Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα...

Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους...
Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου.

Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη.
Μια καρδιά για λάφυρο.

Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε,
ήτανε μια κακή ιδέα.

Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού
κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος.
Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες.
Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό.

Η μάχη αυτή αέναη,
δε σταματά ούτε μετά τη νίκη.
Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή.

Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου...
Άργησα να το μάθω.
Βιάστηκες να το ξεχάσεις.

Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα,
έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν.

Μοίρα;
Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα.
Φυσικό επακόλουθο θα σου πω.
Πάλι δε θα πεις τίποτα.

Δεν πειράζει.
Έχω συνηθίσει τις σιωπές..

Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα.
Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ.
Άλλη μια νύχτα που σε μισώ.
Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπώ...

Σχόλια

  1. «Άλλη μια νύχτα που σε μισώ.
    Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπώ...»

    Μιας που έχεις μέσα σου αγάπη,
    αυτή θα βρει τον τρόπο
    -όταν κοπάσει η πίκρα-
    και τους ανθρώπους
    για να εκφραστεί.
    Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σου σχόλιο, αν και οι στίχοι δεν είναι τόσο προσωπικοί, όσο φαίνονται με την πρώτη ματιά. Όταν καταλάβω κι εγώ τι μπορεί να απασχολεί πάλι το υποσυνείδητο μου, θα σου πω.. :)
      Καλή σου μέρα

      Διαγραφή
  2. Καλησπερα Μοναλιζα...
    Ειναι οντως αυτο το φυσικο επακολουθο; Η ισως μια επιλογη πιο ανωδυνη απο τον πονο του να ανηκεις καπου, να καιγεσαι, να ζηλευεις θανασιμα, να αγωνιας, να πεθαινεις για να ξαναγεννηθεις;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μα γλυκιά μου αυτή δεν είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων αυτής της ιστορίας; όταν κανείς δεν είναι πρόθυμος να κάνει αυτό το "κάτι παραπάνω"; όταν ίσως και να μην το θέλησαν αρκετά;

      Διαγραφή
  3. Γειά σου Λιζάκι..εδω ξεδιπλώνεις ένα καμβά με πολύ όμορφα χρώματα συναισθημάτων μελαγχολίας και ψυχικής έξαρσης ταυτόχρονα..εξαιρετικό..με μάγεψε..φιλάκια πολλά κοριτσάκι μου..ένα όμορφο Σαββατοκύριακο σου εύχομαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σ' ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου για τα όμορφα σου λόγια....

      Διαγραφή
  4. Αχ, Λιζάκι! Δεν έχω τι να σχολιάσω, τα μυαλά μας επικοινωνούν χωρίς να γνωρίζονται! Σου στέλνω Μποφίλιου να σου κάνει συντροφιά!
    http://www.youtube.com/watch?v=DJ7ucHiSgcE
    Πολλά φιλιά, γλυκιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω ότι πλέον το έχουμε σιγουρέψει πως έχουμε μια ιδιαίτερη επικοινωνία χωρίς να γνωριζόμαστε καν....!

      αγαπημένη Μποφίλιου!!!
      *είν' οι σιωπές κι όχι τα λόγια που πονάνε*

      Διαγραφή
    2. Όσες φορές και να το έχουμε διαπιστώσει, συνεχίζω να εκπλήσσομαι!

      Διαγραφή
    3. είναι πραγματικά απίστευτο*

      Διαγραφή
  5. Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ-πολύ γλυκούλα μου!!

      Διαγραφή
    2. Απ' τη μια χαίρομαι που το ένιωσες τόσο "δικό σου", από την άλλη λυπάμαι γιατί νιώθεις τόσο έντονα αυτές τις στενάχωρες λέξεις.. Φιλάκια

      Διαγραφή
    3. Φιλάκια πολλά και σε ευχαριστώ που εκφράζεις πολλές φορές αυτό που θέλω να πω και δεν βρίσκω λόγια!!! <3

      Διαγραφή
    4. Σ' ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου...τα λόγια σου γι' ακόμη μία φορά με συγκινούν! <3

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας. Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...