Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

(Απόσπασμα)


Αγάπη είναι να εύχεσαι να είναι ευτυχισμένος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα 'ναι δικός σου. Να ζεις μόνο για το χαμόγελο του. Τα τραύματα του να είναι και δικά σου.
Αγάπη είναι να αφήνεσαι στον έρωτα του, επιτρέποντας του να σε καταστρέφει κάθε φορά κι από λίγο. Να του ανοίγεις την πόρτα, ώστε να επιστρέψει όποτε το θελήσει αυτός και να φύγει πάλι αφήνοντας σε διαλυμένη γι' ακόμη μια φορά. Να τον εξουσιοδοτείς εν λευκώ να σε ισοπεδώσει αν το θέλει. Να του δώσεις εσύ η ίδια αν χρειαστεί το μαχαίρι που θα καρφώσει στο στήθος σου.
Να μη ζητάς εγγυήσεις ή αποδείξεις αγάπης. Να του δίνεσαι ολοκληρωτικά περιμένοντας το απόλυτο τίποτα. Να ζεις για τα δικά του ψίχουλα αγάπης.
Κάθε ανάσα σου να είναι γι' αυτόν, κάθε χτύπος της καρδιάς σου να φέρει το όνομα του. Κάθε λεπτό που ζεις να ανήκει σ' εκείνον. Όλη σου η ύπαρξη να είναι δική του.
Ο έρωτας είναι εγωιστικός, ένας αέναος πόλεμος. Μα η αγάπη είναι ανιδιοτελής. Δεν αφορά εσένα, αλλά εκείνον. Τις δικές του ανάγκες, τις δικές του επιθυμίες, τα δικά του όνειρα.
Χάνεται το “εγώ”. Αν είσαι τυχερή θα γίνει “εμείς”. Αλλιώς θα είσαι καταδικασμένη να αγαπάς στα σκοτεινά, μονάχη. Να συνομιλείς με ένα αόρατο “εσύ”. Κι εκείνος δεν θα το μάθει ποτέ. Για την ακρίβεια και να το μάθει, δεν θα καταλάβει.
Δεν τον αγαπάς, είσαι μονάχα ερωτευμένη.
Η αγάπη δεν είναι φωτεινή και ρόδινη, όπως την παρουσιάζουν. Η αγάπη πονάει. Μάθε πως η αγάπη ζει δίπλα στη μοναξιά. Στοιχηματίζω πως δεν το ήξερες αυτό.
Κι όμως οι ελάχιστες στιγμές ευτυχίας μαζί του αξίζουν κάθε δευτερόλεπτο που πέρασες δυστυχισμένη εξαιτίας του. Κάθε λεπτό μαζί του, σαν ήλιος φωτίζει απ' άκρη σ' άκρη το σκοτάδι της ψυχής σου. Αυτές οι ρανίδες ευτυχίας είναι ό,τι πολυτιμότερο μου έχει χαρίσει.
Πότε κατάλαβα ότι τον αγαπώ;
Όταν έφυγα οικειοθελώς επειδή δεν τολμούσε ο ίδιος να το ζητήσει..

Εδώ και χρόνια (γύρω στα 4) έχω μια ιστορία στο μυαλό μου. Έχω γράψει μερικά αποσπάσματα -εμπνεύσεις της στιγμής- ωστόσο ποτέ δεν μπήκα σοβαρά στη διαδικασία να τη γράψω -προς το παρόν τουλάχιστον. Είναι η ιστορία που απασχολεί τη φαντασία μου τις ελεύθερες μου ώρες. Σαν ένα ταξιδάκι αναψυχής. Ακόμη και ο τίτλος δεν είναι "φιξ", γι' αυτό όταν ξεκίνησα να δημοσιεύσω το απόσπασμα εδώ αποφάσισα να το αφήσω "άτιτλο". Η συγκεκριμένη σκηνή είναι ένας μονόλογος της πρωταγωνίστριας, σχετικά με την αγάπη, στη συζήτηση της με μια φίλη της. Δε θα επεκταθώ, ίσως κάποια στιγμή να μπω στη διαδικασία να γράψω την ιστορία. Προς το παρόν απλά θέλησα να μοιραστώ το απόσπασμα μ εσάς.

Σχόλια

  1. πω πω τι ομορφο αποσπασμα!
    μαγικο!!!!
    θελω κι αλλα!!! <3

    καλο μηνα Λιζακι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστώ πολύ-πολύ γλυκιά μου! <3
      Δεν ξέρω πώς θα μου βγει, γιατί όπως προείπα δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να γράψω την ιστορία ολοκληρωμένα, μα σου υπόσχομαι σίγουρα πως αν μου έρθει και γράψω ξανά κάποιο απόσπασμα να το δημοσιεύσω :)

      Καλό σου μήνα!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