Δε μου αρέσουν οι άδειες σελίδες χαρτί. Ποτέ δε μου άρεσαν. Στα μάτια μου φαντάζουν ένας μεγάλος λευκός καμβάς που περιμένει το ζωγράφο του να το γεμίσει. Οι ζωγραφιές μπορεί να είναι με σχέδια, με χρώματα ή...στη δική μου περίπτωση, με γράμματα. Οι δικές μου ζωγραφιές είναι γεμάτες μικρά, ακατάστατα, λίγο τσαπατσούλικα γράμματα. Κι όμως το τελικό αποτέλεσμα έχει μια ομορφιά, παρά την ασχήμια του. Αντικατοπτρίζουν την ψυχή μου. Στις πιο μαύρες στιγμές που περνάει βρίσκει τον τρόπο να ανακαλύπτει την ομορφιά στην ασχήμια. Να γεννά μια μικρή ζωγραφιά. Κι είναι τα συναισθήματα που χρωματίζουν αυτά τα μικρά τσαπατσούλικα γράμματα και τους δίνουν ζωή.
Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020
Και κάπως έτσι νιώθω και εγώ μόλις κοιτάω τα γραπτά μου! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή*Για να είμαι ειλικρινής, τα απόλυτα τακτοποιημένα γράμματα μου προκαλούν κάποιο εκνευρισμό*
Έχω συμβιβαστεί από καιρό με το γεγονός ότι τα γραπτά μου θα είναι μια ζωή τσαπατσούλικα και εκ πρώτης όψεως άσχημα. Η ομορφιά που κρύβουν μέσα του με ενδιαφέρει
Διαγραφή