Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Ζω.. Ζω ψάχνοντας μια αλήθεια πολεμώντας Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες πορεύομαι στη σιγή... Σε άσβεστες φλόγες κι ατέλειωτες θάλασσες σε χώρες ανύπαρκτες Ταξιδεύει το πνεύμα μου όταν το αλυσσοδεμένο σώμα κλείνει τα μάτια... Κι όταν η φαντασία σπάει τα μαύρα δεσμά μια ΜΑΓΙΚΗ απόδραση Για πού; Κανείς δεν ξέρει... Πόσο καιρό; Όσο μπορέσει η ψυχή να ταξιδεύει Μια ζωή, για πάντα Ένα κολοσσιαίο δευτερόλεπτο... Κι ύστερα θα ηχήσει ξανά η φωνή της λογικής Ο ήχος από πέτρα και σίδερο θα με γυρίσει στην ανοιχτή φυλακή μου που όμοιά της δεν υπάρχει... Σκοτάδι στο φως, σιγή στις φωνές μοναξιά μες το πλήθος Όταν αγγίξεις τη αλήθεια μπορείς να παραμείνεις ο ίδιος;

Η καρδιά μου πίνακας ζωγραφικής και η αγάπη σου μελάνι άφησες τα σημάδια σου κι εξαφανίστηκες κι εσύ όπως κι οι άλλοι Η καρδιά μου δέντρο και τα συναισθήματά μου τα φύλλα του σ' όποιον ανοίγω τα φύλλα της καρδιάς, την καίει ολοσχερώς και φεύγει κι εκείνος αφήνοντας πίσω του στάχτες Η καρδιά μου φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες της σηκώνεται απ' την άβυσσο ξεκινά απ' το μηδέν Η καρδιά μου έρημος και η αγάπη όαση μα όσο φτάνω, τόσο μακραίνει ένα βήμα μπρος, 4 πίσω Η καρδιά μου κύκνος η καρδιά σου η λίμνη του γιατί τον διώχνεις τάχα μακριά; γιατί η λίμνη σου γέμισε αποδημητικά πουλιά; Η καρδιά μου φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες της σηκώνεται απ' την άβυσσο ξεκινά απ' το μηδέν Η καρδιά μου στη μέση ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο δεν είναι εκεί, είναι εδώ.. αριστερά και δεξιά, κάτω και γύρω και επάνω Η καρδιά μου φωτιά αλλά χωρίς τα ξύλα της αγάπης σβήνει... δεν είναι αστείο, θέλει δουλειά δεν είναι τραγουδάκι ντο σολ ντο μι ντο λα Η καρδιά μου...

Όμως η αίσθησή του δίπλα μου, όσο με αναστάτωνε, τόσο με καθησύχαζε. Τα μάτια του, αυτά τα υπέροχα μάτια του, που ήταν πότε σαν δυο γαλάζιες λίμνες και πότε σαν δυο μπλε ανταριασμένες θάλασσες, με ηρεμούσαν. Όταν κοιτούσα αυτά τα μάτια, δεν μπορούσα να του αντισταθώ. Ήμουν ανυπεράσπιστη... Δεν μπορούσα να θυμώσω μαζί του. Δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία. Ακόμη και τώρα που είχα δίκιο, δεν μπορούσα να μαλώσω μαζί του. Τον αγαπούσα, τον καταλάβαινα, του τα είχα συγχωρήσει όλα. Το βλέμμα του μόνο, εκείνο το ανήσυχο και συνάμα γεμάτο στοργή βλέμμα του, έφτανε, δεν ήθελα πια να τον κατηγορήσω για τίποτα, δεν ήθελα τη συγγνώμη του, δεν ήθελα καν εξηγήσεις. Μ' έκανε να νιώσω ότι θα είναι πάντα δίπλα μου, έστω και σαν φίλος μόνο. Μέσα στην αγκαλιά του ένιωθα ασφάλεια. Με κρατούσε σαν να ήμουν η μικρή του αδερφή, σαν να με προστάτευε αγκαλιάζοντάς με. Το είχα αποφασίσει, δεν θα τον έχανα από διπλα μου. Θα μιλούσαμε ειλικρινά, θα τα ξεκαθάριζε όλα κι εμείς θα μέναμε 2 καλοί φίλοι, ο ένας...

Το ξέρω ήταν λάθος μου, δεν έπρεπε να μπλεχτώ έτσι... Αυτή η «φιλία» ήταν ένας φαύλος κύκλος, μια δίνη που με βύθιζε ολοένα και περισσότερο… Έπεφτα με ιλιγγιώδη ταχύτητα σ’ ένα ατελείωτο κενό και το μόνο σίγουρο ήταν ότι κάποια στιγμή θα έφτανα στον πάτο… Η πτώση μου αυτή συνοδευόταν ήδη από πολύ πόνο, αλλά όταν ολοκληρωνόταν, θα είχε φτάσει και το δικό μου τέλος… Ήταν γεγονός… Βάδιζα με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή μου… Άλλα όσο έπρεπε να απομακρυνθώ, τόσο περισσότερο κολλούσα… Και ο λόγος ήταν ότι αν και αυτή η αρρωστημένη σχέση ήταν επικίνδυνη, εμένα για έναν περίεργο λόγο με έκανε να νιώθω ζωντανή… Με τραβούσε με έναν τρομακτικό τρόπο, που μόνο κακό μπορούσε να μου κάνει… Όλους τους ελκύει ο κίνδυνος… Το χειρότερο ήταν ότι ήμουν όντως η γυναίκα της ζωής του, αλλά με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που θα ήθελα… Και αυτό με έκανε να τον ερωτεύομαι ακόμη περισσότερο…

Πώς μπορεί να τελειώσει κάτι που δεν άρχισε ποτέ; Πώς μπορείς να χάσεις αυτό που ποτέ σου δεν είχες; Πώς μπορεί να σου λείπει αυτό που ποτέ δε συνήθισες; Πώς μπορεί η καρδιά να κρυώνει για μια αγάπη που ποτέ δεν τη ζέστανε; Υποθέτω ότι όλα τέλειωσαν όταν ζήτησα την αλήθεια όλα τέλειωσαν κι ας μην είχαν αρχίσει ποτέ Είναι μύθος ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν την αλήθεια η σκληρότητα είναι αυτή που πληγώνει Ναι, η αλήθεια είναι σκληρή Ναι, η αλήθεια πονάει Ναι, η αλήθεια πληγώνει Ναι, αλλά τι λες σε μια καρδιά π' αγαπάει; “Μίλα μου, σε παρακαλώ μίλα σε ικετεύω πές ότι θες, εγώ σ' αγαπώ το ξέρεις κι εσύ δεν είναι κρυφό Πες την αλήθεια, το θέλω πες την, σε ικετεύω μόνο μια χάρη ταπεινά σου ζητώ πες την μαλακά στην καρδιά μου Ξέρω τι πιστεύεις για μένα ξέρω τι λές και τι σκέφτεσαι ξέρω και πονάω αλλά δε μπορώ να πειστώ ότι σταμάτησα να σ' αγαπάω Δεν ξέρω γιατί νομίζεις ότι δεν σου αξίζω θα 'πρεπε κανονικά να συμβεί το αντίθετο Εγώ; εγώ είμαι λί...