Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Ο Ν. κοιτούσε επίμονα την κοπέλα στο μπροστινό του κάθισμα. Για την ακρίβεια, το μόνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν ο κότσος στα μαλλιά της. Ένας μικρός, πεταχτός, ολοστρόγγυλος κότσος. Για λίγη ώρα το κέντρο της ύπαρξης του ήταν αυτός ο αναιδής κότσος. Κι εκείνος, λες κι ήταν ζωντανός, λες κι είχε φυσική -και ψυχική- υπόσταση, τον κοιτούσε κι αυτός. Με θράσος ορθωνόταν μπροστά του -μόνο αυτός ξεχώριζε πάνω απ' την πλάτη του καθίσματος. Κάθε φορά που αναπηδούσε το λεωφορείο, τραμπαλιζόταν κι εκείνος μπροστά του με αγένεια. Για κάποια αδιόρατη αιτία τον εκνεύριζε αφάνταστα. Αυτή η μικρή, ζωηρή τριχόμπαλα του επέβαλλε περιπαικτικά την παρουσία της. Μια δύναμη μέσα του τον διέταζε να τον τραβήξει. Το χέρι του μυρμήγκιαζε ολόκληρο από εκείνη την αφόρητη ώθηση -να το απλώσει και να τραβήξει τον κότσο. Και η ατίθαση σφαίρα να του βγάζει ειρωνικά τη γλώσσα. Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, για μια ολόκληρη ώρα μόνη του σκέψη ήταν να διαλύσει το αντικείμενο της -αδικαιολόγητης είναι η αλήθε...

Δε μου αρέσουν οι άδειες σελίδες χαρτί. Ποτέ δε μου άρεσαν. Στα μάτια μου φαντάζουν ένας μεγάλος λευκός καμβάς που περιμένει το ζωγράφο του να το γεμίσει. Οι ζωγραφιές μπορεί να είναι με σχέδια, με χρώματα ή...στη δική μου περίπτωση, με γράμματα. Οι δικές μου ζωγραφιές είναι γεμάτες μικρά, ακατάστατα, λίγο τσαπατσούλικα γράμματα. Κι όμως το τελικό αποτέλεσμα έχει μια ομορφιά, παρά την ασχήμια του. Αντικατοπτρίζουν την ψυχή μου. Στις πιο μαύρες στιγμές που περνάει βρίσκει τον τρόπο να ανακαλύπτει την ομορφιά στην ασχήμια. Να γεννά μια μικρή ζωγραφιά. Κι είναι τα συναισθήματα που χρωματίζουν αυτά τα μικρά τσαπατσούλικα γράμματα και τους δίνουν ζωή.

Θεέ μου, εσύ που μου έδωσες την ικανότητα του γραπτού λόγου και ταυτόχρονα αυτό το υπερκινητικό χέρι που όλο γράφει -σχεδόν ψυχαναγκαστικά- και το μυαλό που ταξιδεύει αλλού κι όλο γεννάει ιστορίες, τόσο δυνατές που σχεδόν τις ζω κι εγώ όταν τις φαντάζομαι, πες μου... Προς τι όλα αυτά; Μήπως υπάρχει κάτι στον ορίζοντα που εγώ δεν βλέπω;

Η σκέψη μου επαναστατεί άγρια και όμορφη με τον τρόπο της. Άλλα της ζήτησα να κάνει κι άλλα έγιναν. Ένα ελεγείο θέλησα να γράψω για εκείνο το υδάτινο θαύμα που με αναίδεια χτυπά το παράθυρο μου και στοιχειώνει τα όνειρα μου. Είπα πως θα 'ταν εύκολο -η μούσα δε μου χαμογέλασε. Κι εγώ εδώ, ξημέρωμα μαλώνω με τις λέξεις. Για εκείνη την έμπνευση που δε θέλησε να έρθει. Για τη φαντασία που τώρα τελευταία καταδικάζω σε θάνατο...