Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας.
Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί.
Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό μου τόσα χρόνια. Ο νους μου έχει αναπτύξει μία δική του φιλοσοφία. Μελαγχολικά και μαύρα ερωτήματα έχουν περάσει κατά καιρούς. Εκείνα είναι τα χειρότερα, τα πιο επώδυνα, εκείνα που πρέπει επειγόντως να εναποθέσω στο χαρτί πριν με κάψουν. Τα περισσότερα σχετικά με τη ζωή και το νόημα της. 
Πολλές φορές αναλογίστηκα ζητήματα σχετικά με το θάνατο. Εκείνος ο κόσμος είναι μαύρος, σκοτεινός, θυμίζει υγρό κελί. Πονάει περισσότερο απ' όλα τα άλλα ζητήματα. Ειρωνεία είναι πως δεν με τρομάζει η προοπτική του δικού μου θανάτου, μα του θανάτου των άλλων. Δε φοβάμαι το θάνατο, μα τον πόνο. Όχι μονάχα τον σωματικό, μα και τον συναισθηματικό.  Όχι μονάχα τον δικό μου, μα και των άλλων. Ίσως να είναι ένας από τους λόγους που δεν θα επιδίωκα ποτέ τον θάνατο μου, επειδή δε θα ήθελα να πονέσω τους δικούς μου ανθρώπους. Αναπόφευκτα, όμως, η τροπή αυτή των συλλογισμών μου εγείρει νέα ερωτήματα.
Τι θα γινόταν αν μία μέρα πέθαινα; Πώς θα αντιδρούσαν οι άνθρωποι που με περιστοιχίζουν; Θα προκαλούσε καμία διαφορά στον κόσμο ή λίγες μέρες μετά θα είχε ξεχαστεί τελείως; Ποιοι θα θρηνούσαν για μένα και θα 'ταν άραγε αληθινός ο θρήνος ή βιτρίνα; Θα λυπούσε, άραγε, ο θάνατος μου πραγματικά εκείνου που θεωρώ "δικούς μου ανθρώπους"; Θα στεναχωρούσε, μήπως, περισσότερο ανθρώπους που πέρασαν προσωρινά, μονάχα, απ' τη ζωή μου; Κι αν όντως συνέθλιβε συναισθηματικά κάποιους ανθρώπους, πόσο καιρό θα διαρκούσε ο θρήνος;
Αν πέθαινα σώζοντας κάποιον, θα επηρέαζε, άραγε, ο θάνατος μου τη ζωή του; Θα άγγιζε η ύπαρξη μου τη δική του; Ίσως αυτό το ερώτημα να μ' έκανε συγγραφέα, να μου προξένησε την ανάγκη να δημιουργώ ζωές φανταστικών ανθρώπων και με μια κίνηση των χεριών μου να τις καταστρέφω ή να τους σώζω. Να τους προσφέρω λύτρωση ή καταδίκη, χτυπώντας νευρικά λίγα μονάχα πλήκτρα. Ίσως έτσι προσπαθώ να ξορκίσω το θάνατο από μέσα μου. Επιδιώκω, ίσως, την κάθαρση αντιμετωπίζοντας τις σκοτεινότερες σκέψεις μου. Θαρρείς, σαν τις γράφω, χάνουν τη σημασία τους. Γίνονται ξανά γράμματα και λέξεις μονάχα...


Σχόλια

  1. Ντάξει τα λόγια είναι περιττά για το συγκεκριμένο κείμενο. Το λάτρεψα και με συγκίνησε. Συγχαρητήρια Λιζάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. νομίζω ότι και για μένα είναι από τα γραπτά μου που τα ένιωσα λίγο παραπάνω.. ;)

      Διαγραφή
    2. Ήταν κι αυτά να ερωτήματα που έχω περάσει τόσα βράδια -κυρίως νύχτες πανσέληνες- ψάχνοντας απαντήσεις...

      Διαγραφή
    3. Το μυαλό μας γενικά δημιουργεί διάφορες καταστάσεις & μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε...

      Διαγραφή
    4. Τα πάντα για να μας ταλαιπωρήσει λίγο παραπάνω, ε;

      Διαγραφή
    5. Tα πάντα όμως..Δε νομίζω πως αφήνει τίποτα απέξω ...

      Διαγραφή
    6. Ειρωνεία ότι το ίδιο όργανο που σε κρατάει ζωντανό και νοήμων είναι το ίδιο που σε σκοτώνει λίγο-λίγο....

      Διαγραφή
    7. Υπάρχει μια τόοοση δα κλωστή που χωρίζει τη λογική από την τρέλα τελικά...

      Διαγραφή
    8. Ίσως και να μην μπορεί η ανθρώπινη διάνοια χωρίς μια -γενναία- δόση τρέλας...

      Διαγραφή
    9. Συμφωνώ για άλλη μια φορά μαζί σου <3

      Διαγραφή
    10. χαχαχαχα μα αφού επικοινωνούμε ρε γλυκούλα ;)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής