Αιώνιοι οδοιπόροι

Ο Ν. κοιτούσε επίμονα την κοπέλα στο μπροστινό του κάθισμα. Για την ακρίβεια, το μόνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν ο κότσος στα μαλλιά της. Ένας μικρός, πεταχτός, ολοστρόγγυλος κότσος. Για λίγη ώρα το κέντρο της ύπαρξης του ήταν αυτός ο αναιδής κότσος. Κι εκείνος, λες κι ήταν ζωντανός, λες κι είχε φυσική -και ψυχική- υπόσταση, τον κοιτούσε κι αυτός. Με θράσος ορθωνόταν μπροστά του -μόνο αυτός ξεχώριζε πάνω απ' την πλάτη του καθίσματος. Κάθε φορά που αναπηδούσε το λεωφορείο, τραμπαλιζόταν κι εκείνος μπροστά του με αγένεια. Για κάποια αδιόρατη αιτία τον εκνεύριζε αφάνταστα. Αυτή η μικρή, ζωηρή τριχόμπαλα του επέβαλλε περιπαικτικά την παρουσία της. Μια δύναμη μέσα του τον διέταζε να τον τραβήξει. Το χέρι του μυρμήγκιαζε ολόκληρο από εκείνη την αφόρητη ώθηση -να το απλώσει και να τραβήξει τον κότσο. Και η ατίθαση σφαίρα να του βγάζει ειρωνικά τη γλώσσα. Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, για μια ολόκληρη ώρα μόνη του σκέψη ήταν να διαλύσει το αντικείμενο της -αδικαιολόγητης είναι η αλήθεια- οργής του. Προσπάθησε να καταλάβει για ποιο λόγο είχε αποσπάσει την προσοχή του ο συγκεκριμένος κότσος. Γιατί είχε άραγε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του; Προς τι αυτή η εμμονή με μια άψυχη μπάλα μαλλιού; Οι παρανοϊκές αυτές σκέψεις ήταν η μοναδική του ασχολία στη διάρκεια αυτού του σύντομου, ήσυχου και -κατά τ άλλα- βαρετού ταξιδιού. Σύντομα το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό του, για να πάρει νέους οδοιπόρους. Να αφήσει πίσω του δράματα και να κουβαλήσει νέες ελπίδες. Ο Ν. ούτε που κατάλαβε πόσο γρήγορα τέλειωσε το ταξίδι. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν εκείνη η ίδια η πηγή του εκνευρισμού του. Σαν ακινητοποιήθηκε το λεωφορείο ο κότσος άρχισε να κινείται και να ορθώνεται απειλητικά μπροστά του. Να ήταν άραγε παραισθήσεις; Τότε πρόσεξε σε ποια άνηκε ο κότσος. Ήταν μια μικροσκοπική κοπέλα, με καστανόξανθα μαλλιά και λαμπερά πράσινα μάτια. Τα έχασε. Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε αντικρίσει ποτέ! Η κοπέλα, ωστόσο, ούτε που τον είδε. Χωρίς να του ρίξει ούτε μια ματιά, διέσχισε το στενό διάδρομο του λεωφορείου. Ο μικρός κότσος έγειρε ελαφρά προς το μέρος του και κατόπιν άρχισε να εξαφανίζεται με μικρά, σχεδόν χοροπηδηχτά, βήματα. Η ομίχλη στη συνείδηση του ξεδιάλυνε και κατάλαβε τι ακριβώς του προκαλούσε αυτή η καστανόξανθη σφαίρα εξ αρχής. Τον ερέθιζε. Και τώρα αυτοσκοπός του είχε γίνει να τη βρει και να τη γνωρίσει. Να τραβήξει αυτό το μικρό στρογγυλό κότσο και να τον λύσει. Να χαϊδέψει τρυφερά αυτή την καστανόξανθη θάλασσα των μαλλιών της και να μην τη χάσει ποτέ από την αγκαλιά του.