Και παρασύρθηκα σε μια δίνη αναμνήσεων, ένα στροβιλισμό συναισθημάτων, μια άξαφνη αναπόληση των "κεραυνών" στη ζωή μου.. Ένα πρόσωπο που πέρασε τόσες καταιγίδες δε θα 'πρεπε να 'χει παράπονο. Έζησα πολλά, μα θέλω ακόμη περισσότερα, ένα ανικανοποίητο αίσθημα έλλειψης με αναλώνει. Τι έχω κάνει, τι δεν έκανα.. Τι έπρεπε να κάνω και πώς. Κολυμπώ σ' έναν άδειο ωκεανό και μόνο το παγόβουνο με συντροφεύει. Μια φιλική εικόνα περνά από μπροστά μου ξαφνικά και ζωγραφίζεται το πρόσωπό σου στο κενό. Μήπως δε ζω? Μήπως κοιμάμαι? Μήπως οφθαλμαπάτη είναι αυτό? Σε ψάχνω στο λαβύρινθο, εκεί που μου 'πες να σε περιμένω, αλλά δε φάνηκες ποτέ... Μια πόρτα κλειδώθηκε ερμητικά και άλλη μια μπροστά μου, να κολυμπήσω ή στο γκρεμό να πέσω? Η μόνη επιλογή είναι να γίνουν τα πράγματα με το δικό μου τρόπο. Όχι δεν περιμένω να νικήσω, αλλά να πέσω όπως θα το διαλέξω εγώ. Κι ύστερα θα σηκωθώ και μ' όλη μου τη δύναμη ή θα τα παίξω όλα ή θα ακολουθήσω το δικό μου δρόμο. Το βλέμμα μου χάθηκε στην άβυσσο του απόλυτου τίποτα, η σκέψη μου πέταξε σε ανύπαρκτους γαλαξίες, το σώμα μου, κενό πια, λες και χάνεται σε μια μαύρη τρύπα.. Εκείνη την ώρα, μια ώρα κρίσιμη, μια ώρα αποφάσεων, πάλι δεν έκανα τίποτα. Πάλι δεν είπα τίποτα. Ούτε ένα βήμα μπροστά, ούτε ένα πίσω. Έμεινα απλά στην αποβάθρα κι έβλεπα τα τρένα να περνάνε...
Πριν λίγο ένιωσα την ανάγκη να γράψω. Είπα να το γράψω κατευθείαν εδώ -αφού βρισκόμουν ήδη στο μπλογκ. Παρόλο που το έγραψα τώρα μόλις δεν έχω ιδέα τι προσπαθώ να πω.. Ήταν μια αυθεντική αυτόματη γραφή, καθώς οι λέξεις "ξεπήδησαν" από μέσα μου χωρίς εγώ η ίδια να καταλαβαίνω το νόημά τους. Με μια δεύτερη ματιά, τώρα, όλο και κάπου πάει το μυαλό μου, αλλά αυτό που προβληματίζει το υποσυνείδητό μου έχω την εντύπωση ότι είναι βαθύτερο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος, λοιπόν, θέλει να με ψυχολογήσεις αυτή τη στιγμή όλες οι απόψεις δεκτές, πληρωμή μόνο με αέρα κοπανιστό!!χαχαχα
Όσο για τις ετικέτες? Απλά αυτές μου έκαναν "κλικ" και τις πάτησα.....
Με μία πρώτη ανάγνωση μου δημιουργήθηκε η εξής σκηνή-εντύπωση στο μυαλό μου.. ότι το κείμενο μιλάει για μία γυναίκα (δεν ξέρω γιατί μου καρφώθηκε ότι είναι γυναίκα ο χαρακτήρας!) που ετοιμάζεται να πηδήξει μπροστά από ένα τρένο (αυτοκτονία) και γι' αυτό βλέπει όλη τη ζωή της να περνάει από μπροστά της.. αλλά στο τέλος δεν κάνει αυτό το βήμα μπρος. Αντίθετα, κοντοστέκεται, και ύστερα αναθεωρεί για τη ζωή, βλέποντας τα τρένα που περνάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυφ, το είπα. Νομίζω πως δικαιούμαι πανηγυρικά τον αέρα κοπανιστό. ^^
Λίζα, θα το ξαναπώ.. κάνε κι άλλη αυτόματη γραφή γιατί βγαίνει χρυσός! Πολύ ωραίο κείμενο, με λίγες μόνο λέξεις δημιουργεί τόσα πολλά συναισθήματα και εικόνες.
Χαχαχαχα λες??? Και μέσα να μην έπεσες τόσο καλή ανάλυση αξίζει διπλή ποσότητα αέρα κοπανιστού!!χαχαχαχα
ΔιαγραφήΜωρέ όποτε μου βγαίνει γράφω.. Αυτή τη στιγμή το υποσυνείδητό μου μόνο για σοκολάτες και σουβλάκια θα "γράψει"...χαχαχαχαχα