Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αυτόματη Γραφή...


Χίμαιρες και δράκοι τα όνειρά μου
φεύγοντας μετράνε τα βήματά μου
Η αβάσταχτη λάμψη των άστρων
φωτίζει δειλά τους πύργους των κάστρων
μέσα μια πυργοδέσποινα κρυμμένη
για τις αθώες συνειδήσεις είναι χαμένη
κανείς δεν την ψάχνει, κανείς δεν την ξέρει
δεν έχει κανέναν να την προσέχει
μόνη στις λύπες και στις χαρές
μόνη της πάλι στις συμφορές
πέτρα η καρδιά
έπαψε από καιρό να χτυπά
τον έρωτα περιμένει αιώνες
δεν τελειώνουν αυτοί οι χειμώνες
η απουσία γεμίζει τα άδεια σεντόνια
αμερόληπτη η νύχτα δεν δείχνει συμπόνια
τα δάκρυα είναι καυτά και το κρεβάτι κρύο
τίποτα σημαντικό για ένα μοναχικό βίο

Έχετε δοκιμάσει ποτέ την αυτόματη γραφή? Είναι η μέθοδος που αφήνεις το μυαλό και το χέρι σου ελεύθερο να γράψουν ό,τι θέλουν.. Εγώ έβαλα στον εαυτό μου τον περιορισμό να γράψει ομοιοκατάληκτες προτάσεις, για να κάνω λίγο πιο ελκυστική την "πρόκληση".. Εγώ το επιχείρησα μια μέρα στο λεωφορείο για να περάσει η ώρα.. Δοκιμάστε το!!!

Σχόλια

  1. Κυριως αφηνω το μυαλο μου και το χερι μου ελευθερο να γραψουν οτι θελουν. Κυριως δεν εχω εξουσια πανω σε αυτα τα δυο. Νομιζα οτι αυτος ειναι ο φυσιολογικος τροπος να γραφεις...Η μηπως πιεζουμε πολυ τους ευαυτους μας?

    Σου σκαω φιλι και φευγω.

    Υ.Γ. Ελπιζω να σου περασαν τα νευρακια! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αυτόματη γραφή είναι πιο ελεύθερη απ' αυτό που λες.. Στην αυτόματη γραφή γράφεις κάτι χωρίς να έχει μια αλληλουχία(για σένα εννοώ).. Δεν ξέρεις καν τι γράφεις.. Ουσιαστικά είσαι "απών" στη δημιουργική διαδικασία. Στις άλλες περιπτώσεις έχεις μια αφορμή, ένα συναίσθημα, μια έμπνευση.. Εδώ γράφεις χωρίς να έχεις τίποτα να γράψεις.. Έτσι γεννήθηκε η ιστορία της "πυργοδέσποινας" από το υποσυνείδητό μου χωρίς να ξέρω το πως..
      Η αυτόματη γραφή, εκτός από ένα ευχάριστο λογοτεχνικό παιχνίδι, είναι το κύριο εργαλείο της υπερρεαλιστικής ποίησης.. ;)

      Τα φιλιά μου! (είμαι λίγο "τσιτωμένη", αλλά οκ εκείνο το θέμα το ξέχασα ήδη :) )

      Διαγραφή
  2. οι σκεψεις σου ειναι πανεμορφες... οπως και ο τροπος γραφης σου! παντα μαρεσε δωσε μου την πρωτη φραση-ιδεα και ξεκιναω... αλλιως μου ειναι δυσκολο να τα καταφερω αν δεν εχω την αρχη... :Ρ φιλακια και καλο σου απογευμα! *αγαπω το ιστολογιο σου* <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου αρέσει το ιστολόγιο μου, και το δικό σου είναι πολύ ωραίο!!!<3

      Στην αυτόματη γραφή είναι λίγο πιο ελεύθερα τα πράγματα, γιατί γράφεις χωρίς κάποια αφορμή, αλλά αν θες πάρε μια φράση από το δικό μου και ξεκίνα να φτιάξεις μια δική σου συνέχεια.. θα έχει και πιο πολύ ενδιαφέρον το παιχνίδι.. ;)

      Φιλακιαααα<3

      Διαγραφή
  3. Τι όμορφες σκέψεις κρύβει τελικά το υποσυνείδητό σου.. Έχω ακούσει για την αυτόματη γραφή, αλλά δεν κάθισα ποτέ να τη δοκιμάσω.. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά σκέφτομαι μήπως η δική μου αυτόματη γραφή φέρει στη επιφάνεια τίποτα σουβλάκια αντί για πυργοδέσποινες!!!χαχαχα

    Λέω μια μέρα που θα έχω χρόνο να τη δοκιμάσω.. ;)
    Στην αυτόματη γραφή κάνεις επιμέλεια αυτού που έγραψες???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα μη νομίζεις κι εμένα κάποιες μέρες η δική μου αυτόματη γραφή για σουβλάκια γράφει...χαχαχα

      Εξαρτάται πως την εννοείς.. Αν μετά αλλάξεις μια λέξη στο όλο σύνολο δεν πειράζει, αλλά ακριβώς επειδή είναι αυτόματη, δεν το "πειράζεις"..

      Διαγραφή
  4. Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που είπες για την αυτόματη γραφή, και πολύ πολύ όμορφο το αποτέλεσμα!! Εγώ στα τρένα και στα λεωφορεία κάθομαι και χάνομαι σε σκέψεις κοιτώντας το παράθυρο ή διαβάζοντας κανένα βιβλίο.. η ιδέα σου είναι καλή για να περάσει δημιουργικά η ώρα της διαδρομής. Θα το δοκιμάσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ωραία ασχολία και περνά πραγματικά ευχάριστα η ώρα στο ταξίδι! Όσο να 'ναι σε κρατά και σε εγρήγορση.. Δε χρειάζεται την πρώτη φορά να βάλεις περιορισμούς, όπως αυτός της ομοιοκαταληξίας.. Την πρώτη φορά ίσως να σου φανεί πολύ περίεργο το αποτέλεσμα, στη συνέχεια όμως ο νους σου(που θα είναι πιο εξασκημένος) θα βγάζει πιο "καλλιτεχνικά" αποτελέσματα...
      Την πρώτη φορά που το δοκίμασα μου βγήκε "την απόφασή μου πήρα, πριν την πω θα πιω μια μπύρα" χαχαχαχαχαχα ;)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

The summer that never was..

Once upon a summer... Ένα ακόμη καλοκαίρι σαν όλα τ' άλλα.. Ή μήπως όχι? Όλα άρχισαν μ' ένα φιλί.. Ένα αστείο συμβάν κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Οι φίλοι της της είπαν ότι δεν τολμά να φιλήσει τον άγνωστο στο μπαρ που την κοιτούσε, αυτή επέμενε για το αντίθετο. Ήταν ένα από εκείνα τα στιγμιότυπα που αλλάζουν τη ζωή σου. Ένα δίλημμα δίχως νόημα, ένα στοίχημα με τον εαυτό σου. Κι όμως, ένα μικρό ρίσκο αρκεί για ν' αλλάξει όλη σου η πορεία.. Ένα μικρό ναι μπορεί να σκοτώσει δέκα τεράστια όχι μέσα σου. Γιατί αυτή η σύντομη στιγμή θάρρους μπορεί να σου δώσει την ώθηση να ξεπεράσεις τα όριά σου, να υπερπηδήσεις όλα τα εμπόδια που στέκονται ανάμεσα σε σένα και το μέλλον σου. Η Κ. πάντα ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας, να γυρίσει τον κόσμο και να γράψει για τις εμπειρίες τα όνειρα και τις προσδοκίες της. Προσδοκίες.. Μία λέξη, δέκα γράμματα, δέκα τεράστια ΟΧΙ στο δρόμο της. Αυτή η λέξη της άλλαξε κατεύθυνση, στράφηκε σε όσα με τόση αυτοθυσία θέλησαν να της...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...