Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αιώνιοι οδοιπόροι

Ο Ν. κοιτούσε επίμονα την κοπέλα στο μπροστινό του κάθισμα. Για την ακρίβεια, το μόνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν ο κότσος στα μαλλιά της. Ένας μικρός, πεταχτός, ολοστρόγγυλος κότσος. Για λίγη ώρα το κέντρο της ύπαρξης του ήταν αυτός ο αναιδής κότσος. Κι εκείνος, λες κι ήταν ζωντανός, λες κι είχε φυσική -και ψυχική- υπόσταση, τον κοιτούσε κι αυτός. Με θράσος ορθωνόταν μπροστά του -μόνο αυτός ξεχώριζε πάνω απ' την πλάτη του καθίσματος. Κάθε φορά που αναπηδούσε το λεωφορείο, τραμπαλιζόταν κι εκείνος μπροστά του με αγένεια. Για κάποια αδιόρατη αιτία τον εκνεύριζε αφάνταστα. Αυτή η μικρή, ζωηρή τριχόμπαλα του επέβαλλε περιπαικτικά την παρουσία της. Μια δύναμη μέσα του τον διέταζε να τον τραβήξει. Το χέρι του μυρμήγκιαζε ολόκληρο από εκείνη την αφόρητη ώθηση -να το απλώσει και να τραβήξει τον κότσο. Και η ατίθαση σφαίρα να του βγάζει ειρωνικά τη γλώσσα. Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, για μια ολόκληρη ώρα μόνη του σκέψη ήταν να διαλύσει το αντικείμενο της -αδικαιολόγητης είναι η αλήθεια- οργής του. Προσπάθησε να καταλάβει για ποιο λόγο είχε αποσπάσει την προσοχή του ο συγκεκριμένος κότσος. Γιατί είχε άραγε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του; Προς τι αυτή η εμμονή με μια άψυχη μπάλα μαλλιού; Οι παρανοϊκές αυτές σκέψεις ήταν η μοναδική του ασχολία στη διάρκεια αυτού του σύντομου, ήσυχου και -κατά τ άλλα- βαρετού ταξιδιού. Σύντομα το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό του, για να πάρει νέους οδοιπόρους. Να αφήσει πίσω του δράματα και να κουβαλήσει νέες ελπίδες. Ο Ν. ούτε που κατάλαβε πόσο γρήγορα τέλειωσε το ταξίδι. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν εκείνη η ίδια η πηγή του εκνευρισμού του. Σαν ακινητοποιήθηκε το λεωφορείο ο κότσος άρχισε να κινείται και να ορθώνεται απειλητικά μπροστά του. Να ήταν άραγε παραισθήσεις; Τότε πρόσεξε σε ποια άνηκε ο κότσος. Ήταν μια μικροσκοπική κοπέλα, με καστανόξανθα μαλλιά και λαμπερά πράσινα μάτια. Τα έχασε. Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε αντικρίσει ποτέ! Η κοπέλα, ωστόσο, ούτε που τον είδε. Χωρίς να του ρίξει ούτε μια ματιά, διέσχισε το στενό διάδρομο του λεωφορείου. Ο μικρός κότσος έγειρε ελαφρά προς το μέρος του και κατόπιν άρχισε να εξαφανίζεται με μικρά, σχεδόν χοροπηδηχτά, βήματα. Η ομίχλη στη συνείδηση του ξεδιάλυνε και κατάλαβε τι ακριβώς του προκαλούσε αυτή η καστανόξανθη σφαίρα εξ αρχής. Τον ερέθιζε. Και τώρα αυτοσκοπός του είχε γίνει να τη βρει και να τη γνωρίσει. Να τραβήξει αυτό το μικρό στρογγυλό κότσο και να τον λύσει. Να χαϊδέψει τρυφερά αυτή την καστανόξανθη θάλασσα των μαλλιών της και να μην τη χάσει ποτέ από την αγκαλιά του.

Σχόλια

  1. Το ποιημα πιο κατω ειναι εκπληκτικο! Ποσες φορες δεν ενιωσα να μαλωνω με τις λεξεις, να τις κυνηγαω και να ξεγλιστρανε μεσα απο τα χερια μου! Και ποσες παλι δεν καταφερα να τις αιχμαλωτισω κι η χαρα που ενιωσα ηταν ανειπωτη!
    Οσο για την ιστορια, νομιζω πως καλλιστα θα ηταν η αρχη ενος διηγηματος, μιας νουβελας, ενος μυθιστορηματος ισως; Σκεψου το! Ειναι πανεμορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι, όσοι γράφουν έχουν μια διαρκή σχέση αγάπης και μίσους με τις λέξεις. Άλλες φορές έρχονται φυσικά και αύθορμητα κι άλλες καταλήγουν να μαλώνουν..

      Μα αυτό ακριβώς είναι η ιστορία: ένα διήγημα, το προοίμιο μιας σειράς σύντομων διηγημάτων που θα λένε την ίδια ιστορία. Όσο με πάνε οι λέξεις, τόσα θα είναι και τα μέρη αυτής της ιστορίας(όπως και το The summer that never was.. που μετράει δυο μέρη και περιμένει το τρίτο οσονούπω http://lisaissmiling.blogspot.gr/2012/06/summer-that-never-was.html & http://lisaissmiling.blogspot.gr/2012/11/the-summer-that-never-waspart-2.html).

      Σ' ευχαριστώ πολύ!<3

      Διαγραφή
  2. Πόσο όμορφο...Πραγματικά με συνεπήρε....Συνέχισε το όποτε έχεις έμπνευση....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου! Χαίρομαι που σου άρεσε! Ότι έχει συνέχεια, έχει σίγουρα..κατά πόσο θ' αργήσει δεν ξέρω :)

      Διαγραφή
    2. Όποτε και να ναι εμείς θα αναμένουμε :*

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής