Βραδινές περιπλανήσεις... Βαδίζει στη σιγή, ντυμένη με νύχτα. Τα μακριά της μαλλιά, πέπλο από αστέρια. Δυο δακρυσμένα μάτια, πόνος, ραγισμένα φεγγάρια. Κραυγές, λυγμοί, φωνές, λόγια κομμάτια. Πόνος ξανά. Ένας αναστεναγμός... Βαρύς. Βαθύς. Μακρόσυρτος. Μια παγωμένη εικόνα. Αλήθεια είναι. Όχι, μνήμη. Όχι, αλήθεια. Μνήμη. Αλήθεια. Ψέμα. Κι αυτή περπατά. Μοναδική της συντροφιά, ο ήχος των βημάτων της και η γιγαντωμένη σκιά της. Μόνη, μ' ένα αβάσταχτο κενό. Υποψία ζωής, ανάμεσα στην ανυπαρξία και την ύπαρξη. Διασχίζει αναμνήσεις -πραγματικές και ψεύτικες. Δεν ξεχωρίζει πια μεταφορά και κυριολεξία. Λεωφόρους της πόλης και μονοπάτια του μυαλού. Σταυροδρόμια κι αδιέξοδα. Μ' ένα πόδι στην πραγματικότητα κι ένα στην φαντασία. Κοιτά αμήχανα τον ουρανό. Κι ένα ερωτηματικό πλανάται στον αέρα. Τι, πώς, γιατί... Χωρίς απάντηση. Ξανά γιατί. Σιγή. Ερωτηματικό. -άξαφνα ένας ήχος σαν μια χορδή που τεντώνεται- Θαυμαστικό. Σε λίγο θα ξημερ