Ραψωδία ΙΙΙ

Στα τελευταία σου βήματα, το μυαλό μου φωτίστηκε.

Rewind.

Ώρα μηδέν.

Επιστροφή στην αρχή. Τη στιγμή που άρχισαν όλα.

***

Μία φορά κι έναν καιρό, γράφτηκαν όλα τα παραμύθια... Οι ζωές των ηρώων σημαδεύονται από ένα απροσδόκητο γεγονός, και μια αλληλουχία συμπτώσεων τους φέρνει αντίκρυ στο τρανό πεπρωμένο τους. Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του ένα μύθο. Ένα μύθο ολέθριο και τραγικό, όπως καθετί εξαίρετο. Η αθανασία κοστίζει ακριβά. Και στο βωμό της ρίχνονται εθελοντές, θύματα της εποποιίας του έρωτα. Ο πρωταγωνιστής έχει να διαβεί ένα συμβολικό μονοπάτι, να περάσει τις δοκιμασίες της μοίρας, για να βρεθεί στον προορισμό του. Ο Ηρακλής πρέπει να επιτύχει στους δώδεκα άθλους, ώστε να του χαριστεί η αθανασία. Το ίδιο του το δώρο είναι και η τιμωρία του. Και η κατάρα του είναι να επιθυμεί την πηγή της δυστυχίας του σφόδρα.

***

Θα ήταν ψέμα εάν σου έλεγα ότι θυμάμαι τη μέρα που σε γνώρισα. Εάν σου έλεγα ότι θυμάμαι αν ήταν πρωί, μεσημέρι, ή απόγευμα. Οι στιγμές μοιάζουν αφόρητα ίδιες και απαράλλαχτες, όταν δεν γνωρίζεις πως πρόκειται να αλλάξει η ζωή σου. 

Σκοτώνουμε δευτερόλεπτα, αναμένοντας να ζήσουμε.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που περνούσες από τη ζωή μου. Αόρατος και αθόρυβος, ένας τυχαίος διαβάτης σε πολύβουο κόμβο. Διέσχισες τις διαβάσεις μου, καθώς εγώ κοιτούσα αλλού. Δεν είχα λόγο να κοιτάξω εσένα. Δεν με ενδιέφεραν οι τυχαίοι διαβάτες. Ήμουν ένας ερημίτης που προσπαθούσε να διαφυλάξει τη μοναξιά του. Ένα τέρας που κρυβόταν σε κοινή θέα. Γιατί ο κόσμος δεν αντέχει την ασχήμια. Γιατί οι άνθρωποι αρέσκονται να σκοτώνουν τέρατα. Μέσα στην ησυχία, ένιωθα ασφάλεια. Θα 'πρεπε να 'χω μάθει... Οι πιο αθόρυβες στιγμές έχουν τον πιο ηχηρό αντίκτυπο στις ζωές μας.  

Και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει σε αρνήθηκα τρεις φορές.

***

Μελέτες εντοπίζουν μία σειρά από κοινές λειτουργίες στα λαϊκά παραμύθια. Αρχέτυπα παγιωμένα τόσο στη μνήμη, όσο και στα ένστικτά μας. Η ίδια κόκκινη κλωστή που υφαίνει τις ιστορίες μας, είναι και η ανέμη από την οποία ξετυλίγεται. 

Το παραμύθι πάντοτε ξεκινά με μία απουσία. Η απουσία γεμίζει το δωμάτιο όσο χίλιες παρουσίες... 

Στη συνέχεια, μια απαγόρευση - και η παραβίαση αυτής.

Οι άνθρωποι οικοδομούν τις ζωές τους πάνω σε χίλια "μη". Στα σαθρά θεμέλια των "όχι" που ήθελαν να γίνουν "ναι". Εξαπατούν εαυτόν, ώστε να ξεχάσουν το μήλο. Εκείνον τον καρπό που τόσο λαχταρούν και τόσο φοβούνται. Φοβούνται ότι θα τον χάσουν, εάν τον αποκτήσουν. Φοβούνται ότι δε θα είναι πια οι ίδιοι όπως πρώτα. Και ότι δε θα γίνουν ποτέ ξανά.

Η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπινου γένους είναι η ευτυχία. Και πόσο εύκολα γλιστράει μέσα απ' τα χέρια σου...

***

Πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες. Ή μήπως ήταν δευτερόλεπτα; Στην κόλαση ο χρόνος κυλά διαφορετικά.

Στη δική μου πατρίδα δεν είχαν αλλάξει πολλά. Ήμουν ένας δαίμονας που τα είχε βρει με το σκοτάδι του. Ή έστω προσπαθούσε. Ο κυβερνήτης της δημοκρατίας του σκότους. Εθισμένη στη λήθη, στο κενό, στις σιωπές. Προκαλούσα την μήνιν των θεών, χτίζοντας το ιερό μνημείο της μοναξιάς μου.

