Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο φανταστικός εραστής

Ο φανταστικός εραστής

Η σκέψη μου πετάει σε σένα
που σ' ένιωσα δικό μου
κι όμως δεν σ' είχα ποτέ...

Αυτό που ζήσαμε δεν υπήρξε ποτέ
ήταν ένα όνειρο
κι ομως το ένιωσα τοσο αληθινό

Ένιωσα πράγματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν
Ταξίδεψα με τη σκέψη μου σε μέρη μαγικά
Η καρδιά μου φτερούγισε για σένα, όπως δεν θα φτερουγίσει για κανέναν άλλο

Νόμιζα πλάνη ήταν το όνειρό μου για σένα
Αλλά τελικά μια πλάνη ήταν η ζωή μου πριν σε γνωρίσω
πλάνη και η ευτυχία που νόμιζα ότι ζούσα

Ζούσα σε μία αυταπάτη
Πίστευα ότι τα είχα όλα
Αλλά μου έλειπε το κυριότερο

Η παρουσία σου γέμισε το κενό της καρδιάς μου
κι ας ήταν απουσία
Τα αισθήματα υπήρξαν έστω κι έτσι

Σε φέρνω στο μυαλό μου
Σε ξέρω τόσο καλά
κι όμως δεν μπορώ να σχηματίσω τη μορφή σου

Ίσως γιατί ποτέ δεν υπήρξες
Ίσως γιατί ποτέ δεν ήσουν δικός μου
Ίσως γιατί είσαι ένα ψέμα

Δεν γίνεται όμως να το δεχτώ αυτό
το άτομο που με συγκίνησε πιο πολύ απ' όλους
δεν μπορεί να το φαντάστηκα, το ένιωσα τόσο αληθινό

Δεν γίνεται να το πιστέψω
Δεν θέλω
Και δεν μπορώ

Αν όμως αυτή είναι η αλήθεια;
Πώς μπορώ να τη δεχτώ;
Πώς να προδώσω ένα κομμάτι της καρδιάς μου;

Βαθιά μέσα μου το ξέρω
Τίποτε δεν ήταν αληθινό
Να το πιστέψω όμως δεν θέλω και δεν μπορώ

Πρέπει καποια στιγμή να το δεχτώ
πρέπει ν' αποδεσμευτώ
Την αλήθεια να δω

Πρέπει να σε αφήσω....
Πώς ;
Πώς, όμως, αφήνεις τη ζωή σου;
Πρέπει να πάρω την απόφαση

Είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω
Θα κάνω το αδύνατο, δυνατό
Για το καλό μου

Αντίο φανταστικέ μου εραστή
Αντίο μακρινό μου όνειρο
Αντίο μεγάλε μου έρωτα

Σ' αγαπώ

Αυτό το ποίημα το έγραψα ταυτόχρονα με μία απ' τις ιστορίες που γράφω... Υποτίθεται ότι το γράφει η πρωταγωνίστρια της ιστορίας... Κάποια στιγμή ίσως μιλήσω και για την ίδια την ιστορία...
Καληνύχτα

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας. Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...