tag:blogger.com,1999:blog-72965305429054020402024-03-04T20:27:18.254-08:00Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.comBlogger104125tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-10094995043373091062020-09-17T01:27:00.000-07:002020-09-17T01:27:01.125-07:00Συντελεσμένος Μέλλοντας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Yu Gothic UI Light", sans-serif; font-size: 13.5pt; text-align: justify;">Στιγμιότυπα στοργής και τρυφερότητας</span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: justify; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-family: "Yu Gothic UI Light","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">διαβρώνονται στην όψη του<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: justify; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-family: "Yu Gothic UI Light","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">συντελεσμένου αύριο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-60345709673232242402020-06-27T16:25:00.002-07:002020-06-27T16:26:34.347-07:00Δέκα τοις εκατό<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><i style="mso-bidi-font-style: normal; text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 115%;">«Ο
άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου
του. Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία, θα σας χρειαστεί αργότερα».</span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Με
αυτά τα λόγια την υποδέχτηκε η δόκτωρ Περνέλ στο γραφείο της. Η κυρία Έβανς την
παρακολουθούσε με καχυποψία. Δεν ήταν μονάχα η ριζοσπαστική κλινική έρευνα,
στην οποία δέχτηκε να λάβει μέρος, που την τρόμαζε. Περισσότερο δυσκολευόταν να
εμπιστευτεί τη νεαρή γυναίκα απέναντι της. Ήταν εκ φύσεως επιφυλακτική απέναντι
σε επιστήμονες με ηλικία αντιστρόφως ανάλογη με τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά
τους επιτεύγματα. Δεν καταλάβαινε πώς ένα παιδί, που βρισκόταν στο πανεπιστήμιο
πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχαν επιστήμονες
που κουβαλούν δεκαετίες εμπειρίας και μελέτης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
Νικόλ Περνέλ ήταν διδάκτωρ στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και διευθύντρια του
τμήματος Νευροβιολογίας του κέντρου βιοϊατρικής έρευνας Ρ.Α.Κ. Στα 35 της
χρόνια είχε ήδη ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι της. Φυσικά, δε
θα είχε καταφέρει τίποτα από όλα αυτά αν δεν είχε τη στήριξη του ινστιτούτου.
Δε θα ξεχνούσε ποτέ την ημέρα που είδε στο κατώφλι του φτωχικού σπιτιού της τον
Σίντνεϊ Άλεν, ιδρυτή του ινστιτούτου Ρ.Α.Κ., ο οποίος ανακοίνωσε στους
έκπληκτους γονείς της ότι η κόρη τους είναι μια μαθηματική διάνοια και ότι ήταν
πρόθυμος να της προσφέρει πλήρη υποτροφία για τα έξοδα των σπουδών της,
ξεκινώντας από εκείνη τη στιγμή. Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, η Νικόλ δε θύμιζε
πια σε τίποτα το κοριτσάκι με τα μπαλωμένα ρούχα και τα ραγισμένα γυαλιά
μυωπίας, που μόνοι της φίλοι ήταν οι δεκαδικοί αριθμοί και οι τετραγωνικές
ρίζες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«Πριν,
όμως, φτάσουμε εκεί, θα πρέπει να καταλάβετε πώς λειτουργεί ο χρόνος».<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
ηλικιωμένη γυναίκα ένιωσε το αίμα να κινείται γρηγορότερα στις φλέβες της. Μια
κάθετη ρυτίδα αυλάκωσε το μέτωπο της. Η αλαζονεία είναι, φυσικά, έμφυτο
χαρακτηριστικό των «θαυματουργών παιδιών», σκέφτηκε. Αν μισούσε κάτι, ήταν να
της μιλούν σαν να είναι ανόητη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Θα έλεγα ότι μετά από 75 χρόνια ζωής, έχω
μεγάλη εμπειρία στο θέμα</i>» απάντησε ψυχρά. Πρόφερε με συριγμό την τελευταία
λέξη, καθώς είχε σφίξει ασυναίσθητα το σαγόνι της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
νεαρή επιστήμονας χαμογέλασε. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Βεβαίως,
έχετε περισσότερη και πολυτιμότερη εμπειρία από εμένα στον ανθρώπινο χρόνο,
αλλά ο διάλογός μας εν προκειμένω θα επικεντρωθεί στο συμπαντικό χρόνο</i>».
Έβλεπε περιχαρής τα ερωτηματικά να ζωγραφίζονται στο βλέμμα της κυρίας Έβανς.
Ήξερε ότι με ανθρώπους αυτής της ηλικίας έπρεπε πάντοτε να δώσει μάχη ώστε να
αποδείξει ότι το πτυχίο της δεν ήταν απλώς ένα χαρτί. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Επιτρέψτε μου να σας κάνω μία μικρή εισαγωγή στα χωροχρονικά ταξίδια</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Νομίζουμε ότι ο χρόνος είναι ένα βέλος που
κινείται γραμμικά και η ευθεία του έχει αρχή, μέση και τέλος. Κάνουμε λάθος. Ο
χρόνος είναι μία σπείρα, και η κυκλική της πορεία παρασύρει τα πάντα στο κέντρο
της. Αυτό που ονομάζουμε παρόν δεν είναι παρά ένα σημείο επάνω στην έλικα της
σπείρας, ενώ αυτό που θεωρούμε ως τέλος, είναι το κέντρο της. <o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Καθώς η
έλικα κινείται επάνω στο ίδιο επίπεδο, κάθε σημείο της υπάρχει και κινείται
κατά τον ίδιο χρόνο με οποιοδήποτε άλλο σημείο της έλικας. Με άλλα λόγια, ο
χρόνος είναι ταυτόχρονα άπειρος και μηδενικός. <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Την ώρα που
εμείς καθόμαστε σε αυτό το γραφείο, ένας έγχρωμος διαδηλωτής στην Ουάσινγκτον
ακούει το Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ να λέει «έχω ένα όνειρο», δίχως να γνωρίζει ότι
την ίδια στιγμή στο Μέμφις μία κυνηγετική καραμπίνα Ρέμινγκτον δολοφονεί τον
χαρισματικό ακτιβιστή. Ταυτόχρονα, ο παππούς του διαδηλωτή πωλείται ως σκλάβος σε
έναν αμερικανό γαιοκτήμονα, ενώ ο εγγονός της αδελφής του μόλις εκλέχτηκε στη
Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών.</span></i><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μου λέτε ότι, ενώ εγώ μιλάω μαζί σας, την
ίδια στιγμή δίνει ομιλία ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ; </i>»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μάλιστα. Επίσης την ίδια στιγμή γεννιέται και
πεθαίνει</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Δηλαδή αν ανοίξω το παράθυρο, θα δω τον
Κίνγκ να μιλάει</i>» αντέτεινε η κυρία Έβανς, με ειρωνική χροιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Δυστυχώς δεν είναι τόσο απλό το ζήτημα της
χρονικής σπείρας. Η καμπύλη του χρόνου πράγματι περικλείει όλα αυτά τα
γεγονότα, η ύλη σας όμως είναι καθηλωμένη στη χρονική ευθεία που βιώνετε ως
άνθρωπος. Καθώς η συνείδησή σας δεν έχει τα εργαλεία να αντιληφθεί την τέταρτη
διάσταση, δε μπορείτε να δείτε παρά μόνο την περιέλιξη στην οποία βρίσκεται το
φυσικό σας σώμα</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
κυρία Έβανς απέμεινε να την κοιτά φανερά απορημένη. Η δόκτωρ Περνέλ αναρωτήθηκε
πόσο χρόνο θα κέρδιζε, εάν δεν απαιτούσε το πρωτόκολλο να εξηγήσει στους
συμμετέχοντες θεωρίες που δεν καταλάβαιναν κι ούτε επρόκειτο να καταλάβουν.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε, σαν μαγνητοφωνημένο μήνυμα σε κασέτα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Στο σημείο αυτό σαφέστατα προκύπτει το
παράδοξο της χρονικής υποκειμενικότητας. Κάθε οντότητα υπάρχει εντός ενός
πεπερασμένου χρονικού πλαισίου. Και το πλαίσιο αυτό ποικίλει, με βάση το
υποκείμενο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο χρόνος ως έννοια και ως διάσταση δεν
είναι ανθρωποκεντρικός. Οι άνθρωποι δεν είναι παρά μία μεταβλητή στη
χωροχρονική συνάρτηση. <o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Στην
πραγματικότητα υπάρχουν αναρίθμητες σπείρες χρόνου που κινούνται και
αλληλεπιδρούν επάνω στην έλικα μίας απείρως μεγαλύτερης σπείρας. Κάθε σπείρα
είναι μοναδική, ένα εγωκεντρικό σύμπαν, που ξεκινά από την ίδια και τελειώνει
μέσα στην ίδια. Υπάρχουν τόσοι πεπερασμένοι χρόνοι όσα και υποκείμενα. Ο
ανθρώπινος χρόνος δεν είναι παρά μία οπτική γωνία που αποτυπώνει τμήμα ενός
ευρύτερου φαινομένου</span></i><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Δηλαδή εγώ, εσείς, η αράχνη που αυτή τη
στιγμή περπατά πάνω στο πτυχίο σας</i>» η Νικόλ αναρρίγησε άθελα της. Απεχθανόταν
τις αράχνες. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">όλοι εμείς είμαστε
ξεχωριστές σπείρες, αλλά βαδίζουμε πάνω στην ίδια μεγαλύτερη σπείρα</i>» η
κυρία Έβανς ήταν αποφασισμένη να εντυπωσιάσει αυτή την πολύξερη νεαρή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ακριβώς</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Και για ποιο λόγο χάνουμε το χρόνο μας με
αυτή τη θεωρία, εφόσον εγώ δε μπορώ να δω το παρελθόν της αράχνης κι εκείνη δε
μπορεί να δει το δικό μου; </i>»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
δόκτωρ Περνέλ δε μπόρεσε να συγκρατήσει ένα γελάκι. Η γυναίκα απέναντί της ήταν
ειλικρινής και δε μετρούσε τα λόγια της. Αν μη τι άλλο, η κλινική έρευνα θα
είχε ενδιαφέρον.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Το θέσατε πολύ ωραία, αλλά θα καταλάβετε στη
συνέχεια το γιατί.</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Θα φτάσω κι εκεί
πολύ σύντομα. Λίγη υπομονή ακόμα</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
κυρία Έβανς τη ζύγισε με το βλέμμα. Προσπαθούσε ακόμα να αποφασίσει αν θα
συμπαθούσε τη νεαρή δόκτορα ή όχι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ο άνθρωπος ήθελε ανέκαθεν να δαμάσει το
χρόνο. Έψαξε να βρει ρωγμές στο χωροχρονικό συνεχές, συνέθεσε μαθηματικούς
τύπους, προσπάθησε να χτίσει μηχανές που θα υπερβούν τις ανθρώπινες δυνατότητες.