Ήσουν ένας περαστικός. Ένα πρόσωπο χωρίς όνομα. Ένα όνομα δίχως πρόσωπο. Ένας άγνωστος χ. Μια εξίσωση που δεν επεδίωξα να λύσω.

Ξάφνου, όλα άλλαξαν.

Θέλησες να ξεχωρίσεις από το πλήθος. Και τούτη τη φορά αποφάσισες να μου χτυπήσεις την πόρτα. 

Το δικό μου προπατορικό αμάρτημα ήταν ότι σου άνοιξα. 

Εισέβαλες στο άβατο της ζωής μου με το έτσι θέλω. Η χώρα μου δεν μου άνηκε πια.

***

Δεν ξέρω αν είχε ήλιο ή συννεφιά. Αν έκανε ζέστη ή δροσιά. Τι ώρα ήταν και πόσα πρώτα λεπτά. Τι σημασία έχουν οι μέρες, όταν υπάρχουν οι εποχές; Ή αν τα καλοκαίρια θα φέρουν βροχές; 

Μια φορά κι ένα καλοκαίρι... Όπως το είχα προβλέψει. Ίσως ακριβώς επειδή το είχα προβλέψει.

Η ζωή αντιγράφει την τέχνη, και τραγική ειρωνεία διέπει το νόμο του σύμπαντος.

***

Κάθε παραμύθι έχει έναν πρίγκιπα κι ένα δράκο. Μα στην πραγματικότητα πρόκειται για μία και μοναδική οντότητα. Ο απρόσωπος θεός. Απρόσωπος, για να κρύβει τα χίλια του πρόσωπα.

Ο μύθος λέει ότι ο Θεός απαγόρευσε στους πρωτόπλαστους να γευτούν το μήλο της γνώσης, ωστόσο η ιστορία δίδαξε ότι ο απαγορευμένος καρπός που εξουσίαζε την ανθρώπινη φυλή ήτανε πάντα ο έρωτας. Και το αντίτιμο ήταν η συνειδητοποίηση της γύμνιας του μπροστά στον υπέρτατο κατακτητή.

***

Δε σε ρώτησα ποτέ ποιος δρόμος σε έφερε στο κατώφλι μου. Τι ζητούσες και τι μπορούσα να δώσω. Γιατί δε μπορούσα να δώσω τίποτα. Γιατί δεν είχα να δώσω τίποτα.

Ήθελα πολλά. Δεν είχα το δικαίωμα.

Μπορεί να μη μου έδωσες αυτό που ήθελα, όμως μου έδωσες αυτό που χρειαζόμουν. Χώρο να αναπνεύσω. Στην ασφάλεια των χεριών σου κρύφτηκα από τους εφιάλτες και το άγγιγμα σου έγινε το οχυρό της ακρωτηριασμένης μου ψυχής.  

Με τον καιρό ανακάλυψα το δικό σου φορτίο.

Η θλίψη αναγνωρίζει τη θλίψη.

Δεν τόλμησες ποτέ να το ομολογήσεις.

Ήμασταν τόσο ίδιοι και συνάμα τόσο διαφορετικοί...

Κλάσματα ανθρώπων.

Δύο μισά, μετά βίας συνθέτοντας ένα ολόκληρο.

Βρήκα τη δύναμη να σε διώξω. Για το καλό σου.

Δεν ανήκεις στο βασίλειο των σκιών.

Σου το ψιθύρισα αθόρυβα, εκείνο το βράδυ που με κρατούσες αγκαλιά. Και ο χτύπος της καρδιάς σου μετέφερε τον ψίθυρο σε κάθε φλέβα, κάθε αγγείο, κάθε κύτταρο του σώματος σου. Το μήνυμα εστάλη. Ήταν καιρός να φύγεις.

Πριν πούμε αντίο σου ζήτησα μια τελευταία χάρη.

Μου το χρωστούσες.

"Να προσέχεις" μου ψιθύρισες,

και χάθηκες...

***

Τρία.

Λένε ότι το κακό έρχεται σε τριάδες.

Καθώς, ωστόσο, συνθέτω την τρίτη ραψωδία, αναρωτιέμαι - ήσουν το κακό ή το καλό μου;

***

Τώρα λείπεις. Ή λείπω. Άραγε να σου λείπω;

Έφυγες όπως ήρθες - σαν τον κλέφτη

αφήνοντας μου φυλακτό

το τελευταίο παραμύθι.

***

Ετούτο το ξημέρωμα βρίσκω τον εαυτό μου να επιδίδεται στην πιο ένοχη των απολαύσεων μου. Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, ερωτοτροπώ με τις λέξεις. Φλερτάρω με σχήματα λόγου και σημεία στίξεως. Στο αργεντίνικο ταγκό μας παρασύρω αλήθειες και ψέμα, παντρεύοντας την Ιδέα με τη ζωή. Γίνεται η φαντασία πραγματικότητα, ακριβώς επειδή τη φαντάστηκα. Και καθώς βυθίζομαι στη δίνη της μυθοπλασίας, αναρωτιέμαι σιωπηλά... Ήταν μονάχα ένα παραμύθι;