Κοιτάζω
τον εαυτό μου από ψηλά. Μέσα στην ανθρώπινη
μιζέρια και την ανασφάλεια. Μια τελειότητα
με όλη του την ατέλεια. Διακρίνω μια
αλήθεια που αγνοούσα τόσα χρόνια.
Σκοτεινή κι αυτή, σαν κι εμένα. Και κάπως
έτσι κατάλαβα.. Ίσως εγώ να ήμουν ο
καταραμένος μου ποιητής. Φυλαγμένος
στην ανωνυμία του, κρυφός μες το πλήθος.
Προσπαθώντας με ουίσκι και στίχους να
μουδιάσει τα συναισθήματα του. Ο καπνός
να κυκλώνει τις λέξεις και να τους δίνει
νέα ερμηνεία. Μόνος περιτριγυρισμένος
απ' τους πολλούς. Μια ψυχή ακατανόητη.
Πολεμώντας απλώς να ξεχάσει..
Στιγμιότυπα στοργής και τρυφερότητας διαβρώνονται στην όψη του συντελεσμένου αύριο.
Μαγεμένη από την αλήθεια της ανάρτησης! Και ας γίνω λίγο γραφική, από την ταύτισή μου μαζί της! <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΤολμώ να ομολογήσω ότι ίσως και να φανεί γραφική η ταύτιση μας -παρόλο που με χαροποιεί κάθε φορά :)
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά!
Όταν ανακαλύπτουμε τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας....Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα έλεγα ότι πρόκειται τόσο για ανακάλυψη, όσο για την αποδοχή μιας ήδη γνωστής αλήθειας...
Διαγραφή