Απέτυχε παταγωδώς.<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Ο λόγος που
το ταξίδι στο χρόνο δεν είναι δυνατό, είναι επειδή η ύλη δεν έχει την ικανότητα
να ζήσει το χρόνο στη μαθηματική του υπόσταση. Το ανθρώπινο σώμα γεννιέται,
γηράσκει και πεθαίνει. Τα ανθρώπινα όργανα δε μπορούν να είναι ταυτοχρόνως νέα
και γηραιά, νεκρά και ζωντανά.</span></i><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
ηλικιωμένη γυναίκα ξαφνιάστηκε. Η απάντηση ήταν τόσο απλή, κι όμως, οι
επιστήμονες περνούν μια ζωή προσπαθώντας να την κάνουν περίπλοκη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Από την αρχαιότητα, ό,τι δεν μπορούσε να
εξηγηθεί επιστημονικά μετατρεπόταν σε φιλοσόφημα, ώστε να το αποδείξει ή να το
καταρρίψει ο επιστήμονας του μέλλοντος. Η φιλοσοφία είναι μια τράπεζα
θεωρημάτων, ή πιο σωστά ένα ορυχείο όπου κρύβονται διαμάντια ανάμεσα στις
πέτρες και τη λάσπη.</i>»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
κυρία Έβανς ανασήκωσε το ένα φρύδι και την κοίταξε με δυσπιστία. Ήταν
προετοιμασμένη να ακούσει τρελές επιστημονικές θεωρίες, αλλά δεν ήταν σίγουρη
κατά πόσο ήταν διατεθειμένη να σπαταλήσει το λιγοστό χρόνο που της απέμενε
κυνηγώντας φιλοσοφίες και μύθους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Την απάντηση σε αυτό το άτοπο ήρθε να δώσει
η θεωρία της αθάνατης ψυχής.<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Αυτό που οι
φιλόσοφοι ονομάζουν ψυχή, έχει θεωρητικά τη δυνατότητα να επιβιώνει το φυσικό
θάνατο, να μη γερνά, να μην επηρεάζεται από το χρόνο. Σε αρκετές φιλοσοφίες,
μάλιστα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η ψυχή έχει τη δύναμη της μετάβασης
από ένα σώμα σε ένα άλλο, υπερβαίνοντας τις έννοιες της ηλικίας, του φύλου ή
ακόμη και του βιολογικού είδους.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Έστω,
λοιπόν, ότι υπάρχει ψυχή, πού μπορεί κανείς να τη βρει;</span></i><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;"> »<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Στον εγκέφαλο; </i>» απάντησε διστακτικά η ηλικιωμένη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Σαφώς αυτό το έχετε μαντέψει ήδη, από το
αντικείμενο της κλινικής έρευνας. Στο σημείο αυτό θα χρειαστεί να ανακαλέσετε
την πληροφορία που σας έδωσα στην αρχή του διαλόγου μας: <o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Ο
ανθρώπινος εγκέφαλος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του.
Αυτό σημαίνει υπάρχει ένα ενενήντα τοις εκατό που δε χρησιμοποιείται</span></i><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Προσπαθείτε να μου πείτε ότι η ψυχή
βρίσκεται μέσα στις περιοχές του εγκεφάλου που δεν χρησιμοποιούμε; </i>»
Ασυναίσθητα, έφερε τα δυο της χέρια στα πλαϊνά του κεφαλιού της, σαν να
προσπαθούσε να αγκαλιάσει την ψυχή που έκρυβε μέσα του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Δε θα ήθελα να σας δώσω μία δογματική
απάντηση. Η ψυχή είναι ένας ιδιαίτερος, συναισθηματικά φορτισμένος όρος. Θα
προτιμούσα να ονομάσω το εύρημα μας υπερβατική συνείδηση</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
δόκτωρ Περνέλ ήξερε πολύ καλά ότι όπου εμπλέκεται η θρησκεία διακινδυνεύει η
αξιοπιστία της έρευνας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η έως τώρα έρευνα μας κατάφερε να αποδείξει
ότι το αδρανές τμήμα του εγκεφάλου όχι μόνον υπάρχει και δρα σε χρονικό
διάστημα διαφορετικό του φυσικού σώματος, αλλά κουβαλάει επιπλέον τμήματα του
γενετικού κώδικα των υπολοίπων σωμάτων μέσα στα οποία έδρασε ή θα δράσει. Μέσα
στον εγκέφαλό μας έχουμε ήδη αποθηκευμένες τις ταυτότητες κάθε ενσάρκωσης της
υπερβατικής μας συνείδησης. Καθώς ο χρόνος υπάρχει ενιαία και ταυτόχρονα, όλες
οι ενσαρκώσεις υπάρχουν και δρουν αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Η υπερβατική σας
συνείδηση αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε όλα σας τα πιθανά σώματα ταυτόχρονα, και
οι σκοτεινές πλευρές του εγκεφάλου σας καταγράφουν πληροφορίες από όλες τις
πιθανές ζωές σας</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Άρα αυτή τη στιγμή αμέτρητοι εγκέφαλοι
μαθαίνουν ότι εγώ μιλάω μαζί σας; </i>» Η ιδέα την τρόμαζε. Η ιδιωτική της ζωή
να μην είναι ιδιωτική, να μεταδίδεται και να αποθηκεύεται κάθε της σκέψη, σαν
ατυχής ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Δε μπορώ ακόμη να σας πω με βεβαιότητα πόσο
λεπτομερής είναι αυτή η καταγραφή, καθώς είναι ένα από τα αντικείμενα της
κλινικής μας έρευνας, μπορώ, ωστόσο, να σας πω με πόσους εγκεφάλους είναι
συνδεδεμένη η υπερβατική συνείδηση. Η έρευνα κατέδειξε ότι υπάρχει
περιορισμένος αριθμός ενσαρκώσεων. Συγκεκριμένα, δέκα</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μόνο δέκα; Κι είναι το ίδιο για όλους; »</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κάθε μία χρησιμοποιεί το δέκα τοις εκατό του
εγκεφάλου μέσα στον οποίο κατοικεί. Παρόλο που η υπερβατική συνείδηση είναι
άπειρη, ο εγκέφαλος, το μέσο όπου αποθηκεύει τις πληροφορίες που χρειάζεται,
δεν παύει να είναι ένα ανθρώπινο όργανο. Όπως προείπα, η ύλη έχει συγκεκριμένα
όρια</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Και αυτή τη στιγμή υπάρχουν μέσα στο κεφάλι
μου άλλες δέκα σαν εμένα; </i>»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μία Κασσάνδρα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έβανς και άλλες εννέα οντότητες. Μπορεί να
έχετε κοινά στοιχεία, ή μπορεί να είστε εκ διαμέτρου διαφορετικοί. Μπορεί μία
ενσάρκωση σας να είναι ο Αδόλφος Χίτλερ και μία άλλη ο Γουίνστον Τσόρτσιλ ή ο
Τζέσε Όουενς. Μόλις ξεκινήσουμε την έρευνα, θα ανακαλύψουμε φυσικά τη
συναρπαστική σας ιστορία</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Και πώς θα γίνει αυτό; </i>»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Με τη βοήθεια γενετικών αλγορίθμων
χαρτογραφήσαμε τις σκοτεινές περιοχές του εγκεφάλου, με βάση τις αλλοιώσεις του
κώδικα. Φανταστείτε ένα σπίτι με κλειδωμένα δωμάτια. Για να ξεκλειδώσετε τις
κλειδαριές χρειάζεστε έναν κωδικό, ο οποίος είναι κρυμμένος μέσα στους τοίχους.
Για να βρείτε πού βρίσκονται οι κωδικοί, δίχως να χρειαστεί να γκρεμίσετε
ολόκληρο το σπίτι, αρκεί απλώς να βρείτε τα σημεία όπου οι τοίχοι έχουν μικρά
εξογκώματα ή διαφορές στο χρώμα. <o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Τα δεδομένα που αποσπούμε μας δίνουν
πληροφορίες τόσο για την εξωτερική εμφάνιση όσο για ιατρικές παθήσεις του
υποκειμένου. Εκτός αυτού, μας παρέχουν τη δυνατότητα να εντοπίσουμε
οικογενειακά δέντρα και τυχόν απογόνους, που πιθανόν να ζουν και έχουμε δείγμα
του </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="" style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif; mso-ansi-language: EN-US;">DNA</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="" style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">
</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">τους
στη βάση δεδομένων μας. Ο γενετικός κώδικας περιέχει, μεταξύ άλλων,
συντεταγμένες θέσης, που μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε γνωστά ιστορικά γεγονότα,
και κατά συνέπεια, την εποχή κατά την οποία έζησε ή θα ζήσει το υποκείμενο</span></i><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Άρα εγώ πρέπει να σας εμπιστευτώ ότι θα
σκαλίσετε τους τοίχους χωρίς να γκρεμίσετε το σπίτι μου</i>» σχολίασε δηκτικά η
κυρία Έβανς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Για την ασφάλειά σας, δε θα διεξάγουμε
κανένα πείραμα στο σώμα σας. Γι’ αυτό πριν διερευνήσουμε τις δυνατότητες της
συνειδήσεώς σας, θα κλωνοποιήσουμε τον εγκέφαλό σας και θα αποθηκεύσουμε το
αντίγραφο σε μία βάση δεδομένων. Εκεί, σε ασφαλές περιβάλλον υπολογιστή, θα
επιχειρήσουμε να αποσαφηνίσουμε τις ταυτότητές σας και να σχεδιάσουμε
εξατομικευμένες προσομοιώσεις για την καθεμία</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
δόκτωρ Περνέλ είχε πει τις «απαγορευμένες λέξεις» και περίμενε υπομονετικά την
έκρηξη που συχνά ακολουθούσε. Η λέξη «κλωνοποίηση» τάραζε ακόμη και τους πιο
ανοιχτόμυαλους συμμετέχοντες, ενώ οι «προσομοιώσεις» διόλου σπάνια ξεκινούσαν
συζητήσεις για το αν σκοπεύει η ερευνητική ομάδα του Ρ.Α.Κ. να τους παγιδεύσει
στο </span><span lang="" style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif; mso-ansi-language: EN-US;">matrix</span><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">.
Θεωρούσε αυτονόητο ότι η καχύποπτη Κασσάνδρα Έβανς θα επικαλούταν θεωρίες συνωμοσίας.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Μολαταύτα,
η έκρηξη δεν ήρθε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Η
ηλικιωμένη δεν ήταν παράλογη, ούτε έψαχνε αφορμές για έριδα. Ήταν μία πολύ άρρωστη
γυναίκα που αποζητούσε μια τελευταία ελπίδα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Και πώς θα βοηθήσει αυτή η διαδικασία να
βρούμε θεραπεία;</i> » ήταν η μόνη ερώτηση που είχε σημασία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μόλις φορτώσουμε τα δεδομένα στην
προσομοίωση, θα παρακολουθούμε τα υποκείμενα, αναζητώντας δείκτες που θα
υποδηλώνουν την αιτία της ασθένειας και, εν συνεχεία, θα δουλέψουμε στον τρόπο
αντιμετώπισής της. Παράλληλα, θα μελετήσουμε αν η ασθένεια είναι αποθηκευμένη
στο γενετικό κώδικα των ενσαρκώσεών σας. Με άλλα λόγια, αν κρύβεται στο αδρανές
ενενήντα τοις εκατό.<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Στο μεταξύ,
αν τα συμπτώματα επιδεινωθούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι επίπονη η παραμονή
στο σώμα σας, μπορούμε να σας προσφέρουμε μία προσομοίωση όπου θα μεταφερθεί το
πνεύμα σας και θα κατοικεί στην ενσάρκωση της επιλογής σας. Μέχρι να βρούμε τρόπο
να σας θεραπεύσουμε, η συνείδησή σας θα διαφυλαχθεί στη βάση δεδομένων μας</span></i><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Πιστεύετε ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο να
αφήσω αυτή τη ζωή και να προχωρήσω στην επόμενη;</i> » η κυρία Έβανς τόλμησε να
μοιραστεί την πιο σκοτεινή της σκέψη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Όπως ανέφερα πρωτύτερα, στο κέντρο της
σπείρας υπάρχει μία μαύρη τρύπα, μέσα στην οποία εξαφανίζεται ο συντελεσμένος
χρόνος όταν ολοκληρώσει την ελικοειδή πορεία του. Το τι γίνεται μετά τη μαύρη
τρύπα είναι ακόμη άγνωστο. Ορισμένοι ερευνητές εικάζουν ότι πιθανόν ο χρόνος να
μεταπηδά σε ένα νέο σύμπαν, να δημιουργεί μία νέα σπείρα χρόνου. Αντίστοιχα, ότι
η υπερβατική συνείδηση μεταπηδά σε δέκα νέα άτομα, σβήνοντας τα στοιχεία των
προηγούμενων. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι μετά τη μαύρη τρύπα υπάρχει το μηδέν,
το απόλυτο τίποτα. Ένας οριστικός θάνατος, θα λέγαμε</i>».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Για
πρώτη φορά, η νεαρή επιστήμονας κόμπιασε. Η φωνή της χρωματίστηκε με συναίσθημα.
Ήταν λύπη αυτό διέκρινε η Κασσάνδρα;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Υπάρχει
ένας βαθύτερος λόγος που επιθυμούμε να αποθηκεύσουμε τη συνείδησή σας στη βάση
δεδομένων μας. Θα μάθουμε με βεβαιότητα μετά τη λήψη γενετικού υλικού, αλλά
συνήθως το εγκεφαλογράφημα δεν κάνει λάθος. <o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">Κυρία
Έβανς, το εγκεφαλογράφημα υπέδειξε ότι βρίσκεστε στη δέκατη ενσάρκωσή σας. Αν
δεν πετύχει η κλινική έρευνα, θα μπείτε στη μαύρη τρύπα</span></i><span style="font-family: "yu gothic ui light", sans-serif;">».</span></p>Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-33074572123384392942020-04-14T08:36:00.000-07:002020-04-14T08:37:50.111-07:00Φανταστικοί αριθμοί - ΕΙΣΑΓΩΓΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="text-align: justify;">Με λένε Τόνια. </span><br />
<span style="text-align: justify;">Εκ του Αντωνία ορμώμενη. </span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν μού έκοψαν δύο γράμματα από το βαφτιστικό μου, για να μου δώσουν νέο όνομα και νέα ιδιότητα. Επτά χαρακτήρες είναι πολλοί για να τους σηκώσει μια παιδική πλάτη, που ακόμη αναζητά το δικό της χαρακτήρα. Η ζωή μου ξεκίνησε με μία αφαίρεση. Μια αριθμητική πράξη μου έδωσε ταυτότητα, κι έγινε ο οδηγός μου για να ανακαλύψω τον κόσμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αγαπώ τους αριθμούς. Νιώθω ασφάλεια όταν με περιτριγυρίζουν αριθμητικά ψηφία. Οι αριθμοί είναι αναμφίσημοι και απαρέγκλιτοι. Απόλυτοι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ζωή μου ήταν πάντοτε μαθηματικά. Κάθε στιγμή, κάθε ανάμνηση, μεταφραζόταν σε ένα αριθμητικό σύνολο. 12 χρόνια σχολείο, 6 χρόνια σπουδών, 2 πτυχία. 5 ξενόγλωσσοι τίτλοι, 8 αριστεία, 250 διαγωνίσματα. 6 αγώνες στίβου, 2 παραστάσεις χορού, 1 ρεσιτάλ πιάνου. 5 σχέσεις, 32 ημέρες διακοπών, 8 μήνες συγκατοίκησης. 476 γραπτά μηνύματα, 23 πρώτα ραντεβού, 19 πρώτα φιλιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι αριθμοί όριζαν το είναι μου. Τίποτα δεν διατάρασσε τη γεωμετρία της ύπαρξής μου. Point A to point B. Συνιστώσες των βημάτων μου η τάξη και οι κανόνες μου. Το διάνυσμα των κινήσεων μου ήταν ρητό και κάθετο. Μηδέν απρόβλεπτο, κανένας άγνωστος x. Πάντοτε βέβαιη και ακέραιη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάντοτε... μέχρι που ήρθες εσύ. Και τα ανέτρεψες όλα. Όλα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Εντός, εκτός κι επί τ' αυτά. </div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-21061342465114092352020-04-05T22:58:00.000-07:002020-04-05T23:10:08.911-07:00Πένητες του έρωτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μόνοι στο μαζί.<br />
Ζητώντας το λίγο<br />
γιατί το πολύ δεν αρκεί.<br />
<br />
Πένητες του έρωτα<br />
σε μιας νυχτιάς κραιπάλη<br />
ξοδεύοντας αλόγιστα<br />
ηδονική σαμπάνια<br />
και έναστρα φιλιά.<br />
<br />
Καρτερικά και μυστικά<br />
προσμέναμε<br />
του έρωτα και της σκιάς<br />
του πόθου μονοπάτι.<br />
<br />
Η ανάσα σου στην κλείδα μου<br />
δίνει πνοή<br />
στο άδειο κέλυφος.<br />
Στο στήθος που βρυχάται.<br />
<br />
Ακολουθώ δαγκωματιές<br />
- χάρτης ευλαβικός<br />
των λάφυρων της σάρκας σου.<br />
<br />
Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής<br />
το θείο θαύμα<br />
από τα χείλη σου<br />
ζητώ να μεταλάβω.<br />
<br />
Το σώμα μου στο σώμα σου.<br />
Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται.<br />
Γυμνή,<br />
πριν καν τα ρούχα μου πετάξω.<br />
<br />
Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου<br />
νέα ιδιότητα.<br />
Στις γλώσσες όλων των εθνών<br />
και των ανθρώπων<br />
γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου.<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">12.03.2020</span></div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-6126396594830299722020-04-03T02:37:00.000-07:002020-04-03T02:37:10.886-07:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΡΑΥΓΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">[ Page 5 ]<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Ώρα 15:28<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Μια αγκαλιά από το πουθενά. Κάποιος εισέβαλε στο κάστρο της μοναξιάς μου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Ήταν εκείνος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Δεν περίμενα ότι θα τον έβλεπα . Πίστευα ότι τέτοια ώρα θα ήμουν ασφαλής. Απομονωμένη, με τάφρους ψυχρότητας για ασπίδα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Δεν κατάφερα να κρατήσω το προσωπείο. Το ήθελα. Μα δεν μπορούσα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Σου τα είπα όλα με μια ανάσα. Προδόθηκα. Την είχα ανάγκη τελικά αυτήν την αγκαλιά. Κι εσύ μου την έδωσες απλόχερα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Είδες πίσω από τη μάσκα. Κατάλαβες πως ήμουν στα χαμένα. Κι ύστερα με "μάλωσες" για το πιάτο που πρόδιδε το κενό μου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Όσο γεμάτο είναι το πιάτο, τόσο άδεια είμαι εγώ. Από τροφή και από συναισθήματα. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "yu gothic ui light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">[...]</span></div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-22568043874218284972020-03-12T03:58:00.000-07:002020-03-12T03:58:53.084-07:00 12 συλλαβές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "yu gothic light" , sans-serif; font-size: 13.5pt;">Σε ξέρω τόσο καλά </span></div>
<div style="text-align: center;">
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">̶ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι
όμως <o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">έχω ήδη ξεχάσει τα μάτια σου.<o:p></o:p></span></div>
</div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-60345755457333802972020-03-12T02:18:00.001-07:002020-03-12T02:37:25.202-07:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΡΑΥΓΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">[ Page 1 ]<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">6
του Σεπτέμβρη 2019.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Ώρα
10 και 31 πρώτα λεπτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Χτυπάει
το τηλέφωνο. Φέρει τα νέα που ήξερα, που περίμενα, που έτρεμα. Ώρα να φύγω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Σηκώνομαι,
μα η θολούρα μου με οδηγεί στο νεροχύτη. Αντί να ψάχνω εισιτήρια, πλένω πιάτα.
