάβεις η σαρκική έλξη είναι ισχυρότερη από τη βαρύτητα.    Όχι, όχι έτσι. Δε θέλω τα εύκολα.    Το μεγάλο στοίχημα είναι να τον κερδίσω από εδώ που κάθομαι. Ανέπαφα. Χωρίς να τον σφραγίσω με τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. » Το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν μια έμπνευση της στιγμής, που με συνεπήρε ένα ψυχρό απόγευμα του φετινού χειμώνα. Είναι ένα από τα πολλά αποσπάσματα που γράφω έτσι, χωρίς να γνωρίζω σε ποια απ' τις πολλές ιστορίες -με τις οποίες καταπιάνομαι ανά διαστήματα- θα μπορούσε να "κουμπώσει". Το ταίριασμα γίνεται μονάχα πολύ αργότερα, όταν μια άλλη έμπνευση γεννά μια ανάγκη για κάπο...

Τα πρώτα πέντε λεπτά Η ζωή αξίζει για πέντε λεπτά μονάχα... Για εκείνο το μαγικό πεντάλεπτο, μόλις ξυπνάς μετά από ένα όμορφο όνειρο. Εκείνες τις πολύτιμες στιγμές που δεν έχεις ξεχωρίσει ακόμη τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία. Αγαπώ ιδιαίτερα τις νύχτες όταν στον ύπνο μου με επισκέπτονται άνθρωποι που δεν βρίσκονται στη ζωή μου πια. Λατρεύω εκείνο το πρωινό ξύπνημα με θρησκευτική ευλάβεια. Εκείνα τα πρώτα πέντε λεπτά, την ουτοπία του αγουροξυπνημένου νου. Τη μακαριότητα της άγνοιας. Το μαγικό μεταίχμιο ανάμεσα στον κόσμο των ονείρων και τη ζοφερή πραγματικότητα, την πικρή αλήθεια που πρέπει ν' αντιμετωπίσεις. Εκείνο το πεντάλεπτο που όλα ακόμη φαντάζουν πιθανά.  Το στιγμιότυπο κατά το οποίο νιώθεις την παρουσία τους ακόμη στη ζωή σου. «Είναι ακόμη εδώ, όλα καλά, δεν είμαι δυστυχισμένη, όχι...» Μα μέχρι να σκεφτείς τις λιγοστές τούτες λέξεις είναι αργά. Η λογική έχει μπει σε λειτουργία ξανά. Η αλήθεια χαρακώνει το νου σου πάλι αλύπητα· είναι το καθημερινό σα...

Με τον καιρό κατάλαβα γιατί οι γυναίκες αφήνουμε -μαζοχιστικά σχεδόν- τα ψηλοτάκουνα παπούτσια να μας βασανίζουν ανελέητα.  Δεν είναι εκείνοι οι λίγοι πόντοι ύψους που κερδίζεις, όχι.  Είναι κάτι πιο βαθύ.  Είναι εκείνο το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει μόλις σκαρφαλώσεις στα ψηλοτάκουνα σου. Η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου, ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.  Σε αλλάζει ολοκληρωτικά.  Πολύ περισσότερο από το κορμί σου, τα ψηλοτάκουνα ανυψώνουν το ηθικό σου.

06/08/14 22:40 Άδειες σκέψεις, άδειες στιγμές... Γράφοντας απλά για να γράψω. Σύντροφός μου η καταιγίδα, γι' ακόμη μία φορά. Σε λίγες ώρες ξημερώνουν τα γενέθλια δυο αγαπημένων μου προσώπων -ειρωνεία της τύχης ότι μοιράζονται και το ίδιο όνομα. Ένα γλυκόπικρο χαμόγελο χαράσσει τα χείλη μου. Για κάποιο -ανεξήγητο; όχι και τόσο- λόγο μοιάζουν με απειλή τα γενέθλια αυτήν την περίοδο, την περίοδο που η δική μου ζωή απέμεινε παγωμένη, στην αναμονή ενός ατελείωτου τηλεφωνήματος με το Μέλλον. Και τα γενέθλια εκεί, φτάνουν πάντα έγκαιρα στο ραντεβού τους, να μου φωνάζουν την έλλειψη, να μου υπενθυμίζουν ότι ο χρόνος κυλά ασταμάτητα, απρόσκοπτα, ανελέητα... Ότι μόνη, εγώ, είμαι παγωμένη, εγκλωβισμένη στην ακινησία της δικής μου ζωής. Ότι οι άλλοι μοναχά -κι όχι εγώ- κινούνται μπροστά, αγγίζουν το Πεπρωμένο, όσο εγώ παλεύω να ξεφύγω απ' την κινούμενη άμμο. Το φεγγάρι πάντα εκεί· δεν το βλέπω, το νιώθω. Κρυμμένο πίσω από το ηλεκτρισμένο νέφος της καταιγίδας, με παρατηρεί σκ...

Ζωή σαν τριαντάφυλλο θα έπρεπε να ήταν το όνομα της αγάπης. Σε χαϊδεύει με το άνθος της. Σε ραπίζει με αγκάθια. Γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα. Όνειρο απατηλό. Οπτασία για λίγους. Φως· και σκοτάδι συχνά... Μα η στιγμή εκείνη η μαγική· η στιγμή που η αγάπη σε ραίνει με ροδοπέταλα. Εκείνη μονάχα η στιγμή αξίζει για όλα όσα πέρασες. Ξεχνάς τα πάντα. Μοιάζει εκείνη η στιγμή σαν να διαρκεί μία αιωνιότητα. Αφήνεσαι να σε τυλίξει η γλυκιά ευωδία του ρόδου. Ξεχνάς ότι θα περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου στα αγκάθια...

Στις νύχτες με τη μαγική θέα και στα άδεια μπαλκόνια. Στις σκιές του δρόμου και σ' εκείνο το ραγισμένο μάρμαρο. Στα φύλλα που χορεύουν απαλά με το άγγιγμα του ανέμου. Και στο φεγγάρι· το λάβαρο του ανυπεράσπιστου έρωτα.     *** Μισή αλήθεια κερνάει η νύχτα απόψε... Ίσως και να 'ναι ο έρωτας. Κατατρεγμένος, αποδιωγμένος, ερημωμένος.     *** Κρύο στην ψυχή και στο σώμα. Μεγάλες ώρες και μεγάλες στιγμές -πού χάθηκε το όνειρο απόψε;     *** Ρυάκι κόκκινο βαμμένο με αίμα ενός έρωτα που ξεψύχησε από το δηλητηριασμένο, εκείνο, βέλος...