Ξαφνικά σε βλέπω παντού θάλασσα εσύ του μυαλού γέφυρα του στεναγμού στο απέραντο μπλε τ' ουρανού Γελάω μα ο ήχος δε βγαίνει κλαίω και το δάκρυ με καίει αγάπη μου εσύ θλιμμένη πόσα χρόνια χαμένη Δέντρα, λουλούδια και θάμνοι στο κεφάλι σμαραγδένιο στεφάνι μια νύχτα που αυτός δεν εφάνη όλα για μένα έχουν πεθάνει Το κεφάλι στον τοίχω χτυπάω την καρδιά απελπισμένα ρωτάω μια θλίψη στα χείλη φοράω ένας πόνος παντού... Πονάω, πονάω, πονάω... Κόκκινα μάτια καρδιά κομμάτια άδεια κρεβάτια γκρεμισμένα παλάτια Το τηλέφωνο σιωπηλό έτσι κι αλλιώς δε θέλω, δε μπορώ να μιλώ στιγμές που σε φιλώ ένα όνειρο απατηλό Μαχαίρι σφιχτά κρατώ ένα τέλος απελπισμένα ζητώ ένα θάνατο για ποιητές ιδεατό για αυτό που δεν ήταν γραφτό...