Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κι έβλεπα τα τρένα να περνάνε..

Και παρασύρθηκα σε μια δίνη αναμνήσεων, ένα στροβιλισμό συναισθημάτων, μια άξαφνη αναπόληση των "κεραυνών" στη ζωή μου.. Ένα πρόσωπο που πέρασε τόσες καταιγίδες δε θα 'πρεπε να 'χει παράπονο. Έζησα πολλά, μα θέλω ακόμη περισσότερα, ένα ανικανοποίητο αίσθημα έλλειψης με αναλώνει. Τι έχω κάνει, τι δεν έκανα.. Τι έπρεπε να κάνω και πώς. Κολυμπώ σ' έναν άδειο ωκεανό και μόνο το παγόβουνο με συντροφεύει. Μια φιλική εικόνα περνά από μπροστά μου ξαφνικά και ζωγραφίζεται το πρόσωπό σου στο κενό. Μήπως δε ζω? Μήπως κοιμάμαι? Μήπως οφθαλμαπάτη είναι αυτό? Σε ψάχνω στο λαβύρινθο, εκεί που μου 'πες να σε περιμένω, αλλά δε φάνηκες ποτέ... Μια πόρτα κλειδώθηκε ερμητικά και άλλη μια μπροστά μου, να κολυμπήσω ή στο γκρεμό να πέσω? Η μόνη επιλογή είναι να γίνουν τα πράγματα με το δικό μου τρόπο. Όχι δεν περιμένω να νικήσω, αλλά να πέσω όπως θα το διαλέξω εγώ. Κι ύστερα θα σηκωθώ και μ' όλη μου τη δύναμη ή θα τα παίξω όλα ή θα ακολουθήσω το δικό μου δρόμο. Το βλέμμα μου χάθηκε στην άβυσσο του απόλυτου τίποτα, η σκέψη μου πέταξε σε ανύπαρκτους γαλαξίες, το σώμα μου, κενό πια, λες και χάνεται σε μια μαύρη τρύπα.. Εκείνη την ώρα, μια ώρα κρίσιμη, μια ώρα αποφάσεων, πάλι δεν έκανα τίποτα. Πάλι δεν είπα τίποτα. Ούτε ένα βήμα μπροστά, ούτε ένα πίσω. Έμεινα απλά στην αποβάθρα κι έβλεπα τα τρένα να περνάνε...




Σχόλια

  1. Πριν λίγο ένιωσα την ανάγκη να γράψω. Είπα να το γράψω κατευθείαν εδώ -αφού βρισκόμουν ήδη στο μπλογκ. Παρόλο που το έγραψα τώρα μόλις δεν έχω ιδέα τι προσπαθώ να πω.. Ήταν μια αυθεντική αυτόματη γραφή, καθώς οι λέξεις "ξεπήδησαν" από μέσα μου χωρίς εγώ η ίδια να καταλαβαίνω το νόημά τους. Με μια δεύτερη ματιά, τώρα, όλο και κάπου πάει το μυαλό μου, αλλά αυτό που προβληματίζει το υποσυνείδητό μου έχω την εντύπωση ότι είναι βαθύτερο..
    Όποιος, λοιπόν, θέλει να με ψυχολογήσεις αυτή τη στιγμή όλες οι απόψεις δεκτές, πληρωμή μόνο με αέρα κοπανιστό!!χαχαχα

    Όσο για τις ετικέτες? Απλά αυτές μου έκαναν "κλικ" και τις πάτησα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με μία πρώτη ανάγνωση μου δημιουργήθηκε η εξής σκηνή-εντύπωση στο μυαλό μου.. ότι το κείμενο μιλάει για μία γυναίκα (δεν ξέρω γιατί μου καρφώθηκε ότι είναι γυναίκα ο χαρακτήρας!) που ετοιμάζεται να πηδήξει μπροστά από ένα τρένο (αυτοκτονία) και γι' αυτό βλέπει όλη τη ζωή της να περνάει από μπροστά της.. αλλά στο τέλος δεν κάνει αυτό το βήμα μπρος. Αντίθετα, κοντοστέκεται, και ύστερα αναθεωρεί για τη ζωή, βλέποντας τα τρένα που περνάνε.

    Ουφ, το είπα. Νομίζω πως δικαιούμαι πανηγυρικά τον αέρα κοπανιστό. ^^

    Λίζα, θα το ξαναπώ.. κάνε κι άλλη αυτόματη γραφή γιατί βγαίνει χρυσός! Πολύ ωραίο κείμενο, με λίγες μόνο λέξεις δημιουργεί τόσα πολλά συναισθήματα και εικόνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχα λες??? Και μέσα να μην έπεσες τόσο καλή ανάλυση αξίζει διπλή ποσότητα αέρα κοπανιστού!!χαχαχαχα

      Μωρέ όποτε μου βγαίνει γράφω.. Αυτή τη στιγμή το υποσυνείδητό μου μόνο για σοκολάτες και σουβλάκια θα "γράψει"...χαχαχαχαχα

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής