Η αγάπη......και τα άλλα δεινά (απόσπασμα)

Τα προηγούμενα αποσπάσματα που δημοσίευσα αφορούσαν το αρρωστημένο πάθος της Ηλέκτρας για τον ομοφυλόφιλο φίλο της.. Αυτά είναι απ' τη ζωή της πριν γίνει φίλη με τον Άγγελο(τον ήξερε, τα πήγαιναν πολύ καλά, της άρεσε, αλλά μετά από αυτά τα αποσπάσματα γίνονται φίλοι). Πολύ πριν μάθει ότι είναι είναι ομοφυλόφιλος. Όπως βλέπετε η ζωή της είναι πολύ δύσκολη και την περιγράφει πολύ απαισιόδοξα.. Μπορεί τα παράπονά της να σας φανούν ρηχά, αλλά την αληθινή τραγωδία της ζωής της, σας τη φυλάω για μια άλλη φορά. Για να μην υπάρξει μπέρδεμα, η ίδια περιγράφει τη ζωή της πολλά χρόνια αργότερα, αλλά σαν να τη ζει τότε(μη ρωτάτε περισσότερα, θα μάθετε αργότερα).. Ίσως τα αποσπάσματα αυτά να σας βοηθήσουν να καταλάβετε την παράνοια της ηρωίδας με το συγκεκριμένο άτομο, το μόνο άτομο που της έδειξε αληθινό ενδιαφέρον...

Τόση ώρα όμως σας μιλάω και δεν έχω συστηθεί. Όπως καταλάβατε είμαι η Ηλέκτρα. Όταν οι γονείς μου με ονόμασαν έτσι, ή με γρουσούζεψαν ή ήξεραν ότι η ζωή μου θα ήταν μία τραγωδία, σαν της αρχαίας Ηλέκτρας. Όταν είδα στο θέατρο την ομώνυμη τραγωδία κόντεψα να βάλλω τα κλάματα, καθώς καταλάβαινα το δράμα της, σαν να ήταν δικό μου. Για την ακρίβεια, ένιωθα ότι ζουσαμε το ίδιο δράμα! Η αντίδρασή μου αυτή είχε 2 συνέπειες: η πρώτη ήταν να πάρω 20 στο μαθημα της θεατρολογίας επειδή η καθηγήτρια με είδε και θεώρησε ότι πρόσεχα και έζησα την “κάθαρση”. Η δεύτερη συνέπεια, που ήταν και αρνητική, ήταν για μία ακόμη φορά να βιώσω τον εξευτελισμό απ' όλους τους δήθεν έξυπνους της τάξης μου που μου έδωσαν διάφορα προσωνύμια: “φυτό”, “γλειφτράκι των καθηγητών”, “ψευτο-κουλτουριάρα”, “χαζοβιόλα ρομαντική”, “ξενέρωτη” κι άλλα τέτοια χαριτωμένα... Κάποια μάλιστα μου είπε “είχες και στο χωριό σου θέατρα και παίρνεις 20 στην θεατρολογία;”... Ναι, είναι γεγονός, τα άτομα αυτής της ηλικίας γίνονται πολύ ευρηματικά όταν θέλουν να ταπεινώσουν κάποιον. Δεν μπορώ να πω ότι αδικώ τη ζήλεια τους, αφού η καθηγήτρια σε όλους τους υπόλοιπους έβαλε από 15 και κάτω, αλλά εγώ δεν έφταιγα και σίγουρα δεν άξιζα τέτοια συμπεριφορά. Το ξεπέρασα, όμως, όπως και χιλιάδες άλλες συμπεριφορές στο παρελθόν που δεν άξιζα...

Μετά το πρωινό(και τις άκαρπες προσπάθειες της μητριάς μου να με πείσει να φάω κάτι), ετοιμάστηκα σε χρόνο “dt” κι έφυγα αλαφιασμένη να προλάβω ένα σχολικό λεωφορείο, που όποτε αργώ να ξεκινήσω απ' το σπίτι(έστω κι ένα λεπτό) περνά νωρίτερα απ' τη στάση -έχετε καταλάβει βέβαια ότι είμαι η ζωντανή απόδειξη του νόμου του Murphy-! Τελικά εκείνη τη μέρα ήμουν τυχερή και το λεωφορείο πέρασε στην ώρα του. Ήμουν όμως σίγουρη ότι αυτό το σημάδι καλής τύχης, σύντομα θα γινόταν μεγάλη ατυχία! Ξέρετε, είμαι απ' τους ελάχιστους ανθρώπους -ίσως η μοναδική- που δεν θέλουν να τους ξεκινά καλά η μέρα... Ο λόγος είναι απλούστατος. Όταν η μέρα ξεκινά στραβά, τότε στη συνέχεια θα παραμείνει απλά υποφερτή. Όταν, ωστόσο, η μέρα μου ξεκινά με μία ικμάδα τύχης, τότε η υπόλοιπη μέρα είναι επιεικώς ένα βασανιστήριο!

Αφού συζήτησα λίγο με τους “φίλους” μου, συνάντησα και τον μοναδικό λόγο που συνεχίζω να έρχομαι σ' αυτήν την κόλαση. Τη μοναδική καλημέρα που θέλω να ακούω κάθε πρωί. Την πιο όμορφη φωνή του κόσμου. Τα πιο μαγικά μάτια που έχω δει στη ζωή μου. Την παρουσία που με καθηλώνει και με αναστατώνει ταυτόχρονα. Το άτομο που τρέμουν τα πόδια μου όταν με χαιρετάει και κόβεται η ανάσα μου όταν μου μιλάει. Τον μοναδικό μαθητή αυτού του σχολείου που δεν διστάζει να με χαιρετήσει ανοιχτά, ούτε να πει ότι με συμπαθεί. Τον πρώτο μου και μεγάλο έρωτα. Τον ένα και μοναδικό. Τον Άγγελο μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά...

Κυριολεκτικά αφού έτσι τον λένε και μεταφορικά επειδή από τότε που με γνώρισε με προστατεύει απ' τους υπόλοιπους. Ο Άγγελος είναι το πιο γνωστό αγόρι στο Λύκειο, το πιο γοητευτικό, το πιο ευγενικό, το πιο ευαίσθητο, το πιο ξεχωριστό. Ο τέλειος άντρας! Αυτός που όλες οι κοπέλες ονειρεύονται και όλα τα αγόρια ζηλεύουν. Ο μόνιμος Πρόεδρος της τάξης και του δεκαπενταμελούς. Αυτός που κανένας δεν τολμάει να του πάει κόντρα, όχι μόνο λόγω της “θέσης” του, αλλά και λόγω σώματος. Αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Κι όμως...Αυτό το άτομο είναι ο μοναδικός που μου μιλάει...

Όταν ο Άγγελος με αποκάλεσε φίλη του και μου είπε τι έκανε για να με υπερασπιστεί, έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου! Όχι μόνο ήταν ο πρώτος που με είπε φίλη του και ο πρώτος που με υπερασπίστηκε, αλλά ήταν και ο έρωτας της ζωής μου! Αυτός που αγαπούσα έδειχνε έστω σημάδια συμπάθειας. Εκείνη τη στιγμή άρχισα να ονειρεύομαι ξανά μετά από πολύ καιρό... Μπόρεσα να πω ξανά τη λέξη “ελπίδα” μετά από 10 χρόνια... Κι όχι μόνο να την πω, αλλά και να τη νιώσω... Κι αυτό το γεγονός έκανε εκείνη τη στιγμή την πιο ξεχωριστή ημέρα της ζωής μου... Ήταν η μοναδική μέρα που ξεκίνησε καλά και τέλειωσε ακόμη καλύτερα! Για πρώτη φορά μετά από χρόνια γύρισα σπίτι με το χαμόγελο στα χείλη...