Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκέψεις για τη Φλανδρώ...*

Τι είναι άραγε ο βράχος;
Να είναι ένα πλάσμα, μια μορφή -κάποτε ζωντανή;
Και ποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι;

Μήπως δεν έχει και αυτός μιλιά;
Μήπως δεν έχει ακούσει κι αυτός κραυγές -πότε σιωπηλές και πότε δυνατές;
Μήπως δεν έχει κρύψει αθώα κι ένοχα μυστικά;
Ποιος μπορεί τάχα ν' αμφιβάλλει;

Λένε πως η πέτρα είναι νεκρή, μα τι πραγματικά σημαίνει πέτρα;
Σημαίνει σθένος, δύναμη, να μη λυγίζεις όταν σε χτυπάνε.
Κι αυτή με τη σειρά της έχει περάσει χιλιάδες κύματα..

Άραγε να νιώθει η πέτρα;
Κι αν ναι, τι νιώθει;
Λένε πώς η πέτρα είναι άδεια,
μα δεν τους έχει πει κανείς πως το κενό είναι κι αυτό συναίσθημα.

Ρωτήστε και την άμοιρη Φλανδρώ
που στην αιωνιότητα χαραγμένη η μορφή της
-ακίνητη κι αεικίνητη ταυτόχρονα σε μια στιγμή παραφροσύνης-
στέκει κι αγναντεύει τα κύματα.
Στα σκοτεινά νερά να εξομολογείται τον καημό της.
Απ' τα θαλασσινά πουλιά να να ζητά να βρούνε τον καλό της.
Μόνη
Να περιμένει
Για πάντα.
Για πάντα;





Ερωτηματικό...



*Φλανδρώ: ηρωίδα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στο έργο "Το αγνάντεμα"

Σχόλια

  1. *Σε μια λογοτεχνική ημερίδα που διοργάνωσε η σχολή μου φέτος, ένας από τους ομιλητές μας έκανε ένα μικρό "μάθημα" εκμάθησης της λογοτεχνίας μέσα π' το θέατρο. Κατά τη διάρκεια αυτού του "μαθήματος" μας διάβασε αποσπάσματα από το αγνάντεμα και κάναμε κάποιες θεατρικές δραστηριότητες. Μόλις τελειώσαμε μας ζήτησε όταν πάμε σπίτι να γράψουμε αν θέλουμε τις εντυπώσεις μας απ' την όλη εμπειρία. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των δικών μου σκέψεων και εντυπώσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λογοτεχνικό το αποτέλεσμά σου, όπως πάντα!
    Σε χαιρετώ, γλυκιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια κακή ιδέα...

Μια κακή ιδέα... Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι για τους γενναίους... Μα ήμασταν δειλοί αγάπη μου. Εμείς οι δυο πολεμιστές, σε ανέλπιδη μάχη. Μια καρδιά για λάφυρο. Δεν ήταν έρωτας αυτό που ζήσαμε, ήτανε μια κακή ιδέα. Ο μικρός φτερωτός θεός κοιτούσε αλλού κι εμείς βιαστήκαμε να κάνουμε το λάθος. Αθόρυβα, σαν δυο ύπουλοι εγκληματίες. Θέαμα γελοίο συνάμα και τραγικό. Η μάχη αυτή αέναη, δε σταματά ούτε μετά τη νίκη. Σύντομα έμαθα ότι ο έρωτας δεν έχει νικητή. Κάποιες λέξεις φτιάχτηκαν για να ακούγονται μόνο με τη φωνή σου... Άργησα να το μάθω. Βιάστηκες να το ξεχάσεις. Έτσι αθόρυβα όπως άρχισαν όλα, έτσι ήταν γραφτό να τελειώσουν. Μοίρα; Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Φυσικό επακόλουθο θα σου πω. Πάλι δε θα πεις τίποτα. Δεν πειράζει. Έχω συνηθίσει τις σιωπές.. Άλλη μια νύχτα θα μιλώ με σκιές και φαντάσματα. Άλλη μια νύχτα που εσύ δε θα 'σαι εδώ. Άλλη μια νύχτα που σε μισώ. Γιατί δε μ' άφησες να σ' αγαπ...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας. Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό...

Ένα παραλίγο παραμύθι...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι...