Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Προτού το νήμα κόψω Το στερνό Κι αντίο ζωγραφίσει Στα νέφη Η πνοή μου. Παγωμένη και ιπτάμενη Το δημιουργό της να βρει γυρεύει Σε θρόνους και θρήνους Στο τέλος της ζωής μου Σαν θα φτάσω Αναπόδραστα Ηττημένη Απ'τη τη θνητή μου σάρκα Και τον βασιλιά θάνατο. Πριν εξαϋλωθώ -Χους εις χουν- Και σκορπιστω στον άνεμο.

Σκέψεις εν ώρα σιωπής Πέντε αισθήσεις ατελείς και περιορισμένες. Σου δίνουν το μέσο να γνωρίσεις όλο τον κόσμο και ταυτόχρονα σε δένουν με νοερά σχοινιά στο φθαρτό σου σώμα. Απελπιστικά θνητό και μονοδιάστατο. Γέφυρα και τείχος την ίδια στιγμή. Ανυπότακτη φαντασία· τέμνεται και ταξιδεύει. Ρευστή κοιλάδα συγκινήσεων. Και ο νους, η λογική, ο ψυχρός τοκογλύφος που επιτοκίζει επιθυμίες και συναισθήματα μεταμορφώνεται σε άκαμπτη τροχοπέδη που ξαφνικά χάνει τη δύναμή της. Το συμπαγές σώμα διαλύεται κι εκατοντάδες μόρια πετούν στο άπειρο, στο αιώνιο, το αειθαλές, το ατέλειωτο. (25 Αυγούστου 2015)

Στις νύχτες, στους άδειους ουρανούς, σε φεγγαρόλουστες ακτές. Πρώτη φορά και τελευταία. Σαν από πάντοτε οικεία. Ψέμα γλυκό σαν δηλητήριο το πίνω. Ιουλιέτες κι άλλες για να συναντήσω. Μικρή καρδιά άδεια αγκαλιά ναυαγισμένο πλοίο. Νύχτα γραφής νύχτα σιωπής μοναχικές οι νύχτες. Πόθοι και μυστικά ανομολόγητες σκέψεις. Άστρα δίχως όνομα ήλιοι δίχως φως στόμα χωρίς φωνή σώμα δίχως πνοή. Σκοτάδι . (25 Αυγούστου 2015)

25 Αυγούστου 2015 Έρεβος ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ. Κάτι με εμποδίζει να συνθέσω ένα κολλάζ χαρούμενων λέξεων. Δεν μου ταιριάζει το happy end. Τα γραπτά μου είναι σκοτεινά και επώδυνα. Η ευτυχία δεν τους πρέπει. Μα εγώ δεν ήμουν πάντοτε καταραμένος ποιητής. Τι άλλαξε; Νιώθω δυστυχισμένη; Όχι ιδιαίτερα. Όχι περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο. Νιώθω ευτυχισμένη; Ναι, κάποιες στιγμές τη ζωή μου χρωματίζει ειλικρινής ευτυχία. Όπως όλοι. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με συνηθισμένες στιγμές, συνηθισμένες λέξεις και πράξεις. Συνήθεια... Οκτώ γράμματα, τέσσερις συλλαβές, τονισμένη στην προπαραλήγουσα. Σύνθετη λέξη. Ένα "συν" που υπερτονίζει και πολλαπλασιάζει το έθος. Ένας υπέρ του δέοντος εθισμός σε μια πραγματικότητα άδεια. Κενό. Προ δύο και κάτι χιλιετιών, ο Αριστοτέλης έγραψε  ότι αρετή είναι το μέσον ανάμεσα σε δύο υπερβολές. Τότε γιατί το ενδιάμεσο μεταξύ ευτυχίας και δυστυχίας φαντάζει τόσο άσκοπο και θλιβερό; Γιατί φαντάζει υπερβολή και όχ...