Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Σε ποιους κήπους να κοιμάται άραγε η ηρωική ψυχή σου; Και ποια μελωδία τη νανουρίζει; Στο μαγικό πέπλο της Μοίρας υφασμένο από κύματα και νύχτα κεντήθηκαν τα ταξίδια σου. Με δάκρυα και πνιχτές κραυγές σφυρηλατήθηκε το ξίφος της δόξας. Άγγιξε το, σε περιμένει τρανό πεπρωμένο. Ακουστά σ' έχει η φύση · το θρόισμα των φύλλων τραγουδάει για σένα μέρα και νύχτα. Τα σκυλιά, στο φεγγαρόφως, αλυχτούν για σένα. Θρηνούν τις μέρες που πήρες το λάθος μονοπάτι. Που άφησες τις δικές σου στιγμές να σε προσπεράσουν. Τα άστρα κοιτούν από ψηλά περιμένουν τη μέρα που θα αγγίξεις το μεγαλείο και σύσσωμο το ουράνιο στερέωμα θα σε υμνήσει με μια πρωτόγνωρη λάμψη. Θρηνώ τις νύχτες που πέρασαν και τις μέρες που δεν θα έρθουν ποτέ ξανά. Θρηνώ για σένα που μιζεριάζεις στην καθημερινότητα σου. Άλλος ένας ανώνυμος άνθρωπος μες το πλήθος. Μια αθόρυβη ύπαρξη στους αιώνες. Ένα ακόμη πεπρωμένο που έσβησε πριν λάμψει.

Ακριβή Κληρονομιά Τι έχω, άραγε, να χαρίσω σε όποιον ανακαλύψει -έστω τυχαία- τα χειρόγραφα μου; Θα είναι μια εμπειρία μαγική ή ένα απλό ξεφύλλισμα; Τι θα σκεφτεί όποιος διαβάσει τυχαία τις απόκρυφες σκέψεις μου; Είναι άραγε κάτι που θέλει να διαβάσει; Θα'ναι αντάξιο εύρημα για έναν "κατά λάθος αναγνώστη"; Κι αν εν τέλει αγαπήσει τη σκοτεινή μου πρόζα και τους φεγγαρογητεμένους μου στίχους ποια θα 'ναι η επόμενη κίνηση; Θα μοιραστεί με άλλους τα θραύσματα της καρδιάς μου ή μήπως θα τα ξεχάσει στα επόμενα βήματα; Σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να μη σήμαινε τίποτε εκείνη η στιγμή... Θα μπορούσαν, άραγε, τα χειρόγραφα μου να γίνουν σχέση ζωής ή είναι καταδικασμένα να βυθιστούν στη λήθη, σαν μια ερωτική περιπέτεια που έχει οριστικά τελειώσει;

Ψάχνοντας την ολοκλήρωση στους ανθρώπους,  τη βρήκα εν τέλει στο χαρτί. Ζούσα μια επίπλαστη ευτυχία, ώσπου παραδέχτηκα ότι δεν άνηκα εκεί. Έδιωξα εκείνους που δεν ταίριαζαν στο θλιβερό κολλάζ μου. Η ευτυχία τους με μόλυνε. Το ψέμα της ύπαρξης, που ενστερνίστηκαν, θέλησα να το βγάλω εκτός των δρύινων πυλών του μυαλού μου. Βασιλιάς των νέων κόσμων το χέρι μου, που ακόμη οδηγεί ψυχαναγκαστικά το νου μου στη συγγραφή... Ένα πλάσμα σκοτεινό -σαν την ψυχή του- που ξέφυγε από κόσμους με Χίμαιρες και δράκους. Από χώρες που δεν γνώρισε κανείς, ποτέ. Όλοι μου είπαν ότι τους φαντάστηκα · το έκανα τόσο δυνατά που πλέον υπάρχουν -στ' αλήθεια;- μόνο για μένα. Επέλεξα να βαδίσω κι εγώ στο μονοπάτι με τα κίτρινα τούβλα. Γνώρισα μάγισσες, βασιλόπουλα, κακοποιούς. Αγάπησα ρεμάλια του δρόμου, απροσάρμοστους, θλιβερές ιστορίες. Τις ένιωσα μέσα μου, κι ήταν σαν να τις ζούσα χίλια χρόνια. Κόλαση και Παράδεισος μαζί. Κι αν δεν τα έζησα, ήταν η φαντασία τόση, που -δεν μπορ

Είναι στιγμές που νιώθω ότι ο χρόνος έχει παγώσει για μένα, ενώ οι ζωές των άλλων τρέχουν, τρέχουν ασταμάτητα. Κι εγώ εδώ, μόνη, στάσιμη. Κάποτε είχα γράψει ότι και το κενό είναι συναίσθημα. Ακόμη το πιστεύω. Ακόμη το νιώθω. Πώς περιγράφεις άραγε ένα συναίσθημα ανύπαρκτο; Σημείο αναφοράς μου, ακόμη, οι νύχτες και το φεγγάρι. Συμμέτοχοι -ή συνένοχοι άραγε;- στις συγγραφικές μου απόπειρες, κοινωνοί των σκοτεινών μου συναισθημάτων, μόνοι μάρτυρες των όσων συντελούνται στην ψυχή και το χαρτί μου... Γράφω, αλλά το γράφω; Τι είναι εκείνο που προκαλεί το χέρι να κυλήσει επάνω στο χαρτί, την καρδιά να νιώσει ξανά, τα μάτια να δακρύσουν; Τις στιγμές εκείνες, που γίνομαι ένα με τον πόνο μου και σέρνομαι συναισθηματικά, κυλισμένη στην αυτολύπηση, που το κενό παίρνει τον έλεγχο της σακατεμένης μου ύπαρξης, τόσο, που γίνομαι εγώ η ίδια ένα κινούμενο κενό, τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Σταμάτησε ο χρόνος στ' αλήθεια ή μόνη μου βυθίζομαι στην κινούμενη άμμο; Κινούνται, άραγε, όσοι βρίσκον

03.07.2014 21:01 -Τι γράφεις; -Δεν ξέρω. Μπορεί τίποτα, μπορεί και τα πάντα... Δεν είμαι καλά. Όχι ψυχολογικά, αυτά είναι παλιοί μου σύντροφοι εδώ και χρόνια. Σωματικό είναι το πρόβλημα. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά αυτή η σωματική εξαθλίωση πάντα κινούσε το χέρι μου να γράψει. Τι ακριβώς να γράψει ήταν πάντα ασαφές. Ίσως απλά να αρκεί να γράψει, ίσως αυτό να είναι το μόνο που θα με κάνει καλά. Σαν την ανάσα... Δεν έχει τόση σημασία το πώς θα ανασάνεις, όσο να το κάνεις. Έχω βυθιστεί σε Nirvana. Λίγο η ζαλάδα, λίγο τα παυσίπονα, λογικό είναι. Όμως μέσα σε κάτι τέτοιες στιγμές, με θολωμένο νου, καταφέρνω να βρω τη μεγαλύτερη διαύγεια. Παράξενα τα μονοπάτια του μυαλού... Κοιτώ το ερώτημα που έγραψα στην πρώτη γραμμή της άδειας σελίδας. Story of my life.. Πολύ συχνά με βλέπουν σε ανύποπτο χρόνο να καταθέτω ιδέες στο χαρτί και με ρωτούν τι γράφω. Ποια η απάντηση όμως; Ούτε κι εγώ ξέρω τι γράφω. Σκόρπιες ιδέες, σκόρπιες στιγμές.. Δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν έμαθαν πο