Στάθηκα μπροστά στον καθρέπτη και κοίταξα την αντανάκλαση εκείνης της άγνωστης γυναίκας. Κι όμως ήμουν εγώ. Έπιασα ένα μαντιλάκι για να αφαιρέσω το μέικ απ που σαν μάσκα έκρυβε το πρόσωπο μου. Κάθε κίνηση αποκάλυπτε κι ένα θαμμένο συναίσθημα. Σαν ένας αρλεκίνος μ' ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο. Πάει η πρώτη γωνία, πάει κι δεύτερη. Το χαμόγελο στράβωσε, κατσούφιασε. Απαλά, σαν χάδι, παίρνει μαζί του κάθε τι ψεύτικο. Μαζί με τα τεχνητά χρώματα φεύγει και το βάρος της ημέρας που πέρασε. Φεύγουν τα χρώματα και μένει μόνο ένα πρόσωπο χλωμό, σαν άδειος καμβάς. Ένα δάκρυ κυλάει στο αριστερό μου μάγουλο. Άτιμη μάσκαρα, πάντα τα καταφέρνεις να με κάνεις να κλάψω. Σαν να ξέρεις ότι το έχω ανάγκη εκείνο το δάκρυ κάθε βράδυ. Άλλο ένα πέρασμα με το μαντιλάκι. Το υγρό άγγιγμα είναι μια κάθαρση. Όχι δέρματος, ψυχής. Ξαλαφρώνεις από εκείνα τα συναισθήματα που κρατούσες κρυμμένα μέσα σου, να μην τα δουν οι άλλοι. Τώρα είμαι μόνη. Ελεύθερη να καλωσορίσω κάθε συναίσθημα και κάθε σκέψη -καλή και κακή. Να αγκαλιάσω την αλήθεια της ψυχής μου. Να γίνω ένα με τον πόνο μου. Να νιώσω ξανά(πέρασαν πια οι ώρες που ένιωθα σαν άψυχο ρομπότ!). Είναι καλός ο πόνος.. Μου θυμίζει ότι είμαι ζωντανή.
Πράξη 4η.
Ακόμη μπροστά στον καθρέφτη. Το μέικ απ σβήστηκε. Τα ψεύτικα συναισθήματα χάθηκαν. Το ζωγραφισμένο χαμόγελο σβήστηκε για πάντα. Μόνο θλίψη...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου