"Faces in the night"
Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020
Πράγματι....Πόσους ανθρώπους έχουμε "αιχμαλωτίσει" με τις φωτογραφίες μας.... Και πόσοι μας έχουν κάνει το ίδιο στις δικές τους.... Πολλές φορές έχω σκεφτεί σε πόσες όμορφες στιγμές ανθρώπων βρίσκομαι από πίσω... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ το έχω σκεφτεί..είναι αστείο το ότι εμπλεκόμαστε σε ζωές παντελώς αγνώστων με αυτόν τον τόσο απλό και καθημερινό τρόπο..απ' την άλλη έχουμε συνδέσει αγνώστους με αγαπημένες -και μη- στιγμές...
Διαγραφή