Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο εξόριστος πρίγκιπας...

Ο εξόριστος πρίγκιπας...

Θυμάσαι τα παραμύθια που μου 'λεγες γιαγιά;
θυμάσαι το δράκο που φυλάκισε την όμορφη πριγκίπισσα;
θυμάσαι τον πρίγκιπα που την έσωσε;
ή έστω τον ιππότη που σκότωσε το δράκο?

Ποτέ δεν κατάλαβα...
γιατί η πριγκίπισσα περίμενε από άλλους;
γιατί δεν “περιποιήθηκε” η ίδια τον δράκο;
τι παραπάνω είχαν οι άλλοι δηλαδή;

Σκέφτομαι...
όλα αυτά τα κορίτσια που ονειρεύονταν τον πρίγκιπα
καβάλα στο άσπρο του άτι
να τις ελευθερώσει από τη βαρετή ρουτίνα της ήσυχης ζωής τους

Νόμιζαν ότι ο κίνδυνος ήταν η ασφάλεια του σπιτιού τους
η απέραντη, ανιδιοτελής και δίχως όρους αγάπη που δέχονταν
οι προσπάθειες των γονιών να προστατέψουν τις πολύτιμές τους πριγκίπισσες
ήταν πολύ αργά όταν έμαθαν ότι ο κίνδυνος είναι ο ίδιος ο πρίγκιπας

Γιατί οι σκοποί του κρύβουν πάντα μια ιδιοτέλεια
Ποιος νοιάζεται για το κορίτσι;
Είναι απασχολημένος με τα δικά του όνειρα
Ο πρίγκιπας θέλει να γίνει βασιλιάς και ο ιππότης πρίγκιπας

Πιστεύουν ότι της αρκεί ένα στέμμα, για να λάμψει
ότι τα όμορφα κοσμήματα κάνουν τη διαφορά
και της εξασφαλίζουν ένα άνετο κρεβάτι χωρίς μπιζέλια
δεν καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι είναι το “μπιζέλι” στο συζυγικό κρεβάτι...

Φυσικά και κάποτε υπήρχε ο γενναίος άντρας που οδηγούταν απ' την έντιμη καρδιά του
που ζούσε την πιο ένδοξη ζωή και ποτέ δεν τον ξεχνούσε η ιστορία
που άνοιγε πάντα με ιππότισμο την πόρτα στην όμορφη κόρη
και που έδινε την καρδιά του αμετάκλητα και αμετανόητα σ' αυτήν που αγαπούσε

Αλλά ας μιλήσουμε έξω απ' τα δόντια....
Στις μέρες μας ο πρίγκιπας πληρώνει τεκμήρια για το στέμμα του
Ο ιππότης δεν έχει λεφτά να βάλει βενζίνη στο περήφανο άτι-πόρσε του
Και το παλάτι έχει ένα αυθαίρετο πάρκινγκ που είναι και ημιυπαίθριος

Στις μέρες μας η πριγκίπισσα πήρε τη ζωή της στα χέρια της
γιατί κατάλαβε ότι κανένας δε θα νοιαστεί γι' αυτήν πριν από την ίδια
έτσι εξόρισε τον πρίγκιπα στο πιο δύσβατο μονοπάτι του μυαλού της
και βρήκε ένα δικηγόρο ή γιατρό που είναι και πιο χρήσιμος

Κατάλαβε ότι ένα στέμμα δε θα αλλάξει τη ζωή της
-θα 'ναι απλώς μια δυστυχισμένη γυναίκα με ένα ωραίο “καπέλο”
Κατάλαβε ότι μια εντυπωσιακή τουαλέτα δε θα κάνει τη διαφορά
-μπορεί να φορέσει κάλλιστα κι ένα μίνι
Κατάλαβε ότι δε χρειαζόταν να της φέρει ο πρίγκιπας ένα γοβάκι
-μπορεί να της το φέρει ο Christian Louboutin
Κατάλαβε ότι δε χρειαζόταν πρόσκληση από έναν πρίγκιπα για να πάει σ' ένα χορό
-μπορεί να πάει σ' ένα club με τις φίλες της

Με λίγα λόγια κατάλαβε ότι δε χρειάζεται κάποιον να την ελέγχει και να την κατευθύνει κατά βούληση
Μπορεί να πάρει η ίδια τη ζωή της στα χέρια της
Μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά με δέκα δεσποτικούς πρίγκιπες
Δεν είναι δα και κανένα ανυπεράσπιστο κοριτσάκι

Κι ο πρίγκιπας;
Ας πάει στο καφενείο να παίξει πρέφα με τον ιππότη!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