Σκέψη αδιανόητη να φύγω τρεις μέρες και να αφήσω τα πιάτα λερωμένα. Θυμάμαι τα
εσώρουχα που από χθες είχα βάλει να μουλιάζουν. Θα φύγω και θα τους αφήσω
πλυμένα βρακιά στην απλώστρα. Κάτι να με θυμούνται τις 3 ημέρες που θα λείψω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Κοιτάω
τη βαλίτσα μου. Έτοιμη αποβραδίς. Σαν να το ήξερα. Σαν να περίμενα αυτή την
πρωινή κλήση. Ο χθεσινός πυρετός έπεσε σήμερα το πρωί, τόσο ξαφνικά όσο
ανέβηκε. Σαν να ένιωθα ότι κάτι ερχόταν, αλλά το σώμα μου δε μπορούσε να
αναγνωρίσει τον εχθρό, πολεμώντας τον με το μόνο τρόπο που ήξερε: τον πυρετό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Η
ώρα έχει πάει 12. Τα εισιτήρια κλείστηκαν, η λάντζα πλύθηκε, τα βρακιά
απλώθηκαν. Έχω κάνει μπάνιο. Για κάποιο λόγο αδιανόητο το μυαλό μου απασχολεί
μια κρέμα σώματος. Γιατί μου είναι απαραίτητο να πάρω ΑΥΤΗΝ την κρέμα σώματος
μαζί μου;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Ξανά...
Μια σκέψη αψυχολόγητη. Από ένα απροσδιόριστο τόπο του μυαλού μου. Πρέπει να
βάλω lotion προσώπου. Και κρέμα ημέρας. Και primer spray. Εγώ που άλλες μέρες
βαριέμαι να σηκώσω το καπάκι της ενυδατικής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Πιάνω
τα μαλλιά μου ψηλά. Τα αφήνω κάτω. Κότσος ξανά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Τι
μου συμβαίνει;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Το
δωμάτιο · η φυλακή μου. Πρέπει να φύγω. Πνίγομαι...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: black; font-family: "yu gothic ui light" , "sans-serif"; font-size: 13.5pt;">[...]</span></div>
</div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-28144957688017609762020-02-05T02:44:00.000-08:002020-04-06T03:53:06.853-07:00Ραψωδία ΙΙΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Στα τελευταία σου βήματα, το μυαλό μου φωτίστηκε.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Rewind.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ώρα μηδέν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Επιστροφή στην αρχή. Τη στιγμή που άρχισαν όλα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μία φορά κι έναν καιρό, γράφτηκαν όλα τα παραμύθια... Οι ζωές των ηρώων σημαδεύονται από ένα απροσδόκητο γεγονός, και μια αλληλουχία συμπτώσεων τους φέρνει αντίκρυ στο τρανό πεπρωμένο τους. Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του ένα μύθο. Ένα μύθο ολέθριο και τραγικό, όπως καθετί εξαίρετο. Η αθανασία κοστίζει ακριβά. Και στο βωμό της ρίχνονται εθελοντές, θύματα της εποποιίας του έρωτα. Ο πρωταγωνιστής έχει να διαβεί ένα συμβολικό μονοπάτι, να περάσει τις δοκιμασίες της μοίρας, για να βρεθεί στον προορισμό του. Ο Ηρακλής πρέπει να επιτύχει στους δώδεκα άθλους, ώστε να του χαριστεί η αθανασία. Το ίδιο του το δώρο είναι και η τιμωρία του. Και η κατάρα του είναι να επιθυμεί την πηγή της δυστυχίας του σφόδρα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Θα ήταν ψέμα εάν σου έλεγα ότι θυμάμαι τη μέρα που σε γνώρισα. Εάν σου έλεγα ότι θυμάμαι αν ήταν πρωί, μεσημέρι, ή απόγευμα. Οι στιγμές μοιάζουν αφόρητα ίδιες και απαράλλαχτες, όταν δεν γνωρίζεις πως πρόκειται να αλλάξει η ζωή σου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Σκοτώνουμε δευτερόλεπτα, αναμένοντας να ζήσουμε.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δεν ήταν η πρώτη φορά που περνούσες από τη ζωή μου. Αόρατος και αθόρυβος, ένας τυχαίος διαβάτης σε πολύβουο κόμβο. Διέσχισες τις διαβάσεις μου, καθώς εγώ κοιτούσα αλλού. Δεν είχα λόγο να κοιτάξω εσένα. Δεν με ενδιέφεραν οι τυχαίοι διαβάτες. Ήμουν ένας ερημίτης που προσπαθούσε να διαφυλάξει τη μοναξιά του. Ένα τέρας που κρυβόταν σε κοινή θέα. Γιατί ο κόσμος δεν αντέχει την ασχήμια. Γιατί οι άνθρωποι αρέσκονται να σκοτώνουν τέρατα. Μέσα στην ησυχία, ένιωθα ασφάλεια. Θα 'πρεπε να 'χω μάθει... Οι πιο αθόρυβες στιγμές έχουν τον πιο ηχηρό αντίκτυπο στις ζωές μας. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει σε αρνήθηκα τρεις φορές.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μελέτες εντοπίζουν μία σειρά από κοινές λειτουργίες στα λαϊκά παραμύθια. Αρχέτυπα παγιωμένα τόσο στη μνήμη, όσο και στα ένστικτά μας. Η ίδια κόκκινη κλωστή που υφαίνει τις ιστορίες μας, είναι και η ανέμη από την οποία ξετυλίγεται. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Το παραμύθι πάντοτε ξεκινά με μία απουσία. Η απουσία γεμίζει το δωμάτιο όσο χίλιες παρουσίες... </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Στη συνέχεια, μια απαγόρευση - και η παραβίαση αυτής.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Οι άνθρωποι οικοδομούν τις ζωές τους πάνω σε χίλια "μη". Στα σαθρά θεμέλια των "όχι" που ήθελαν να γίνουν "ναι". Εξαπατούν εαυτόν, ώστε να ξεχάσουν το μήλο. Εκείνον τον καρπό που τόσο λαχταρούν και τόσο φοβούνται. Φοβούνται ότι θα τον χάσουν, εάν τον αποκτήσουν. Φοβούνται ότι δε θα είναι πια οι ίδιοι όπως πρώτα. Και ότι δε θα γίνουν ποτέ ξανά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπινου γένους είναι η ευτυχία. Και πόσο εύκολα γλιστράει μέσα απ' τα χέρια σου...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες. Ή μήπως ήταν δευτερόλεπτα; Στην κόλαση ο χρόνος κυλά διαφορετικά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Στη δική μου πατρίδα δεν είχαν αλλάξει πολλά. Ήμουν ένας δαίμονας που τα είχε βρει με το σκοτάδι του. Ή έστω προσπαθούσε. Ο κυβερνήτης της δημοκρατίας του σκότους. Εθισμένη στη λήθη, στο κενό, στις σιωπές. Προκαλούσα την μήνιν των θεών, χτίζοντας το ιερό μνημείο της μοναξιάς μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ήσουν ένας περαστικός. Ένα πρόσωπο χωρίς όνομα. Ένα όνομα δίχως πρόσωπο. Ένας άγνωστος χ. Μια εξίσωση που δεν επεδίωξα να λύσω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ξάφνου, όλα άλλαξαν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Θέλησες να ξεχωρίσεις από το πλήθος. Και τούτη τη φορά αποφάσισες να μου χτυπήσεις την πόρτα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Το δικό μου προπατορικό αμάρτημα ήταν ότι σου άνοιξα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Εισέβαλες στο άβατο της ζωής μου με το έτσι θέλω. Η χώρα μου δεν μου άνηκε πια.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δεν ξέρω αν είχε ήλιο ή συννεφιά. Αν έκανε ζέστη ή δροσιά. Τι ώρα ήταν και πόσα πρώτα λεπτά. Τι σημασία έχουν οι μέρες, όταν υπάρχουν οι εποχές; Ή αν τα καλοκαίρια θα φέρουν βροχές; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μια φορά κι ένα καλοκαίρι... Όπως το είχα προβλέψει. Ίσως ακριβώς επειδή το είχα προβλέψει.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Η ζωή αντιγράφει την τέχνη, και τραγική ειρωνεία διέπει το νόμο του σύμπαντος.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Κάθε παραμύθι έχει έναν πρίγκιπα κι ένα δράκο. Μα στην πραγματικότητα πρόκειται για μία και μοναδική οντότητα. Ο απρόσωπος θεός. Απρόσωπος, για να κρύβει τα χίλια του πρόσωπα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ο μύθος λέει ότι ο Θεός απαγόρευσε στους πρωτόπλαστους να γευτούν το μήλο της γνώσης, ωστόσο η ιστορία δίδαξε ότι ο απαγορευμένος καρπός που εξουσίαζε την ανθρώπινη φυλή ήτανε πάντα ο έρωτας. Και το αντίτιμο ήταν η συνειδητοποίηση της γύμνιας του μπροστά στον υπέρτατο κατακτητή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δε σε ρώτησα ποτέ ποιος δρόμος σε έφερε στο κατώφλι μου. Τι ζητούσες και τι μπορούσα να δώσω. Γιατί δε μπορούσα να δώσω τίποτα. Γιατί δεν είχα να δώσω τίποτα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ήθελα πολλά. Δεν είχα το δικαίωμα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μπορεί να μη μου έδωσες αυτό που ήθελα, όμως μου έδωσες αυτό που χρειαζόμουν. Χώρο να αναπνεύσω. Στην ασφάλεια των χεριών σου κρύφτηκα από τους εφιάλτες και το άγγιγμα σου έγινε το οχυρό της ακρωτηριασμένης μου ψυχής. