Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

PARADISO PERDUTO


PARADISO PERDUTO

Σ' ένα παράδεισο χαμένων ονείρων ξαγρυπνώ
αγκαλιά μ' ένα πνιγμένο λυγμό κι ένα χαμόγελο πικρό.
Ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος
το καθαρτήριο, μια ατέρμονη λίστα αναμονής.
Να περιμένεις εκεί και να καίγεσαι
αδιάκοπα, δίχως πώς, τι, αν και γιατί.
Εδώ δεν άλλαξαν πολλά, μαντεύω ούτε κι εκεί.
Σαν ραγίσει δεν ξανακολλάει το γυαλί.
Το νιώθεις αυτό; είναι η καρδιά μου, κι είναι ραγισμένη.
Ο αδύναμος χτύπος, ένα κονσέρτο για μοναχικές ψυχές..
Ένας αγώνας δίχως σκοπό
δίχως ελπίδα
δίχως γυρισμό
και τι κερδίζεις;
Να καίγεσαι...
Ετικέτες

Σχόλια

  1. chrysalis9 Νοεμβρίου 2012 στις 9:38 π.μ.

    Απίστευτο!!! Είναι δικό σου ή απλά δεν το έχω διαβάσει; Αν είναι δικό σου, πολλά πολλά συγχαρητήρια! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίζα9 Νοεμβρίου 2012 στις 5:58 μ.μ.

      ναι καλή μου (εκτός από τον τίτλο και το "Το νιώθεις αυτό; είναι η καρδιά μου, κι είναι ραγισμένη" που τα πήρα απ' τις μεγάλες προσδοκίες)! ευχαριστώ πολύ!!

      Διαγραφή
  2. Fαllen Angεl2 Απριλίου 2014 στις 5:33 μ.μ.

    Πωωω ντάξει...αυτό νομίζω ότι θα γίνει από τα αγαπημένα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίζα3 Απριλίου 2014 στις 6:10 π.μ.

      Δε συνηθίζω να ξεχωρίζω τα δημιουργήματα μου, αλλά αυτό είναι σίγουρα στα αγαπημένα μου!!! :)

      Διαγραφή
    2. Fαllen Angεl3 Απριλίου 2014 στις 8:36 π.μ.

      Ναι και εμένα πιστεύω.... <3 <3 <3

      Διαγραφή
    3. Λίζα4 Απριλίου 2014 στις 6:35 π.μ.

      Χαίρομαι γλυκιά μου!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...
19 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας. Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό...
14 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...
9 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα