Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο φανταστικός εραστής

Ο φανταστικός εραστής

Η σκέψη μου πετάει σε σένα
που σ' ένιωσα δικό μου
κι όμως δεν σ' είχα ποτέ...

Αυτό που ζήσαμε δεν υπήρξε ποτέ
ήταν ένα όνειρο
κι ομως το ένιωσα τοσο αληθινό

Ένιωσα πράγματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν
Ταξίδεψα με τη σκέψη μου σε μέρη μαγικά
Η καρδιά μου φτερούγισε για σένα, όπως δεν θα φτερουγίσει για κανέναν άλλο

Νόμιζα πλάνη ήταν το όνειρό μου για σένα
Αλλά τελικά μια πλάνη ήταν η ζωή μου πριν σε γνωρίσω
πλάνη και η ευτυχία που νόμιζα ότι ζούσα

Ζούσα σε μία αυταπάτη
Πίστευα ότι τα είχα όλα
Αλλά μου έλειπε το κυριότερο

Η παρουσία σου γέμισε το κενό της καρδιάς μου
κι ας ήταν απουσία
Τα αισθήματα υπήρξαν έστω κι έτσι

Σε φέρνω στο μυαλό μου
Σε ξέρω τόσο καλά
κι όμως δεν μπορώ να σχηματίσω τη μορφή σου

Ίσως γιατί ποτέ δεν υπήρξες
Ίσως γιατί ποτέ δεν ήσουν δικός μου
Ίσως γιατί είσαι ένα ψέμα

Δεν γίνεται όμως να το δεχτώ αυτό
το άτομο που με συγκίνησε πιο πολύ απ' όλους
δεν μπορεί να το φαντάστηκα, το ένιωσα τόσο αληθινό

Δεν γίνεται να το πιστέψω
Δεν θέλω
Και δεν μπορώ

Αν όμως αυτή είναι η αλήθεια;
Πώς μπορώ να τη δεχτώ;
Πώς να προδώσω ένα κομμάτι της καρδιάς μου;

Βαθιά μέσα μου το ξέρω
Τίποτε δεν ήταν αληθινό
Να το πιστέψω όμως δεν θέλω και δεν μπορώ

Πρέπει καποια στιγμή να το δεχτώ
πρέπει ν' αποδεσμευτώ
Την αλήθεια να δω

Πρέπει να σε αφήσω....
Πώς ;
Πώς, όμως, αφήνεις τη ζωή σου;
Πρέπει να πάρω την απόφαση

Είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω
Θα κάνω το αδύνατο, δυνατό
Για το καλό μου

Αντίο φανταστικέ μου εραστή
Αντίο μακρινό μου όνειρο
Αντίο μεγάλε μου έρωτα

Σ' αγαπώ

Αυτό το ποίημα το έγραψα ταυτόχρονα με μία απ' τις ιστορίες που γράφω... Υποτίθεται ότι το γράφει η πρωταγωνίστρια της ιστορίας... Κάποια στιγμή ίσως μιλήσω και για την ίδια την ιστορία...
Καληνύχτα

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί. Ζητώντας το λίγο γιατί το πολύ δεν αρκεί. Πένητες του έρωτα σε μιας νυχτιάς κραιπάλη ξοδεύοντας αλόγιστα ηδονική σαμπάνια και έναστρα φιλιά. Καρτερικά και μυστικά προσμέναμε του έρωτα και της σκιάς του πόθου μονοπάτι. Η ανάσα σου στην κλείδα μου δίνει πνοή στο άδειο κέλυφος. Στο στήθος που βρυχάται. Ακολουθώ δαγκωματιές - χάρτης ευλαβικός των λάφυρων της σάρκας σου. Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής το θείο θαύμα από τα χείλη σου ζητώ να μεταλάβω. Το σώμα μου στο σώμα σου. Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται. Γυμνή, πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου νέα ιδιότητα. Στις γλώσσες όλων των εθνών και των ανθρώπων γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου. 12.03.2020

Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με λένε Τόνια.  Εκ του Αντωνία ορμώμενη.  Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο. Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι.  Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά. Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής

Δέκα τοις εκατό

«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα». Με αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα, στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης. Η Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε θα είχε καταφ