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Με τον καιρό ανακάλυψα το δικό σου φορτίο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Η θλίψη αναγνωρίζει τη θλίψη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δεν τόλμησες ποτέ να το ομολογήσεις.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ήμασταν τόσο ίδιοι και συνάμα τόσο διαφορετικοί...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Κλάσματα ανθρώπων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δύο μισά, μετά βίας συνθέτοντας ένα ολόκληρο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Βρήκα τη δύναμη να σε διώξω. Για το καλό σου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δεν ανήκεις στο βασίλειο των σκιών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Σου το ψιθύρισα αθόρυβα, εκείνο το βράδυ που με κρατούσες αγκαλιά. Και ο χτύπος της καρδιάς σου μετέφερε τον ψίθυρο σε κάθε φλέβα, κάθε αγγείο, κάθε κύτταρο του σώματος σου. Το μήνυμα εστάλη. Ήταν καιρός να φύγεις.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Πριν πούμε αντίο σου ζήτησα μια τελευταία χάρη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μου το χρωστούσες.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">"Να προσέχεις" μου ψιθύρισες,</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και χάθηκες...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Τρία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Λένε ότι το κακό έρχεται σε τριάδες.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Καθώς, ωστόσο, συνθέτω την τρίτη ραψωδία, αναρωτιέμαι - ήσουν το κακό ή το καλό μου;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Τώρα λείπεις. Ή λείπω. Άραγε να σου λείπω;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Έφυγες όπως ήρθες - σαν τον κλέφτη</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">αφήνοντας μου φυλακτό</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><a href="https://lisaissmiling.blogspot.com/2015/02/blog-post.html">το τελευταίο παραμύθι</a>.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">***</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ετούτο το ξημέρωμα βρίσκω τον εαυτό μου να επιδίδεται στην πιο ένοχη των απολαύσεων μου. Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, ερωτοτροπώ με τις λέξεις. Φλερτάρω με σχήματα λόγου και σημεία στίξεως. Στο αργεντίνικο ταγκό μας παρασύρω αλήθειες και ψέμα, παντρεύοντας την Ιδέα με τη ζωή. Γίνεται η φαντασία πραγματικότητα, ακριβώς επειδή τη φαντάστηκα. Και καθώς βυθίζομαι στη δίνη της μυθοπλασίας, αναρωτιέμαι σιωπηλά... Ήταν μονάχα ένα παραμύθι;</span></div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-82557532417276220182020-01-14T02:51:00.002-08:002020-01-14T02:51:48.395-08:00Περσείδες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πέρασες από τη ζωή μου<br />
σαν κομήτης<br />
κι εγώ σε καλωσόρισα σαν καλοκαίρι<br />
στο χειμώνα μου.<br />
Το αυγουστιάτικο φεγγάρι σου<br />
ολόγιομο<br />
φώτισε τους ορίζοντές μου<br />
και μέσα στο σκοτάδι είδα ξανά<br />
την ξαστεριά.<br />
<br />
Βροχή αστεριών τα φιλιά σου<br />
κεντούν στο μαύρο μου<br />
ψηφιδωτό στην άδεια μου ζωή<br />
και γίνεται ταυτότητά μου<br />
η δερματοστιξία του έρωτα.<br />
<br />
Τα στιβαρά σου χέρια<br />
κύματα στη θαλασσοδαρμένη μου ακτή.<br />
Διηγούνται ιστορίες για φευγαλέες απολαύσεις<br />
και για τα δευτερόλεπτα<br />
που ξεγλιστρούν ·<br />
Άμμος χρυσή<br />
που τη σαρώνει ο άνεμος,<br />
ακρογιαλιές νέες να δημιουργήσει.<br />
<br />
Χάδι επιδέξιου βιολονίστα<br />
συνθέτει στο κορμί<br />
που αναρριγεί και πάλλεται<br />
νότες ηδονικές και ασυγκράτητες.<br />
Το καρδιοχτύπι <span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-</span><br />
Μια συμφωνία σε Φα Μείζονα.<br />
μελοποιεί<br />
τη σονάτα της μοναξιάς μου.<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">14/10/2019 Ώρα 00:17</span><br />
<br /></div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-56036013711239221622019-11-14T16:21:00.001-08:002019-11-14T16:28:46.577-08:00Διαθήκη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στο τέλος της ζωής μου<br />
μέλλει να φτάσω<br />
όπως ήρθα<br />
γυμνή<br />
από ρούχα και υλικές ευτυχίες.<br />
<br />
Υπόλογη στον αδέκαστο εφοριακό<br />
της μοίρας<br />
αμείλικτος<br />
κοστολογεί τη ζωή μου.<br />
<br />
Τα χαρτιά μου θα κληθώ<br />
να παραδώσω.<br />
Κλείσιμο επιχείρησης-<br />
αναπόφευκτη συνταξιοδότηση.<br />
<br />
Τίτλους ιδιοκτησίας<br />
και τεκμήρια.<br />
Υπεύθυνες δηλώσεις ανευθυνότητας.<br />
Τα έργα μου, τα μη πραχθέντα<br />
και μια καρδιά πάντοτε<br />
αυθαίρετη.<br />
<br />
Κληροδοτήματα αναμνήσεων<br />
και ένα καταπίστευμα αγάπης<br />
επιτόκισμα<br />
που μου εναπέθεσαν<br />
έρωτες ημιυπαίθριοι<br />
πριν γκρεμιστούν συθέμελα.<br />
<br />
Τι μου ανήκει;<br />
Τι μου χαρίστηκε;<br />
Άραγε η ζωή μου άνηκε ποτέ;<br />
<br />
Ψευδαίσθηση ιδιοκτησίας<br />
σε μια διαθήκη αδειανή.<br />
<br />
04/11/2019</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-14154962977206514012019-11-11T14:06:00.000-08:002019-11-11T14:06:25.293-08:00Προσοχή στο κενό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Περισυλλέγοντας το χάος,<br />
στο μονοπάτι της περίσκεψης<br />
ευρέθησαν νομάδες.<br />
<br />
Σταυροδρόμι συγκινήσεων.<br />
Το τέλος σε δυο ρόδες.<br />
Αδιέξοδο·<br />
<br />
Οιηματίες ονειροπόλοι<br />
γυρεύουν ασταμάτητα<br />
<b>το νοητό ανόητο</b>.<br />
<br />
Στης ματωμένης αυλόπορτας<br />
το κατώφλι<br />
Με έφεραν τρικυμισμένα βήματα<br />
ξανά<br />
και ένας νους κουρέλι.<br />
<br />
Στις αλλοπρόσαλλες λέξεις μου παραπατά<br />
η μουδιασμένη μου συνείδηση.<br />
Στροφές ακολουθεί ατέρμονες.<br />
<br />
Και κάμπτεται<br />
κι ελίσσεται<br />
και πάντα η ίδια μένει.<br />
<br />
25.04.2019</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-73136988070634495692019-11-11T13:51:00.001-08:002019-11-11T13:53:06.701-08:00Το ασταθές παραπέτασμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η μνήμη·<br />
κίονας του μυαλού<br />
από μάρμαρο και ατσάλι.<br />
Φενάκης υποστήριγμα.<br />
<br />
Σπασμένα κιγκλιδώματα.<br />
Βροχή από γυαλιά και<br />
θρύψαλα·<br />
κι ένας τρελός παραπατάει<br />
μεθυσμένος<br />
από οδύνη κι έρωτα.<br />
<br />
Στη δίνη της σκέψης.<br />
Στων αναμνήσεων τον τυφώνα.<br />
Αλήθειες ψεύτικες<br />
και όνειρα άδεια.<br />
<br />
Μικρός, παραδομένος - και μόνος.<br />
Μόνος στο φιλί.<br />
Μόνος στην καρδιά.<br />
Πριγκιπάτο μοναξιάς<br />
- ουδείς άνθρωπος νήσος.<br />
<br />
Μια ελατή απάτη<br />
- παραπέτασμα ασταθές-<br />
καλύπτει<br />
μια πραγματικότητα<br />
που δε θα υπάρξει ποτέ...<br />
<br />
25.04.2019</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-18645490966228967052018-11-26T13:32:00.001-08:002019-11-11T13:52:02.033-08:00Συμπληγάδες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Λευκά τα κρίνα<br />
και τα γιασεμιά,<br />
σαν όνειρα της νιότης μου·<br />
χαμένα.<br />
<br />
Στης θλίψης τα στενά<br />
αιώνιος συνεργός<br />
κι εχθρός θανάσιμος<br />
ο εαυτός μου.<br />
<br />
Σχέδια και πλάνα αδειανά<br />
και γίγνεσθαι ματαιωμένα.<br />
Σε μυστικά σοκάκια σιωπηλά<br />
μ' ελπίδες ψεύτικες δεσμεύτηκα.<br />
<br />
Λόγος οργής, λόγος σιωπής<br />
λέξεις κενές, προτάσεις άδειες.<br />
Και συμπληγάδες προσδοκίας<br />
που συνθλίβουν<br />
πάντα·<br />
εμένα.<br />
<br />
30.06.2018</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-55964209870975230362018-04-30T04:46:00.000-07:002018-04-30T04:46:10.288-07:00Στίχων οφειλές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σαν γλύπτη αρχαίου καλλιτέχνημα<br />
Διαγράφεται η πλάτη σου<br />
Καθώς ξαπλώνεις δίπλα μου γυμνός<br />
Η σκέψη σου ανέφελη<br />
Και τα πολύχρωμα σου όνειρα<br />
Ζωγραφίζουν στο πρόσωπό σου<br />
Χαμόγελο μικρού παιδιού<br />
Το αγόρι που έκανε σκανταλιά<br />
Ξυπνάει<br />
Όταν εσύ βυθίζεσαι<br />
Σε ύπνο γαλήνιο<br />
-Πόσο όμορφος γίνεται όταν παύεις να αντιστέκεσαι στον εαυτό σου!-<br />
Για να φωτίσει η παρουσία σου τα σκοτάδια μου<br />
Και η σιγανή ανάσα σου να γίνει σονέτο της νυκτός<br />
Σε ξενύχτι επουράνιο<br />
Λύτρωση να χαρίσει<br />
Στην ψυχή<br />
Του καταραμένου ποιητή.<br />
<br />
<br /></div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-14418434076045819272016-02-06T23:01:00.000-08:002016-02-06T23:01:02.206-08:00Για τους αφανείς αυτόχειρες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κι είναι οι ώρες που περνούν<br />
Κι είναι οι στιγμές που όλο ζητάνε<br />
Να επιζήσω προσπάθησα, λυπάμαι.<br />
<br />
Σε σταυροδρόμια κολασμένα βρέθηκα ξανά<br />
Λύτρωση αθάνατη να βρω· αλλά<br />
Σκότος και άβυσσος εμένα καρτερούν.<br />
<br />
Πουλιά που ελεύθερα πετούν<br />
Όρκους και όνειρα χαμένα· νοσταλγούν<br />
Θείο δώρο της λήθης.<br />
<br />
Να ζήσω άλλο μη μου λες<br />
Κι όλα όσα έγιναν εχθές<br />
Χρέος του παρελθόντος που πληρώνω.<br />
<br />
Φόρος ζωής<br />
Λόγω τιμής<br />
Αυλαία ματωμένη πέφτει τώρα.<br />
<br />
<br />
Χειροκρότημα. </div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-52127217111854721012015-11-19T16:00:00.000-08:002015-11-19T15:31:09.309-08:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<a href="http://lisaandothers.blogspot.gr/2015/11/blog-post_16.html"><span style="font-size: large;"><b><i>Ξημερώνει</i></b></span></a></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όχι ρε φίλε, πάλι Δευτέρα, έχει καταντήσει αηδία... Φεύγουνε οι μέρες, πετούν και χάνονται κι εσύ κολλημένος, θαρρείς, στην ίδια θέση, ακινητοποιημένος από ένα ξόρκι -ή κατάρα;- να παρατηρείς τη ζωή να τρέχει. Να κυλάει σαν χείμαρρος· πηγαίος, ασταμάτητος, σαρωτικός. Για όλους εκτός από σένα. Εσύ. Υπόδουλος της φενάκης του γυαλιού. Ανίκανος να κάνεις βήμα μπρος ή πίσω. Αειθαλής ηδονοβλεψίας παγιδευμένος σ' έναν αντικατοπτρισμό ζωής, να παρακολουθείς το "εκεί" γιατί το "εδώ" δεν έχει πια κανένα ενδιαφέρον. Σαν τη γριά στο παράθυρο ένα πράγμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει και τη γοητεία του το γυαλί. Οι άνθρωποι μοιάζουν ποιητικά απόμακροι και όμορφοι, σαν τους κοιτάς κρυμμένος πίσω από τη διάφανη ασπίδα σου. Χαμένοι στις σκέψεις τους, δε σε βλέπουν. Κι ούτε θες. Σου αρέσει απλώς να τους παρατηρείς· να σκαρφίζεσαι ιστορίες για εξαθλιωμένες πριγκίπισσες, δράκους που έχουν στερέψει από φωτιά και ιππότες σε μεταλλικά άλογα. Πριγκίπισσες γυμνές, μακριά από το σπίτι τους και την ασφάλεια του μητρικού χαδιού, με την πλάτη γεμάτη αμυχές και μια τραγωδία ζωγραφισμένη στο βλέμμα τους. Ιππότες που ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα με καυσαέρια, κυνηγώντας πάντα το βασιλιά κτηνώδη έρωτα. Σκυφτοί διαβάτες που περπατούν γρήγορα μπροστά από το τζάμι σου, καθώς εσύ αναρωτιέσαι μήπως πέρασε από μπροστά σου κάποιος ποιητής. Στα μάτια σου λιλιπούτεια μυρμήγκια-εργάτες, στο έλεος της βασιλομήτωρος πατρίδας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι εσύ γίνεσαι ο σκωπτικός παντογνώστης, μεγαλοδύναμος και υπέρτατος, στον τσιμεντένιο θρόνο του ορόφου σου. Να κοιτάς τις μίζερες ζωές αφ' υψηλού και να νομίζεις φευγαλέα ότι εσύ τις διαφεντεύεις. Να σκίζεις προσωρινά το χιτώνιο της θνητότητας σου. Ο παντοκράτωρ Θεός του πεζοδρομίου, των αποτσίγαρων και της βρωμιάς. Μίζερος και θλιβερός όπως οι υπήκοοι σου, τα ανθρωπάκια που δημιούργησες κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν σου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει και η εξαθλίωση την ομορφιά της. Είναι η ποίηση που της προσδίδει την αίγλη του αθάνατου και της αϊδίου δόξας. Ξακουστή εις τους αιώνες σαν μοιρολόι θλιβερό και ατέρμονο. Κι ύστερα κι εκείνο, το σύμπλεγμα ανωτερότητας του αγέρωχου βασιλέως, που εξανδραποδίζει ανώνυμους παρείσακτους και υφαρπάζει τη ζωή τους ως λάφυρο. Να τη μεταχειριστεί με αλαζονεία και να την καταποντίσει στα Τάρταρα για τη δική του αναψυχή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι η φαντασία βάρβαρος λεηλατητής, που συντροφεύει το συγγραφέα τούτες τις μοναχικές ώρες του ξημερώματος. Σαν σειρήνα γητεύει και εκμαυλίζει, θυσιάζοντας διερχόμενες ζωές για λίγες λέξεις. Λέξεις... Εθισμός, ζωή και θάνατος σε τούτα τα συνυφασμένα σύμβολα που ο άνθρωπος ονόμασε αλφάβητο, βαφτίζοντας σε μαργαριταρένια κολυμβήθρα το άλφα ως αρχή και γέννηση και το ωμέγα τέλος και αδάμαστος θάνατος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Είναι η σημερινή καλημέρα παράδοξη, σαν τη θολούρα του μυαλού μου. Ο συγγραφέας μέσα μου θεόπεμπτος μεσσίας, οιηματίας πάντα ο ανανήψας εξαρτημένος, αποπροσανατολισμένος ξανά σε μια φάτα μοργκάνα που κυκλώνει την ύπαρξη του, υποσχόμενη τη θεία σωτηρία από τα δεινά της αλγεινής πραγματικότητας. Η συγγραφή γίνεται μέσο διαφυγής, οι λέξεις στα πόδια μου φτερά· επουράνιο δώρο να εναποθέτεις νεφέλες στο χαρτί.</span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με τούτες τις δαιδαλώδεις σκέψεις σας καλημερίζω, καθώς το νου μου κυκλώνει η σκέψη της ζωής και του θανατου· μακάβριο, ίσως, συνακόλουθο της επικαιρότητας. Αποδημία εις το σκότος. Οικεία χώρα του μυαλού μου. Οι δαίμονες ξύπνησαν. Οι αδιαφιλονίκητοι κατακτητές επιβάλλουν το ζοφερό τους πραξικόπημα. Κενό. Μια ψυχή προς πώληση ή ενοικίαση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω πώς κατέληξα εδώ... Εγώ για μια συννεφιασμένη Δευτέρα θέλησα να γράψω.</div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-57875938409819907842015-11-19T15:30:00.000-08:002015-11-19T15:30:46.710-08:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><a href="http://lisaandothers.blogspot.gr/2015/11/blog-post_19.html"><b><i>A selfish giver</i></b></a></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Έπρεπε να επιβιώσω. Και για να το καταφέρω αυτό έπρεπε να σκληρύνω. Να γίνει το περίβλημα μου συμπαγές και αδιάτρητο. Ήταν καιρός ν' αρχίσω πια να σκέφτομαι κι εμένα. Από αυτό εξαρτιόταν ολόκληρη η ύπαρξη μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Έτσι έγινα ο δοτικός εγωιστής.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ένα πλάσμα αξιοπερίεργο και σπάνιο. Ένα τρομαγμένο αγρίμι, που κρύβεται όταν οι προβολείς πέσουν επάνω του. Ήμουν πάντοτε εγώ, μα τώρα αγαπούσα τον εαυτό μου. Ή έστω προσπαθούσα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Έπρεπε. Θα ήμουν νεκρή αλλιώς.