(Απόσπασμα)

Αγάπη είναι να εύχεσαι να είναι ευτυχισμένος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα 'ναι δικός σου. Να ζεις μόνο για το χαμόγελο του. Τα τραύματα του να είναι και δικά σου.
Αγάπη είναι να αφήνεσαι στον έρωτα του, επιτρέποντας του να σε καταστρέφει κάθε φορά κι από λίγο. Να του ανοίγεις την πόρτα, ώστε να επιστρέψει όποτε το θελήσει αυτός και να φύγει πάλι αφήνοντας σε διαλυμένη γι' ακόμη μια φορά. Να τον εξουσιοδοτείς εν λευκώ να σε ισοπεδώσει αν το θέλει. Να του δώσεις εσύ η ίδια αν χρειαστεί το μαχαίρι που θα καρφώσει στο στήθος σου.
Να μη ζητάς εγγυήσεις ή αποδείξεις αγάπης. Να του δίνεσαι ολοκληρωτικά περιμένοντας το απόλυτο τίποτα. Να ζεις για τα δικά του ψίχουλα αγάπης.
Κάθε ανάσα σου να είναι γι' αυτόν, κάθε χτύπος της καρδιάς σου να φέρει το όνομα του. Κάθε λεπτό που ζεις να ανήκει σ' εκείνον. Όλη σου η ύπαρξη να είναι δική του.
Ο έρωτας είναι εγωιστικός, ένας αέναος πόλεμος. Μα η αγάπη είναι ανιδιοτελής. Δεν αφορά εσένα, αλλά εκείνον. Τις δικές του ανάγκες, τις δικές του επιθυμίες, τα δικά του όνειρα.
Χάνεται το “εγώ”. Αν είσαι τυχερή θα γίνει “εμείς”. Αλλιώς θα είσαι καταδικασμένη να αγαπάς στα σκοτεινά, μονάχη. Να συνομιλείς με ένα αόρατο “εσύ”. Κι εκείνος δεν θα το μάθει ποτέ. Για την ακρίβεια και να το μάθει, δεν θα καταλάβει.
Δεν τον αγαπάς, είσαι μονάχα ερωτευμένη.
Η αγάπη δεν είναι φωτεινή και ρόδινη, όπως την παρουσιάζουν. Η αγάπη πονάει. Μάθε πως η αγάπη ζει δίπλα στη μοναξιά. Στοιχηματίζω πως δεν το ήξερες αυτό.
Κι όμως οι ελάχιστες στιγμές ευτυχίας μαζί του αξίζουν κάθε δευτερόλεπτο που πέρασες δυστυχισμένη εξαιτίας του. Κάθε λεπτό μαζί του, σαν ήλιος φωτίζει απ' άκρη σ' άκρη το σκοτάδι της ψυχής σου. Αυτές οι ρανίδες ευτυχίας είναι ό,τι πολυτιμότερο μου έχει χαρίσει.
Πότε κατάλαβα ότι τον αγαπώ;
Όταν έφυγα οικειοθελώς επειδή δεν τολμούσε ο ίδιος να το ζητήσει..

Εδώ και χρόνια (γύρω στα 4) έχω μια ιστορία στο μυαλό μου. Έχω γράψει μερικά αποσπάσματα -εμπνεύσεις της στιγμής- ωστόσο ποτέ δεν μπήκα σοβαρά στη διαδικασία να τη γράψω -προς το παρόν τουλάχιστον. Είναι η ιστορία που απασχολεί τη φαντασία μου τις ελεύθερες μου ώρες. Σαν ένα ταξιδάκι αναψυχής. Ακόμη και ο τίτλος δεν είναι "φιξ", γι' αυτό όταν ξεκίνησα να δημοσιεύσω το απόσπασμα εδώ αποφάσισα να το αφήσω "άτιτλο". Η συγκεκριμένη σκηνή είναι ένας μονόλογος της πρωταγωνίστριας, σχετικά με την αγάπη, στη συζήτηση της με μια φίλη της. Δε θα επεκταθώ, ίσως κάποια στιγμή να μπω στη διαδικασία να γράψω την ιστορία. Προς το παρόν απλά θέλησα να μοιραστώ το απόσπασμα μ εσάς.