Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ

Γεννήθηκα 4 Δεκέμβρη, μόλις έσβησε το λυκόφως, ώρα 18:43. Περίμενα να πέσει το σκοτάδι πριν αντικρίσω τον κόσμο για πρώτη φορά. Το σκοτάδι εκείνο το κουβαλώ ακόμη μέσα μου. Στις σελίδες που γράφω, μόνη μου, στο σκοτάδι ξανά.

Γεννήθηκα Δεκέμβρη, απόγευμα, στον αστερισμό του Τοξότη. Ζώδιο, λένε, διανοούμενων. Οι Τοξότες είναι συχνά φιλόσοφοι, συγγραφείς, άνθρωποι σκεπτόμενοι, με φαντασία, αιώνια παιδιά. Κοιτάζω ονόματα. Mark Twain, Jane Austen, Nostradamus, Friedrich Engels, William Blake, C.S. Lewis, Walt Disney... Επέλεξα κι εγώ αυτό το μονοπάτι ασυνείδητα. Χωρίς να ξέρω, βρέθηκα κι εγώ να πολεμώ με λέξεις, να ταξιδεύω σε κόσμους υπαρκτούς κι ανύπαρκτους με τη φαντασία μου.

Γεννήθηκα την 4η ημέρα του Δεκέμβρη. Η τετάρτη Δεκεμβρίου είναι η πρώτη μέρα που οι Εβραίοι προσεύχονται για βροχή. Έτσι κι εμένα με σημάδεψε αυτή η μέρα κι έμαθα να σιωπώ και να ακούω τη βροχή. Να δημιουργώ μ' αυτή τη μουσική υπόκρουση. Να νιώθω ζωντανή όταν η αστραπές φωτίζουν το μαύρο ουρανό, ο άνεμος λυσσομανά και οι βροντές σείουν τη γη.

4 Δεκεμβρίου γνώρισα τον κόσμο πρώτη φορά. 46 χρόνια μετά τη γέννηση της Roberta Bondar, της πρώτης Καναδής αστροναύτη. Δεν είναι τυχαίο που και για μένα τα άστρα είναι το απώτερο όριο. Κυνηγούσα πάντα το αδύνατο. 

Γεννήθηκα Τοξότης. Κάποτε διάβασα πως οι Τοξότες αγαπούν την ελευθερία στον ανώτατο βαθμό. Δεν χρειάστηκε να μου το πει κανείς. Το ήξερα από πάντα. Το ένιωθα μέσα μου. Την ανάγκη να κάνω κάτι επειδή το θέλω πραγματικά. Την ανάγκη να κάνω λάθη. Λάθη ολότελα δικά μου, που θα τα μετάνιωνα αυτά. Μάλλον επεδίωκα να διακινδυνέψω. Την απόλυτη ελευθερία τη νιώθεις μόνο όταν παίρνεις ρίσκα. Καμιά φορά κι όταν βαδίζεις με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.

Ίσως γι' αυτό να επέλεξα να εκφράσω την ελευθερία που αποζητούσα στα χειρόγραφα μου.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

The summer that never was..

Once upon a summer... Ένα ακόμη καλοκαίρι σαν όλα τ' άλλα.. Ή μήπως όχι? Όλα άρχισαν μ' ένα φιλί.. Ένα αστείο συμβάν κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Οι φίλοι της της είπαν ότι δεν τολμά να φιλήσει τον άγνωστο στο μπαρ που την κοιτούσε, αυτή επέμενε για το αντίθετο. Ήταν ένα από εκείνα τα στιγμιότυπα που αλλάζουν τη ζωή σου. Ένα δίλημμα δίχως νόημα, ένα στοίχημα με τον εαυτό σου. Κι όμως, ένα μικρό ρίσκο αρκεί για ν' αλλάξει όλη σου η πορεία.. Ένα μικρό ναι μπορεί να σκοτώσει δέκα τεράστια όχι μέσα σου. Γιατί αυτή η σύντομη στιγμή θάρρους μπορεί να σου δώσει την ώθηση να ξεπεράσεις τα όριά σου, να υπερπηδήσεις όλα τα εμπόδια που στέκονται ανάμεσα σε σένα και το μέλλον σου. Η Κ. πάντα ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας, να γυρίσει τον κόσμο και να γράψει για τις εμπειρίες τα όνειρα και τις προσδοκίες της. Προσδοκίες.. Μία λέξη, δέκα γράμματα, δέκα τεράστια ΟΧΙ στο δρόμο της. Αυτή η λέξη της άλλαξε κατεύθυνση, στράφηκε σε όσα με τόση αυτοθυσία θέλησαν να της...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...