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Έκρυψα τις ευαισθησίες μου πίσω από μια ατσάλινη ασπίδα και φόρεσα το προσωπείο της ευτυχίας. Ύψωσα τείχη γύρω μου, να κρατούν τον κόσμο μακριά μου. Ή εμένα μακριά τους; Δεν έπρεπε να τους αφήσω να δουν τους δαίμονες μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Καιρός ήταν να φροντίσω και λίγο τον εαυτό μου. Δεν τους επέτρεπα πια να με πληγώσουν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Όσο κι αν προσπάθησα, ήταν αδύνατον να αφήσω πίσω όλες τις συνήθειες μου. Πώς μπορεί κάποιος να πάψει να νοιάζεται τους ανθρώπους; Έγινα μια ιδιόμορφη οντότητα, ένας χθόνιος θεός με χίλια πρόσωπα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Έγινα ο δοτικός εγωιστής.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Περιέθαλπα όλα τα σπουργίτια με σπασμένες φτερούγες που έβρισκα στο δρόμο μου. Μα προτεραιότητα ήμουν πάντοτε εγώ και η επιβίωση μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Έπρεπε να συνεχίσω να μάχομαι. Να συνεχίσω να αναπνέω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μίσησα τους ανθρώπους, μα δεν κατάφερα να σταματήσω να τους αγαπώ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Στο βασίλειο των Σκιών, που πλέον διαφεντεύω, θα βρεις κάθε λογής τραυματισμένο πλάσμα. Ακρωτηριασμένες ψυχές, έκπτωτους αγγέλους, αποκαΐδια ύπαρξης..</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Όλοι προσπαθούμε να σκοτώσουμε τον άνθρωπο, για να ζήσει ο ίσκιος μας. Η ανθρωπιά είναι δηλητήριο, αλλά εμείς είμαστε αμετάκλητα εθισμένοι σε αυτή. Τρεφόμαστε από τον ίδιο μας τον πόνο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μάθαμε να ζούμε στο σκοτάδι και τώρα πονάνε τα μάτια μας στο φως.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Αν κάποτε ο δρόμος σου σε βγάλει κατά εδώ, να ξέρεις θα σε διώξω. Δε θέλω να σε μολύνω με τη δυστυχία μου. Δε θέλω να προσθέσεις συντρίμμια και μπάζα στο φορτίο μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Είμαι εγωιστής κατά αυτόν τρόπο, να προφυλάσσω εμένα κρατώντας κι εσένα ασφαλή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Αν προσπαθήσεις να με πληγώσεις, θα βρεις μπροστά σου ένα τέρας. Θα αντικρίσεις τη ζοφερή ψυχή του δαίμονα. Έναν εγωιστή ψυχρό, σκληρό και άκαμπτο. Ήταν λάθος σου να ανοίξεις την πόρτα του βασιλείου των Σκιών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Σαν, όμως, σε ξεβράσουν τα κύματα μισοπνιγμένο εμπρός μου, να είσαι σίγουρος ότι θα θέσω την καραβοτσακισμένη σου καρδιά υπό την προστασία μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δεν έμαθα ποτέ πώς να γίνω εγωιστής. Ήξερα μόνο να κόβω κομμάτια από τη σάρκα μου και να τα χαρίζω απλόχερα. Ώσπου έμεινα μισή. Σκόρπισα τα κομμάτια μου σε παραλήπτες αχάριστους που δεν μου έδωσαν τίποτε σε αντάλλαγμα. Αντίθετα, βρήκαν την ακρωτηριασμένη μου ύπαρξη αποκρουστική και την εγκατέλειψαν να αργοπεθαίνει στις σκιές.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Οι ίδιοι μου οι δαίμονες με έσωσαν. Ήμασταν όλοι τέρατα στο βασίλειο των Σκιών. Κι ήμασταν όλοι φίλοι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Κι εκείνοι μου έμαθαν να αναπνέω πάλι. Μόνο που δεν εισέπνευσα οξυγόνο ξανά. Ζούσα πλέον με σκοτάδι και νύχτα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μα έστω κι έτσι ανέπνευσα. Αποφάσισα να ζήσω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Τότε έγινα ο δοτικός εγωιστής.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Ήταν ζήτημα επιβίωσης.</span></div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-52710262185298313332015-10-10T09:09:00.000-07:002015-10-10T09:09:23.013-07:00Κύκνειο άσμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Προτού το νήμα κόψω<br />
Το στερνό<br />
Κι αντίο ζωγραφίσει<br />
Στα νέφη<br />
Η πνοή μου.<br />
Παγωμένη και<br />
ιπτάμενη<br />
Το δημιουργό της να βρει γυρεύει<br />
Σε θρόνους και θρήνους<br />
Στο τέλος της ζωής μου<br />
Σαν θα φτάσω<br />
Αναπόδραστα<br />
Ηττημένη<br />
Απ'τη τη θνητή μου σάρκα<br />
Και τον βασιλιά θάνατο.<br />
Πριν εξαϋλωθώ<br />
-Χους εις χουν-<br />
Και σκορπιστω στον άνεμο.</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-79733184004826478822015-10-06T05:51:00.000-07:002015-10-06T05:51:32.461-07:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<b style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><i>Σκέψεις εν ώρα σιωπής</i></b></div>
<br />
Πέντε αισθήσεις<br />
ατελείς<br />
και περιορισμένες.<br />
<br />
Σου δίνουν το μέσο<br />
να γνωρίσεις όλο τον κόσμο<br />
και ταυτόχρονα<br />
σε δένουν<br />
με νοερά σχοινιά<br />
στο φθαρτό σου σώμα.<br />
<br />
Απελπιστικά θνητό<br />
και μονοδιάστατο.<br />
Γέφυρα και τείχος την ίδια στιγμή.<br />
<br />
Ανυπότακτη φαντασία·<br />
τέμνεται<br />
και ταξιδεύει.<br />
Ρευστή κοιλάδα συγκινήσεων.<br />
<br />
Και ο νους, η λογική,<br />
ο ψυχρός τοκογλύφος<br />
που επιτοκίζει επιθυμίες<br />
και συναισθήματα<br />
μεταμορφώνεται σε<br />
άκαμπτη τροχοπέδη<br />
που ξαφνικά<br />
χάνει τη δύναμή της.<br />
<br />
Το συμπαγές σώμα διαλύεται<br />
κι εκατοντάδες μόρια πετούν<br />
στο άπειρο, στο αιώνιο, το αειθαλές, το ατέλειωτο.<br />
<br />
<span style="text-align: right;"><span style="font-size: x-small;"><i>(25 Αυγούστου 2015)</i></span></span></div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-90950620272669790812015-10-06T05:39:00.002-07:002015-10-06T05:39:55.540-07:00ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΓΡΑΦΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στις νύχτες, στους άδειους ουρανούς,<br />
σε φεγγαρόλουστες ακτές.<br />
Πρώτη φορά και τελευταία.<br />
Σαν από πάντοτε οικεία.<br />
Ψέμα γλυκό<br />
σαν δηλητήριο το πίνω.<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><b><i>Ιουλιέτες κι άλλες για να συναντήσω.</i></b></span><br />
Μικρή καρδιά<br />
άδεια αγκαλιά<br />
ναυαγισμένο πλοίο.<br />
Νύχτα γραφής<br />
νύχτα σιωπής<br />
μοναχικές οι νύχτες.<br />
Πόθοι και μυστικά<br />
ανομολόγητες σκέψεις.<br />
Άστρα δίχως όνομα<br />
ήλιοι δίχως φως<br />
στόμα χωρίς φωνή<br />
σώμα δίχως πνοή.<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><b><i>Σκοτάδι</i></b></span>.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><i>(25 Αυγούστου 2015)</i></span></div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-51828621422074857092015-10-06T05:33:00.000-07:002015-10-06T05:33:22.090-07:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
25 Αυγούστου 2015</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><i><span style="font-family: Mistral; font-size: 36pt; line-height: 115%;">Έρεβος</span></i></b><span style="font-family: Mistral;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάτι με εμποδίζει να συνθέσω ένα κολλάζ χαρούμενων λέξεων. Δεν μου ταιριάζει το happy end.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα γραπτά μου είναι σκοτεινά και επώδυνα. Η ευτυχία δεν τους πρέπει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μα εγώ δεν ήμουν πάντοτε καταραμένος ποιητής.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τι άλλαξε;</div>
<div style="text-align: justify;">
Νιώθω δυστυχισμένη; Όχι ιδιαίτερα. Όχι περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο. Νιώθω ευτυχισμένη; Ναι, κάποιες στιγμές τη ζωή μου χρωματίζει ειλικρινής ευτυχία. Όπως όλοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με συνηθισμένες στιγμές, συνηθισμένες λέξεις και πράξεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Mistral; font-size: 26pt; line-height: 115%;">Συνήθεια...
Οκτώ γράμματα, τέσσερις συλλαβές, τονισμένη στην προπαραλήγουσα. Σύνθετη λέξη.
