Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2013

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΝΥΚΤΟΣ

Εκείνο το δροσερό βράδυ, μέσα στη θεσπέσια σιγή της νύχτας, είδα όλη μου τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Στην αρχή δειλά, με τη συστολή της πανσελήνου εκείνης της βραδιάς -που σαν παιδί κρυβόταν μέσα στα μαύρα σύννεφα. Ένα ρίγος διαπέρασε όλο μου το είναι· να ήταν άραγε το ψυχρό αεράκι; Αναλογίστηκα όλη μου τη ζωή -τα θέλω, τα πρέπει, τα ναι, τα όχι και τα μη- καθώς παρατηρούσα τους περαστικούς που χάνονταν νωχελικά σε σκοτεινές γωνιές του δρόμου. Κι εκείνη τη στιγμή, λες και μου χαμογέλασε η μούσα μου, το χέρι μου πήρε φωτιά κι άρχισε ν' αποτυπώνει εικόνες στο χαρτί. Όχι με σχήματα, αλλά με λέξεις, άρχισα να γράφω, χωρίς να ξέρω τι. Τα πλάσματα της νύχτας ζούνε στο σκοτάδι -έτσι κι εγώ. Κι εκείνη την έρημη ώρα, σε μια άκρα του τάφου σιωπή, ένιωσα πιο ζωντανή από ποτέ. Κι αυτή ήταν η αλήθεια. Σε μια ψυχρή, νωχελική νύχτα βρήκα το νόημα της ζωής· της ζωής μετά. Κι αν ήμουν στο μεταίχμιο της δικής μου, ήμουν για πρώτη φορά -μετά από καιρό- ήρεμη και κάπου μέσα μου ήξ

Όναρ

Τα όνειρα ... Γρήγορα τρένα σε ράγες. Εξαφανίζονται ξαφνικά αφήνοντας μια οφθαλμαπάτη πίσω τους. Οπτασία . Οι ονειροπόλοι ταξιδιώτες τους μετρούν τ' αστέρια Πολλοί ξεκινούν για το μεγάλο ταξίδι. Λίγοι τα καταφέρνουν. Οι περισσότεροι κάπου χάνονται. Η ζωή τους πάει αλλού. Ανεβαίνουν σε λάθος τρένα. Κατεβαίνουν πολύ νωρίς. Σύγχυση . Το τρένο σταματάει σε πολλούς σταθμούς. Κάποιοι σε φέρνουν πιο κοντά στον προορισμό. Άλλοι είναι ένα μικρό διάλειμμα πριν ανέβεις ξανά στο τρένο. Μα οι χειρότεροι είναι αυτοί που σε κάνουν να ξεχάσεις το ταξίδι όλως διόλου. Φτιάχνεις μια υποψία ζωής -γύρω απ' το σταθμό- και βλέπεις τα τρένα να περνάνε. Κι εσύ κολλημένος εκεί -μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Ματαίωση . Οι ράγες κάθε σταθμού είναι φτιαγμένες από διαφορετικό υλικό · Σίδηρος, χρυσάφι, διαμάντια, λουλούδια ή αγκάθια. Πολλοί ταξιδιώτες βλέποντας τα αγκάθια διστάζουν να προχωρήσουν. Οι περισσότεροι δε μαθαίνουν ποτέ ότι μετά τα αγκάθια ακολουθε

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Είναι βραδιές που -σαν μικρό παιδί που κάνει αταξία- γλιστρώ αθόρυβα στο μπαλκόνι μου. Κάθομαι ήσυχα και “παραμονεύω”. Με εγκαρτέρηση περιμένω εκείνους τους λιγοστούς περαστικούς του δρόμου. Κι όταν -ω τι χαρά!- εμφανιστούν(για να εξαφανιστούν λίγα λεπτά αργότερα σε μια στροφή), η φαντασία μου ξυπνά. Και -σαν να έγινα πάλι για λίγο παιδί- σκαρφίζομαι ιστορίες: για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους. Ζυγίζω το περπάτημα τους, αφουγκράζομαι τα λόγια τους, παρατηρώ τα ρούχα τους. Σκέφτομαι πως έγιναν έτσι όπως είναι τώρα, τι ακριβώς σχημάτισε το είναι τους. Ζωγραφίζω στο μυαλό μου την ψυχοσύνθεση τους. Αφήνω την φαντασία μου να καλπάσει. Σε άλλους δίνω σούπερ δυνάμεις, σ' άλλους τραγωδίες. Κάποιους τους φαντάζομαι απατημένους, άλλους άπιστους. Οι περισσότεροι θα πάθαιναν σοκ αν ήξεραν τι σκέφτομαι γι' αυτούς. Αλλά αυτό είναι το παιχνίδι μου. Και πρέπει να ομολογήσω ότι μου αρέσει να διηγούμαι λυπητερές ιστορίες. Μικρές τραγωδίες ζωής. Πολλές φορές ακόμη κι εγώ γελάω με

Λήθης ποιήματα

Λήθης ποιήματα Άφησα το χέρι που ελεύθερο να γράψει μία ιστορία, μα εκείνο έγραψε έξι λέξεις μοναχά. πειρασμός κόκκινα χείλη πόνος λήθη ευτυχία Με την πρώτη ματιά δεν βγάζουν νόημα. Με μία δεύτερη τα λένε όλα. Μια ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Όλα αρχίζουν με τον πειρασμό. Κόκκινα χείλη -γεμάτα επιθυμία- που ενώνονται. Κι ύστερα · Πόνος -του αποχωρισμού. Κρατάει πολύ ο πόνος. Όλοι θέλουν την ελευθερία, μα κανείς δεν ξέρει τι να την κάνει όταν την αποκτήσει. Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται η λήθη. Αργά ή γρήγορα κάποια στιγμή θα έρθει. Εκείνη η στιγμή που θα θυμάσαι τα πάντα και δε θα θυμάσαι τίποτα. Γιατί δε θα σε νοιάζει τίποτα. Και τότε -για μια στιγμή- νιώθεις πραγματική ευτυχία. Σε αντίθεση με τον πόνο, κρατάει ελάχιστα. Αν όμως βρεις τον τρόπο να κρατήσει, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Λήθη σημαίνει ευτυχία.