Ένα "συν" που υπερτονίζει και πολλαπλασιάζει το έθος. Ένας υπέρ
του δέοντος εθισμός σε μια πραγματικότητα άδεια. Κενό.</span><span style="font-family: Mistral; font-size: 24.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Προ δύο και κάτι χιλιετιών, ο Αριστοτέλης <a href="https://el.wikisource.org/wiki/%CE%97%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1/2#p1107a">έγραψε</a> ότι αρετή είναι το μέσον ανάμεσα σε δύο υπερβολές. Τότε γιατί το ενδιάμεσο μεταξύ ευτυχίας και δυστυχίας φαντάζει τόσο άσκοπο και θλιβερό; Γιατί φαντάζει υπερβολή και όχι μέση;</div>
<div style="text-align: justify;">
Η συνήθεια με κάνει να αισθάνομαι ανούσια κι ελαττωματική. Ένας ατελής άνθρωπος, με αδυναμίες που τον κρατούν σιδηροδέσμιο σε μια ζωή που δεν διάλεξε. Είναι, άραγε, η συνήθεια δυστυχία; Είναι σκλαβιά; Είναι κελί και ατσάλινες χειροπέδες;</div>
<div style="text-align: justify;">
Ή μήπως εγώ την αντιλαμβάνομαι έτσι, παρασυρμένη από κάποιο ελάττωμα στην κατασκευή μου;</div>
<div style="text-align: justify;">
Τι με ωθεί να νιώσω οδυνηρά περιορισμένη, <b><i>αιχμάλωτη του μυαλού μου</i></b>;</div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-47516127669601120992015-07-30T03:55:00.001-07:002015-07-30T04:00:12.781-07:00(Απόσπασμα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">« Να 'μαστε πάλι εδώ. Στο ίδιο μπαλκόνι, μόνοι οι δυο μας, μετά από τόσα χρόνια. Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά... Είμαστε εμείς, αλλά δεν είμαστε πια οι οι ίδιοι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Όπως αυτό το τσιγάρο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Είναι εκείνο το τσιγάρο που άναψα πριν από λίγο. Αποτελείται ακόμη από καπνό κι ένα φιλτράκι και τα τυλίγει το ίδιο τσιγαρόχαρτο. Αλλά δεν είναι το ίδιο τσιγάρο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Κάποιος πήρε έναν αναπτήρα και του έβαλε φωτιά. Κάποιος το κάπνισε και το άφησε μισό. Και αυτός ο κάποιος σε λίγο θα το σβήσει και θα το πετάξει μέσα σ' ένα τασάκι γεμάτο γόπες και αποτσίγαρα. Κι όμως, αυτό μισοκαμένο περιμένει στωικά την επικείμενη καταστροφή του.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ήμουν κι εγώ κάποτε ένα τσιγάρο, το δικό σου τσιγάρο. Μ' έφερες στα χείλη σου και σαν αναπτήρας έβαλες φωτιά στη ζωή μου. Κι εγώ σε άφησα να με καπνίσεις και να με πετάξεις. Γιατί πίστεψα ότι μου άξιζε. Γιατί πίστεψα ότι σκοπός μου σε αυτό τον κόσμο ήταν να σου δοθώ για να με καπνίσεις. Νόμιζα ότι τα τσιγάρα ανήκουν δικαιωματικά στους αναπτήρες που τα ανάβουν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Μη με παρεξηγείς. Η φωτιά σου μ' έκανε να νιώσω πιο ζωντανή από ποτέ. Χαίρομαι που με κάπνισες. Μόνο που, να... </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Εσύ κάποια στιγμή βαρέθηκες το συγκεκριμένο τσιγάρο και το παράτησες μέσα στο τασάκι. Το άφησες να σβήσει από μόνο του. Κι εγώ απόμεινα μισοκαμένη να περιμένω εναγωνίως πότε θα με ξαναπιάσεις.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Πάλεψα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με χρησιμοποίησες. Ότι δε με πέταξες αβασάνιστα μόλις τελείωσες μαζί μου. Ότι δεν ήμουν ένα τσιγάρο δανεικό όταν δινόμουν σε άλλους. Πάλεψα να τους πείσω ότι δεν κάπνιζαν ένα μεταχειρισμένο τσιγάρο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Τα κατάφερα. Ελάχιστοι μόνο διέκριναν το καψάλισμενο μου φίλτρο. Σχεδόν πίστεψα ότι ήμουν ολοκαίνουργια, ανέπαφη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Μα έλα που στέκομαι ξανά δίπλα σου και μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Είμαι ακόμη εκείνο το καμένο τσιγάρο. Είμαι μισή και η έλλειψη μου είσαι εσύ. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Περιμένω ακόμη να μου ανάψεις φωτιά και να τελειώσεις αυτό που άρχισες τότε. Από τη μια ποθώ τη λύτρωση κι από την άλλη τρέμω στην ιδέα πως θα με σβήσεις κι εμένα άτσαλα στο τασάκι. Θέλω τα πάντα και τίποτα. Και τα θέλω μαζί σου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Αυτός ο πόλεμος που εκτυλίσσεται στο μυαλό μου με αποσυντονίζει. Με μπερδεύει.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Δεν ξέρω πώς να σε κοιτάξω, τι να σου πω. Νιώθω ότι δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος που με κάπνισε πριν από χρόνια. Ούτε εγώ είμαι η ίδια. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Γιατί, όμως, όλα τα νιώθω τόσο οικεία και απαράλλαχτα; »</span></div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-41301834697174626362015-06-21T10:07:00.000-07:002015-06-21T10:07:33.993-07:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Mistral; font-size: 18pt; line-height: 115%;">Ανέκφραστη Μαριονέτα</span><span style="font-family: Mistral; font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνη τη μέρα μου μίλησε ο καθρέφτης. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κοίταξα το μαύρο ρυάκι που αυλάκωνε το μάγουλό μου. «Πρέπει να βγάλουν επιτέλους μια μάσκαρα 'όχι πια δάκρυα'», σκέφτηκα, και με μια αποφασιστική κίνηση έσβησα από το πρόσωπό μου το θρασύ δάκρυ, το κρυφό συναίσθημα που δεν κατάφερα να συγκρατήσω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φόρεσα τη μάσκα μου ξανά. Έγινα πάλι εκείνη η ανέκφραστη μαριονέτα.</div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-75048456556659388012015-06-21T10:02:00.000-07:002015-06-21T10:13:03.417-07:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που κλείνουν τις κουρτίνες κι εκείνοι που τις αφήνουν ανοιχτές. Η απλή αυτή κίνηση μπορεί να φανερώσει πολλά για το χαρακτήρα κάποιου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί είναι τόσο διαφορετικός αυτός που σπεύδει να κλείσει τις κουρτίνες του; Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα -δεν έχει καμία σχέση με την ατιμία, την ανηθικότητα ή το ψέμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η διαφορά έγκειται στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον έξω κόσμο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι άνθρωποι δεν κλείνουν τις κουρτίνες για να κρύψουν κάτι επαίσχυντο από τη δημόσια θέα. Τις κλείνουν για να κρυφτούν οι ίδιοι. Να μην βλέπουν κανέναν και να μην τους βλέπει κανείς. Να μην αντικρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κουρτίνα είναι μια μεταφορά.<br />
Είναι ένα τείχος. Κρατάει μακριά τον πόνο, τα τέρατα της αστικής ζούγκλας. Όλα όσα φοβάσαι να αντιμετωπίσεις. Όπως δεν αποκαλύπτεις σε κανέναν το τι σε βασανίζε, έτσι αποκρύπτεις και τη βασανισμένη σου φιγούρα. Νιώθεις ασφάλεια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Είσαι μόνο εσύ και η κουρτίνα σου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι οι δαίμονες σου -γνωρίζεστε καλά πλέον. Έχεις μάθει να μην τους φοβάσαι, τους έχεις αποδεχτεί. Αλλά ο έξω κόσμος; Όχι. Δεν μπορείς να τους αφήσεις να δουν τους δαίμονές σου. Δεν θα καταλάβουν. Μπορεί να κατηγορήσουν εσένα που έφερες αυτά τα τέρατα στον κόσμο τους. Που έγινες κι εσύ ένα από αυτά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Καλύτερα να μην βλέπουν. Να μην μολυνθεί η δική τους ευτυχία. Είσαστε όλοι πιο ασφαλείς έτσι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μόνο που καμιά φορά ξεγελιέσαι από την ασφάλεια που σου προσφέρει η κουρτίνα σου και ξεχνάς ότι είσαι φυλακισμένος του ίδιου του εαυτού σου...</div>
</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7296530542905402040.post-77869371404379828702015-06-21T08:27:00.000-07:002015-06-21T08:27:35.514-07:00Γένος Ανυπεράσπιστο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Γεννήθηκα χωρίς να με ρωτήσουν.<br />
Επάγγελμα, γυναίκα·<br />
μητέρα, ζωή.<br />
Μαλλιά και μάτια καστανά<br />
κι ένα σώμα που δεν μου άνηκε ποτέ.<br />
<br />
Σε αυτήν την ύπαρξη<br />
χρέωσαν αμαρτία και ψευτιά.<br />
Καταδικασμένη να σέρνω<br />
το φορτίο της μοίρας.<br />
Με βήματα βαριά να παραδώσω<br />
τη σκυτάλη<br />
στην επόμενη<br />
σαν φτάσω στο τέλος της ζωής μου.<br />
<br />
Αιχμάλωτη σε μια ζωή που δεν διάλεξα.<br />
Αδικημένη·<br />
πάντα<br />
και παντού.<br />
Αόρατη στο πλήθος.<br />
Μόνη στη ζωή.<br />
Βυθίζομαι...<br />
<br />
Ατελέσφορες προσπάθειες<br />
να αναδυθώ από το έρεβος<br />
της γυναικείας ύπαρξης.<br />
να αναστηθώ από τις στάχτες μου.<br />
να εισπνεύσω τον άνεμο της αλλαγής.<br />
<br />
Ικμάδες ζωής<br />
γλιστρούν<br />
από τα χέρια μου·<br />
και χάνονται...<br />
Περνώ στη λήθη.<br />
<br />
Η αιωνιότητα θέλησε να γίνω αυτό που πάντα μισούσα:<br />
γένος ανυπεράσπιστο.</div>
Λίζαhttp://www.blogger.com/profile/07266556058847582393noreply@blogger.com0